Jan Paternotte (D66) en Frans Timmermans (GroenLinks-PvdA) presenteren zich graag als hoeders van de democratische rechtsstaat, maar hun handelen en dat van hun linkse bondgenoten vertelt een ander verhaal.
De hypocrisie van Paternotte en Timmermans: het is links dat zich ongrondwettelijk opstelt
In Den Haag klinkt verontwaardiging over partijen die de rechtsstaat zouden bedreigen. Terwijl Jan Paternotte (D66) met de vinger wijst naar PVV en FVD, rijst de vraag wie nu werkelijk de Grondwet ondermijnt. Wanneer we de vruchten van links tegen rechts afzetten, van de nasleep van de moord op Charlie Kirk tot de chaos op het Malieveld, wordt het contrast kraakhelder.
Jan Paternotte (D66) versus Ingrid Coenradie (JA21): wie bedreigt de Grondwet?
In het discussieprogramma Nieuws van de Dag botsten oud-fractievoorzitter van D66 Jan Paternotte en JA21-kandidaat Ingrid Coenradie over de dreiging voor de Grondwet. Paternotte stelde dat partijen als PVV en FVD de Grondwet “omver willen werpen” en daarom als “extreemrechts” bestempeld kunnen worden. Coenradie betoogde dat zorgen van burgers over immigratie en cultuur serieus moeten worden genomen, in plaats van deze te negeren en af te doen als niks meer dan “extreemrechts.”
Procedurele benadering van grondwetsvoorstellen op rechts
Waar links rechts beticht van het ondermijnen van de Grondwet, blijkt in werkelijkheid dat partijen als PVV, FVD, JA21 en BBB hun voorstellen om de Grondwet te wijzigen langs democratische weg indienen. Zo pleitte Geert Wilders er voor ‘onze joods-christelijke’ wortels in de Grondwet te verankeren en stelde hij dat een verbod op islamitisch onderwijs alleen via een formele grondwetswijziging mogelijk is. FVD en JA21 ijveren voor bindende referenda en het herzien van de verhouding met EU-recht, eveneens door grondwettelijke aanpassingen. BBB wil correctieve referenda en meer regionale autonomie in de Grondwet vastleggen. Deze voorbeelden laten zien dat kritiek van de rechtse politiek op de Grondwet via legitieme parlementaire procedures tot uiting komt en niet buiten democratische kaders om.
Ingrid Coenradie (JA21): ‘Niet woorden, maar genegeerde zorgen’
JA21-kandidaad Ingrid Coenradie wees er op dat radicalisering niet voortkomt uit retoriek van rechtse politici, maar uit het jarenlang negeren van wezenlijke zorgen van burgers. Mensen voelen zich niet gehoord over massa-immigratie, woningnood en veiligheid; dat voedt frustratie en vervreemding. De opdracht voor Den Haag is dus niet het muilkorven van critici, maar het serieus nemen van de onderliggende problemen.
Lees ook: De gezichten achter het Palestina-radicalisme van GroenLinks-PvdA
Links weigert pamflet tegen politiek geweld te tekenen
Kort na de rellen op het Malieveld in Den Haag van 20 september jl. probeerde leider van de ChristenUnie (CU) Mirjam Bikker alle partijen te verenigen achter een publieke veroordeling van politiek geweld. Het statement, dat het ‘extreemrechtse’ geweld op het Malieveld veroordeelde en steun uitsprak voor politie en pers, werd aanvankelijk door coalitie én oppositie samen opgesteld. Op het laatste moment trokken echter GroenLinks-PvdA, D66, SP, Denk, Volt en de PvdD hun steun in. Zij noemden het “ongeloofwaardig” om samen met PVV en FVD zo’n verklaring te tekenen, omdat uitlatingen van die rechtse partijen volgens hen bijdroegen aan het klimaat waarin het geweld kon plaatsvinden. Paternotte vond het initiatief van Bikker “supersympathiek,” maar noemde het “totaal ongeloofwaardig” met PVV en FVD als ondertekenaars en stelde dat zo ‘complottheorieën’ van FVD’er Gideon van Meijeren – die Antifa en de politie de schuld zou geven van de rellen – zouden worden witgewassen. Het gezamenlijke signaal – ‘geweld hoort niet thuis in onze democratie’ – verwaterde daarmee meteen: linkse partijen lieten na te tekenen, zelfs nadat hun eigen eis om expliciet ‘extreemrechts geweld’ – in plaats van politiek geweld in het algemeen – te veroordelen was ingewilligd. De principiële kloof tussen links en rechts baart opzien – wie meent hier nu werkelijk de rechtsstaat te dienen?
