Beeld: Schilderij van de barmhartige Samaritaan door Luigi Sciallero (1854)
Waarom een asielstop juíst barmhartig en christelijk is
Naastenliefde. Dat is waar het christendom – terecht – om bekend staat. Dat is ook de reden dat de meeste liefdadigheidsorganisaties een christelijke oorsprong hebben. Het oog hebben voor de zwakkeren en minder bedeelden zien veel Nederlanders dan ook als hun (christelijke) plicht. Menig medestander van Cultuur onder Vuur krijgt het verwijt dat het ‘onchristelijk’ of ‘onbarmhartig’ zou zijn om een asielstop voor te staan. We moeten volgens hen ‘juist onze grenzen openstellen voor mensen in nood.’ Echter, uit dit quasi-christelijk sentimentalisme blijkt dat veel mensen niet weten wat naastenliefde en barmhartigheid werkelijk inhouden.
Noodopvang
Stel, u woont in een ruim huis en er wordt in de avond aangebeld door een man uit uw straat. Zijn huis is onder water gelopen, zodat het tijdelijk onbewoonbaar is verklaard. Nu moet hij voor een nacht of twee een slaapplek zien te vinden. De slaapkamer van uw inmiddels uitgevlogen zoon staat al een aantal maanden leeg. Bent u dan verplicht om hem in huis te nemen? Verplicht is dan misschien een sterk woord, maar veel Nederlanders zullen wel een morele verantwoordelijkheid voelen om hem in ieder geval de komende nacht een warm bed te bieden: ‘ik kan hem moeilijk op straat laten staan’.
Lees ook: Krankzinnige regeling: 55 miljoen gaat naar klagende asielzoekers
De grens van barmhartigheid
Het fictieve scenario hierboven is hoe veel mensen het migratievraagstuk schijnbaar zien. Iemand in nood belt netjes aan, je kunt elkaar verstaan, je hebt een kamer over, het is maar voor één of twee nachten en de keuze is volledig aan u. Al deze dingen – en meer – zijn totaal anders tijdens de huidige asielcrisis. De harde waarheid, volgens een voormalig teamleider van Vluchtelingenwerk Nederland, is dat veel migranten niet uit pure noodzaak komen en hier louter zijn vanuit economische beweegredenen.
Schrijnend contrast
De immigranten die in Ter Apel en andere opvangcentra worden gehuisd hebben niet netjes aangebeld, maar zijn ons land illegaal binnengedrongen. Ze spreken onze taal niet, en een aantal wekt allerminst de indruk daartoe bereid te zijn. In tegenstelling tot het fictieve verhaaltje hebben wij in Nederland geen huizen over – in tegendeel. Ook is hun verblijf niet voor korte, overzienbare tijd. Als de illegale immigranten eenmaal binnen zijn, blijkt het bijzonder lastig ze weer te laten vertrekken. De lokale bevolking van Ter Apel en andere plaatsen die daar soms al generaties wonen hebben hier geen inspraak over. Dit is voor hen bepaald met alle gevolgen van dien.
Dungesluierde hoogmoed
Als het woord ‘barmhartigheid’ valt in het asieldebat, heeft dat vrijwel uitsluitend betrekking op de immigranten. Daar hebben ook de politici van partijen als de ChristenUnie de mond van vol. Dit terwijl het parlement door stemgerechtigde Nederlanders is verkozen. Het is niet meer dan logisch dat politici dan ook hun belangen voorop zouden stellen. Ouders zijn bijvoorbeeld op de eerste plaats geroepen om in de behoeften van hun eigen kinderen te voorzien. Dit is hun wettelijke plicht. Ouders die hun eigen kinderen verwaarlozen om voor andere kinderen te ‘zorgen’, kunnen worden aangeklaagd voor verwaarlozing. Dat veel linkse politici zich geroepen voelen om de wereld te redden – wat ook blijkt uit hun klimaatplannen – verraadt dan ook veeleer hoogmoed, geen ‘barmhartigheid’.
Onbarmhartig naar migrant
Daarnaast is het huidige systeem ook onbarmhartig naar de mensen die nu in de overvolle opvang zitten. Het is namelijk niet barmhartig om iemand bij jezelf uit te nodigen om te overnachten als je geen bed voor die persoon hebt. Het is nóg minder barmhartig om een grote groep mensen bij iemand anders ‘uit te nodigen’ die daar geen ruimte voor heeft. Wie werkelijk geeft om het welzijn van eigen volk en de migranten, zorgt dat er eerst een fatsoenlijke opvanglocatie klaarstaat waar zowel de omringende Nederlanders als de immigranten achter kunnen staan.
