Beelden van de antifa-aanval op het kantoor van Cultuur onder Vuur.
6 redenen waarom links graag naar geweld grijpt
Stenen naar busjes, vernielingen van eigendommen, doodsbedreigingen en zelfs fysieke aanvallen: vrijwilligers van Cultuur onder Vuur krijgen het al jaren te verduren. De aanvallen komen steevast uit linkse hoek. Waarom grijpt links zo gemakkelijk naar geweld?
Reden 1: Zonder geweld falen linkse revoluties
Ze behoren tot de bloedigste episodes van de geschiedenis: de Franse Revolutie van 1789 en de communistische revoluties van de twintigste eeuw. Geweld was daarbij geen ontsporing, maar intrinsiek onderdeel van het revolutionair program. Je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken, om met de stalinist Lazar Kaganovitsj te spreken. De linkse voorliefde voor de harde hand wordt gevoed door de angst dat de bevolking de radicale voorstellen niet zal slikken. Door geweld te gebruiken, creëert links een staat van oorlog tegen de ‘vijand’ in eigen gelederen: bij de bolsjewieken én de klimaatactivisten bijvoorbeeld de boer. De enige manier om deze ‘vijand’ te verslaan, is de afschaffing van privé-eigendom.
Reden 2: Intimidatie werkt – meestal
In 2018 en 2019 kreeg Cultuur onder Vuur meermaals antifa-activisten op zijn terrein. Ze gooiden met vuurwerk, speelden satanistische muziek en scandeerden bedreigende leuzen. ’s Nachts werd een lijst met ideologische eisen op de deur gespijkerd. Met kettingen werd de poort vastgezet. Veel mensen zijn tegen zulke intimidatie niet opgewassen. Dan gooit een varkensboer of een politicus de handdoek in de ring. Links weet dit en gebruikt dit op gewetenloze wijze. Waarbij de activisten vaak bluffen. Cultuur onder Vuur hield destijds de poot stijf en kondigde direct aan acties op te schroeven. Daar had links niet van terug.
Reden 3: Links gelooft steeds meer in apocalyptische waanbeelden
Klimaatactivisten zijn in de ban van de eindtijd. Maar dan één die niet ingeluid wordt door God, maar door de mens zelf. De mens heeft immers de aarde vernield door alle vervuiling. Daarom zal Moeder Aarde wraak nemen. Met overstromingen, extreme droogte en wat niet meer. Hoe extremer de angstvisioenen, des te redelijker lijkt de optie van geweld. Als een aanzienlijk deel van de wereldbevolking dan sterft, is een noodzakelijk offer op het altaar van Moeder Aarde.
Lees ook: Klimaatideologe wil totale ombouw: 'Geen steen mag op andere blijven'
Reden 4: Na geweld kun je gewoon nog carrière maken
Wijnand Duyvendak drukte in de jaren 1980 de adressen af van topambtenaren, zodat lezers hun huis in de fik konden zetten. De linkse activist pleegde inbraken in overheidsgebouwen, waarvoor hij in de gevangenis gezeten heeft. Toch mag Duyvendak als campagneleider van GroenLinks dienen. Een verleden in gewelddadig links activisme hoeft niet funest te zijn voor je carrière. Het verheerlijken van Mao’s en Pol Pot’s communistisch geweld evenmin, zoals Senator Paul Rosenmöller ondervindt. De jongens en meisjes van Extinction Rebellion weten dat ze gerust snelwegen kunnen blokkeren en nog verder over de schreef mogen gaan: ze kunnen later gewoon nog hoogleraar of Kamerlid worden.
Lees ook: Met Paul Rosenmöller zet pensioenfonds ABP vol in op windturbines in Noordzee
Reden 5: Links gelooft niet in verstand, alleen in emotie
De Westerse christelijke beschaving erkent dat de mens een gevallen wezen is, dat makkelijk toegeeft aan begeertes. Tegelijk ziet het de mogelijkheid van heilig en deugdzaam leven, waarbij begeerte overwonnen wordt en het verstand heerst. De Revolutie gelooft het tegenovergestelde. De mens is een dier, geregeerd door zijn passies als hebzucht, vleselijke lust en machtswellust. Daarom heeft het in de linkse optiek geen zin om ideologische tegenstanders met de pen te bestrijden. Liever met het zwaard.
Reden 6: Geweld laat zwakke plekken zien
In de oorlog tegen Oekraïne gebruikt Rusland een typisch communistische tactiek. Dat is massief geweld op alle fronten, zonder achting voor eigen mensenlevens. De bedoeling is de zwakke plekken te ontdekken van de tegenstander en dáár aan te vallen. Klimaatlinks gebruikt deze tactiek bij grote bedrijven, die nu vaak aangeklaagd worden vanwege ‘milieuvervuiling’. Oliebedrijf Shell bleek daarbij uitermate zwak te zijn in het weerspreken van de linkse leugens over ‘fossiele subsidies’. Hoe meer eco-activisten de raffinaderijen blokkeren en de kantoren besmeuren, des te dieper zwelgt Shell in jeremiades over de gevaren van klimaatverandering. Daarom richten linkse klimaatjuristen van Urgenda al hun peilen op Shell. Ze ruiken bloed.
Lees ook: Hoe het Urgenda-arrest binnen de Hoge Raad werd voorgekookt
Laatst bijgewerkt: 28 november 2023 08:15