Jan Paternotte: ‘D66 heeft absoluut niets te maken met Gaza-rellen aan UvA’
Paternotte probeerde zo de schuld voor de Malieveld-rellen in de schoenen van rechtse politici te schuiven, met het argument dat hun vermeende ‘opruiende retoriek’ de voedingsbodem zou vormen voor geweld. Op de vraag of D66 dan niet ook mede verantwoordelijk is voor linkse Gaza-rellen aan de Universiteit van Amsterdam, antwoordde Paternotte: “Nee, ja… ik denk dat je echt niet ook maar íets kunt vinden bij D66 waarvan je kan denken dat dat mensen op het idee kan brengen dat je de boel kort en klein slaat bij de UvA. Dat lijkt me een ‘nee’.” Die redenering is op zijn minst wonderlijk: als woorden van rechtse politici mensen zouden aanzetten tot geweld, waarom zouden woorden van linkse politici dan geen enkel effect hebben op linkse relschoppers?
De Vos (FVD) hekelt linkse onwil
De weigering van links om samen een krachtig signaal tegen politiek geweld af te geven, schoot bij rechtse Kamerleden in het verkeerde keelgat. FVD-leider Lidewij de Vos, mede-initiatiefneemster van de verklaring, sprak haar teleurstelling uit: “Forum voor Democratie betreurt het uitblijven van een gezamenlijk statement tegen geweld in Den Haag,” verklaarde De Vos. “Geweld heeft geen plaats in een democratie. Daarom steunden wij een gezamenlijk statement dat elke vorm van geweld ondubbelzinnig veroordeelde, zonder politieke labels zoals ‘extreemrechts’.” Volgens De Vos was zelfs tegemoetgekomen aan linkse wensen, puur om de eenheid te bewaren: “Helaas wilden linkse partijen het statement op het laatste moment aanpassen. Ze drongen aan op een eenzijdige focus op “extreemrechts geweld,” ondanks dat geweld in recente jaren vaak juist uit extreemlinkse hoek kwam.” Toch trokken de linkse partijen hun steun in, louter omdat ze niet met PVV en FVD op één pamflet wilden staan. “Dit toont aan wie werkelijk polariseert,” aldus De Vos.
Lees ook: Dit zijn de D66-plannen: '5.000 extra asielzoekers per jaar erbij, om te beginnen'
Links stemt tégen veroordeling politiek geweld
Diezelfde verdeeldheid bleek ook in de Kamerstemming over een ogenschijnlijk vanzelfsprekende motie. Geert Wilders en Lidewij de Vos dienden een motie in om alle politiek gemotiveerde geweldpleging – of die nu van extreemrechts, extreemlinks of jihadisten komt – unaniem te veroordelen. Je zou verwachten dat geen enkel Kamerlid hier bezwaar tegen heeft. Toch stemden meerdere partijen tegen deze motie, die overigens wel met ruime meerderheid werd aangenomen. Opvallend genoeg verwierpen GroenLinks-PvdA, D66, Volt, PvdD, DENK én het CDA dit voorstel. Dat juist partijen die zeggen te staan voor ‘tolerantie’ en de mond vol hebben van ‘verbinding’ weigeren om politiek geweld categorisch te veroordelen, voedt het beeld van een dubbele standaard.
Twee maten bij geweld: rechts rouwt, links relativeert en viert
De contrasten in reactie op politiek geweld konden niet groter zijn. Toen de Amerikaanse conservatieve activist Charlie Kirk onlangs werd doodgeschoten door een extreemlinkse dader, reageerden rechtse leiders met afschuw en oproepen tot gebed en eenheid. President Trump veroordeelde het politiek gemotiveerde geweld krachtig en prees de vredige inzet van Kirk. In Nederland sprak Sigrid Kaag (D66) bij Pauw & De Wit over ‘dat woorden ertoe doen,’ een opmerking die door velen werd opgevat als implicerend dat Kirk het er zelf naar had gemaakt door zijn mening te verkondigen. Nog schrijnender was de reactie van oud-D66-Kamerlid Sidney Smeets, die op X zonder schroom een bericht deelde met de tekst: “F**k Charlie Kirk en zijn nazivrouw en -volgers.” En ook oud-PvdA-strateeg Julia Wouters liet in EO-podcast De spindoctors blijken wat ze van de moordaanslag vond, namelijk ‘dat ze het niet erg vindt dat Kirk nu z'n mond houdt, dat ze blij is dat hij niet meer kan zeggen wat hij vindt.’ Zo openlijk viert men op links dus de moord op een politieke tegenstander. Wilders wees GroenLinks-PvdA-first lady Jesse Klaver fijntjes op diens stilzwijgen na de moord: “Is het feest nu bij GL-PvdA, net als na de moord hier in NL op Pim Fortuyn?” sneerde hij cynisch op X.