Migratie en het ‘recht van de sterksten’
Een andere tragische realiteit van het huidige migratiesysteem is dat juist de zwaksten buiten de boot vallen. Het zijn hoofdzakelijk de sterke en de rijke migranten die zich in landen als Nederland vestigen. Om naar Europa gesmokkeld te worden moeten de migranten soms wel duizenden euro’s neertellen. De reis vanuit derdewereldlanden naar de grenzen van Europa is daarnaast ook erg zwaar en gevaarlijk. Dat verklaart volgens hoogleraar sociologie en migratie Ruud Koopmans dat het overgrote merendeel van de asielzoekers jonge mannen zijn.
Lees ook: ChristenUnie-minister volgt met ‘vleestaks’ de VN-klimaatagenda
Asielcrisis spekt de kas van criminelen
De grote criminelen in deze crisis zijn niet de Denen die hun grenzen dichthouden, noch het merendeel van de migranten zelf. Mensensmokkelaars en zij die hun criminele circuit oogluikend toestaan zijn de grote profiteurs van de huidige asielcrisis. Hoe meer mensen zij op een gammel bootje krijgen, hoe groter hun ‘winst’. Volgens het Bureau van het Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor Vluchtelingen zijn er tussen 2014 en 2021 meer dan 22.000 mensen daardoor verdronken. Volgens Koopmans is dit zelfs een flinke onderschatting. Als Europa zijn grenzen zou sluiten voor mensen zonder geldige documenten – wat het overigens in andere gevallen nog steeds doet – zouden mensensmokkelaars gedwongen worden om hun criminele activiteiten te staken. Mediaberichten over tegengehouden migranten aan de Europese grens zouden de meeste migranten ervan weerhouden om hun leven te wagen. Hierdoor valt de afpersingsstroom van de mensensmokkelaars droog.
Asielstelsel verleent boevenstaat van Erdogan meer macht
Naast de mensensmokkelaars sponsort het huidige asielbeleid ook het regime van de Turkse president Erdogan. De autocraat krijgt namelijk zakken met geld van de EU voor het tegenhouden van migranten die naar Griekenland willen oversteken. Dit terwijl zijn regime verantwoordelijk is voor grootschalige misdaden tegen de eigen bevolking, het opsluiten van politieke tegenstanders en veel meer. De subsidiëring van deze boevenstaat is alleen ‘nodig’ omdat de Europese Unie zijn grenzen weigert te handhaven. Als de route afgesloten zou zijn, verliest Erdogan zijn pressiemiddel alsook de onthouding van kritische vragen van de EU aangaande zijn wanbeleid.
De Barmhartige Samaritaan
Wanneer dit onderwerp ter sprake komt bij of door christenen, duurt het niet lang voordat het verhaal van de Barmhartige Samaritaan wordt aangehaald. Als antwoord op de vraag ‘wie is mijn naaste?’ vertelt de Heer Jezus Christus de beroemde vergelijking. Een man wordt door rovers overvallen en voor dood achter gelaten. De priester – die vaak over barmhartigheid spreekt – loopt straal langs hem heen. De Samaritaan – zijn vijand – gaat wel naar hem toe, verzorgt hem ter plekke en neemt hem op zijn ezel. Hij brengt hem naar een herberg en betaalt voor zijn herstel.
Zending
Dit verhaal en vele andere uit de Heilige Schrift en Traditie liggen ten grondslag aan het christelijke liefdadigheidswerk door de eeuwen heen. Christelijke missionarissen gingen – vaak met gevaar voor eigen leven – naar ver afgelegen oorden om humanitaire hulp te verlenen, ziekenhuizen te bouwen en het onderwijs te verzorgen. Gefinancierd door de Kerk verleenden zij barmhartigheid op de plek waar mensen waren. Dit is veel barmhartiger gebleken dan de sterksten in grote getalen hierheen te laten komen, zonder dat we hen de faciliteiten kunnen bieden die voor de eigen bevolking al schaars is.
De barmhartige Europeaan?
Het slachtoffer in het verhaal van de Heer Jezus Christus zou vandaag de dag dan ook in de steek worden gelaten door het asielsysteem. De EU die zo hoog praat over barmhartigheid loopt met een boog langs hem heen. De man is namelijk niet in staat om zijn leven te wagen in een bootje naar Europa. Hij heeft immers geen geld meer en is lichamelijk te verzwakt om de overtocht te maken. De rovers die hem hebben toegetakeld daarentegen zouden zonder schroom met het geroofde geld de mensensmokkelaars kunnen betalen die hen naar Europa kunnen brengen. Wie houdt hen tegen om de volgende schanddaad te plegen? En nog belangrijker: wie is nu werkelijk de naaste van het slachtoffer?
Laatst bijgewerkt: 14 november 2023 11:24