Linkse demonisering leidt werkelijk tot geweld
Het patroon is duidelijk: het linkse geweld – van de moord op Pim Fortuyn en de aanslagen op Baudet tot de recente moord op Kirk – hangt rechtstreeks samen met de consequente demonisering van rechts door linkse politici en media. Iedereen rechts van Mao wordt weggezet als ‘racist’ of ‘fascist,’ een retoriek die bijdraagt aan een klimaat waarin daadwerkelijk geweld wordt gelegitimeerd – blijkens de gevolgen. Nota bene Paternotte deed dit in dezelfde aflevering van Nieuws van de Dag nog eens dunnetjes over door Wilders opnieuw voor ‘racist’ uit te maken – precies dat demoniserende frame dat de voedingsbodem vormt voor politiek geweld. Wilders zit ook niet voor niets al ruim 20 jaar ondergedoken.
Lees ook: Paul Rosenmöller: de vleesgeworden ‘lange mars door de instituties’
Links kent geen enkele tolerantie voor andersdenkenden
Een ander voorbeeld is de demonstratie van Black Lives Matter (BLM) op de Dam ten tijde van het coronabedrog – een flagrant bewijs van de twee maten waarmee links meet. Burgemeester van Amsterdam Femke Halsema (GroenLinks) weigerde in te grijpen bij duizenden dicht opeengepakte betogers, omdat ze de demonstratie ‘te belangrijk’ vond om te stoppen. Tegelijk werden demonstraties tegen de coronatirannie zonder enige genade met harde hand uit elkaar geslagen onder het mom van ‘een gevaar voor de volksgezondheid.’ Voor het eigen kamp gelden blijkbaar versoepelde normen, waar voor andersdenkenden geen enkele tolerantie geldt. Het linkse narratief keurt geweld en wetsovertreding soms oogluikend goed – echter, steeds vaker openlijk en met volle overtuiging – als de zaak ‘rechtvaardig’ wordt geacht – denk ook aan de gevolgen van de BLM-rellen in de VS, die gerelativeerd werden als “de taal van de ongehoorden” en “vooral vredige protesten” – terwijl tientallen mensen het leven lieten en hele steden in lichterlaaie stonden. Rechts, daarentegen, veroordeelt het geweld principieel, ongeacht de dader. Zo gingen conservatieven na de moord op Kirk massaal in gebed, terwijl linkse activisten gedenkplekken vernielden en zijn moord goedpraatten en zelfs bejubelden. Een recent verslag van PowNews aan de UvA doet de nekharen overeind staan: linkse studenten stellen zonder enige schaamte dat ze blij zijn dat Kirk niet meer leeft en het verdiende om vermoord te worden.
Islam: religie of ideologie – een grondwettelijk twistpunt?
Paternotte en consorten verwijten vooral de PVV ongrondwettelijkheid, omdat Wilders de islam als bedreiging ziet en islamitische instituties wil inperken. Maar hier rijst een fundamentele vraag: valt de islam wel onder de vrijheid van godsdienst, of is het een ideologie die de Grondwet juist ondermijnt? Zo betoogt de Franse pater Guy Pagès in zijn werk Is de islam een religie? – klik hier en bestel het kosteloos – dat de islam geen godsdienst is in de gebruikelijke zin van het woord. Pagès laat zien dat de islam niet voldoet aan religie als vrije gerichtheid van de mens op God, maar alle kenmerken van een sekte vertoont – een totalitaire cultus. Hij wijst onder meer op de doodstraf voor afvalligheid in islamitische rechtsbronnen en de intrinsiek politieke pretentie van de sharia. Dat maakt het constitutioneel verdedigbaar om de islam niet als religie te beschouwen, maar als ideologie te toetsen op strijdigheid met de rechtsorde. Met andere woorden, de Grondwet hoeft een dergelijke ideologie die zich als religie vermomt geen bescherming te bieden. Meer nog, Pagès noemt het de politieke plicht van leiders om wettelijke dammen op te werpen tegen de verspreiding en overheersingsdrang van zo’n ideologie.
Charlie Kirk: ‘Islam is het zwaard dat links gebruikt om de keel van Amerika door te snijden’
PVV-leider Wilders zit duidelijk op eenzelfde lijn. Tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen herhaalde hij zijn standpunt dat “de islam geen religie maar een totalitaire ideologie” is. Hij pleit er dan ook voor de islam niet langer te erkennen als een religie, zodat er geen beroep meer gedaan kan worden op godsdienstvrijheid voor de geweldsdoctrine. Wilders verwees instemmend naar de Amerikaanse activist Charlie Kirk, door een uitspraak van Kirk op Europa toe te passen en te stellen dat “de islam het zwaard is dat links gebruikt om de keel van Europa door te snijden.” Die metafoor – islam als wapen van links – onderstreept hoe verblind de linkse flank is door haar ideologie. Links omarmt de islam als bondgenoot tegen de christenheid en beschuldigt vervolgens rechts van ongrondwettelijkheid wanneer men deze ontwikkeling wil keren. Wie verdedigt nu werkelijk de geest van de Grondwet? Degene die een totalitaire ideologie aan banden wil leggen, of degene die dezelfde ideologie faciliteert onder het mom van ‘vrijheid van godsdienst’?
Eerwraak-motie: de daden van Timmermans verraden de leegte van zijn woorden
Het recentste voorbeeld van linkse hypocrisie ontvouwt zich op het terrein van vrouwenrechten. Frans Timmermans, lijsttrekker van GroenLinks-PvdA, profileert zich als bestrijder van ‘femicide’ (vrouwenmoord) en sprak op X dramatisch: “Elke acht dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord, vaak door een (ex-)partner. Dit mag nooit meer gebeuren.” Maar toen Joost Eerdmans (JA21) een motie indiende om bij eerwraak – veelal een fenomeen van islamitische stempel – altijd de verblijfsvergunning van de dader in te trekken, stemde Timmermans tegen, samen met de rest van de linkerflank-partijen SP, PvdD, Volt, D66 en DENK. De rest van de Tweede Kamer bleek het gelukkig met Eerdmans eens te zijn – de motie werd aangenomen. Timmermans liep eerder vooraan in een ‘Mars tegen Femicide,’ waar hij opriep tot ‘nul tolerantie’ ten aanzien van dergelijk geweld. Zijn woorden bleken echter leeg: zodra het daders uit islamitische kring betreft, verdedigt hij de daders en laat de slachtoffers vallen. Dit onverzoenlijke verschil tussen woorden en daden laat zien dat het morele kompas van links opportunistisch draait: vrouwenrechten worden voor de bühne omarmd, maar blijken onderhandelbaar zodra ze botsen met het grenzeloze utopisme van links.
Wie ondermijnt de rechtsstaat nu werkelijk?
Jan Paternotte en Frans Timmermans presenteren zich graag als hoeders van de democratische rechtsstaat, maar hun handelen en dat van hun linkse bondgenoten vertelt een ander verhaal. Waar rechtse partijen politiek geweld veroordelen en grondwetswijzigingen via parlementaire wet bepleiten, laat links het afweten. Het weigert unaniem geweld te veroordelen als dat het linkse narratief niet uitkomt en deinst er niet voor terug om de Grondwet op te rekken waar het hun ideologische projecten dient. Daartegenover staat dat rechts juist de democratische procedures respecteert: wie de Grondwet wil wijzigen, zoals Wilders met zijn voorstel om ‘de joods-christelijke wortels’ van Nederland grondwettelijk te verankeren, doet dat via parlementaire weg. Wie is hier nu werkelijk ‘ongrondwettelijk’ bezig?
Wie met twee maten meet, zaagt aan de poten van de rechtsorde
In de geest van katholiek denker professor Plinio Corrêa de Oliveira kunnen we stellen dat links Nederland de revolutionaire weg bewandelt: onder het mom van ‘vooruitgang’ en ‘tolerantie’ zet men fundamentele principes opzij. Men steunt de wanordelijke en gewelddadige revolte, zolang het de linkse agenda dient, terwijl men bij de minste dreiging van rechts de noodklok luidt over ‘het gevaar voor de rechtsstaat.’ En wie met twee maten meet, zaagt aan de poten van de rechtsorde. Het is dan ook links zelf dat, onder een dekmantel van schijndeugdzaamheid, een ongrondwettelijke houding aanneemt – en dat mag hardop gezegd worden.
Laatst bijgewerkt: 30 september 2025 13:37
