De glorie en grandeur van de christelijke beschaving.
Dit is de kruistocht van onze eeuw: het herstel van de christelijke beschaving
Plinio Corrêa de Oliveira wijdde zijn leven aan de restauratie van de ruïne die de christelijke beschaving is. In dit essay schetst hij het herstel van de christenheid als nobel en noodzakelijk ideaal voor onze eeuw.
Christendom versus communisme
In de Middeleeuwen vergoten de kruisvaarders hun bloed om het graf van Onze Heer Jezus Christus uit handen van de ongelovigen te bevrijden en een christelijk koninkrijk in het Heilige Land te vestigen. Vandaag vloeit het bloed van de zonen van de Kerk weer in Polen en Hongarije, maar ook in Tsjecho-Slowakije en China. Maar waarvoor? Om het christendom te bevrijden van het juk van de communistische antichrist en om het Koninkrijk van Christus te herstellen, het hoogste ideaal van de katholieken en daarom ons constante doel. Dat is wat ik zal proberen te definiëren aan de hand van de hier gepresenteerde principes, als een eerste schets van onze activiteiten.
Het Koninkrijk van Christus
De katholieke Kerk werd door Onze Heer Jezus Christus gesticht om de voordelen van de Verlossing onder de mensen te bestendigen. Haar uiteindelijke doel is dus identiek aan dat van de Verlossing zelf: verzoening voor de zonden van de mensheid door de oneindig kostbare verdiensten van de door God geschapen mens; herstel van de uiterlijke glorie die de zonde Hem had ontnomen en het openen van de hemelpoorten voor de mensheid. Dit doel wordt volledig bereikt op bovennatuurlijk niveau, gericht op eeuwig leven. Het overstijgt absoluut alles wat slechts natuurlijk, aards en vergankelijk is. Dat is wat Onze Heer Jezus Christus bevestigde toen Hij tegen Pontius Pilatus zei: "Mijn Koninkrijk is niet van hier" (Johannes 18:36).
Lees ook: Tegen de levenloze cultuur is het antwoord: christelijke cultuur
Het aardse en het eeuwige zijn verbonden
Het aardse leven verschilt dus grondig van het eeuwige leven, maar deze twee levens vormen geen twee vlakken die absoluut van elkaar geïsoleerd zijn. In de ontwerpen van de Voorzienigheid is er een nauw verband tussen het aardse leven en het eeuwige leven. Het aardse leven is de weg; het eeuwige leven is het doel. Hoewel het Koninkrijk van Christus niet tot deze wereld behoort, ligt de weg ernaartoe in deze wereld. Net zoals de militaire school de weg is naar de militaire professie, of het noviciaat de definitieve weg is om toe te treden tot een religieuze orde, zo is deze aarde de weg naar de Hemel.
Gelijkenis met God
We hebben een onsterfelijke ziel, geschapen naar Gods beeld en gelijkenis. Deze ziel is geschapen met een schat aan natuurlijke aanleg voor het goede en door het doopsel verrijkt met de onschatbare gave van het bovennatuurlijke leven van genade. Tijdens ons leven moeten we deze aanleg voor het goede ten volle ontwikkelen. Daardoor wordt onze gelijkenis met God, die tot op zekere hoogte nog onvolledig en potentieel is, vol en actueel. Gelijkenis is de bron van liefde. Door volledig op God te lijken, worden we in staat om Hem volledig lief te hebben en de volheid van Zijn liefde over ons af te roepen. Bijgevolg zijn we voorbereid om God van aangezicht tot aangezicht in de Hemel te aanschouwen voor die eeuwige, totaal gelukzalige liefdesdaad waartoe we geroepen zijn.
God van aangezicht tot aangezicht zien
Het aardse leven is daarom een noviciaat waarin we onze zielen voorbereiden op hun werkelijke bestemming, namelijk om God van aangezicht tot aangezicht te zien en Hem voor de hele eeuwigheid lief te hebben. Als we dezelfde waarheid in andere woorden weergeven, kunnen we zeggen dat God oneindig puur, oneindig rechtvaardig, oneindig krachtig, oneindig goed is. Om Hem lief te hebben, moeten we zuiverheid, rechtvaardigheid, standvastigheid, goedheid liefhebben. Als we niet van deugd houden, hoe kunnen we dan van God houden die bij uitstek Goedheid is? Aan de andere kant, als God het Allerhoogste Goed is, hoe kan Hij dan het kwaad liefhebben? Gelijkenis is de bron van liefde, hoe kan Hij dan iemand liefhebben die helemaal niet op Hem lijkt, die vrijwillig onrechtvaardig, laf, onzuiver, slecht is?
Goede daden doen
God moet boven alles aanbeden en gediend worden in geest en in waarheid (Johannes 4:25). Het is dus onze plicht om zuiver, rechtvaardig, sterk en goed te zijn tot in het diepst van onze ziel. Als onze ziel goed is, moeten al onze daden dat ook zijn, want een goede boom kan geen slechte vruchten voortbrengen (Matt. 7:17-18). Daarom is het absoluut noodzakelijk voor ons, om de Hemel te veroveren, om niet alleen innerlijk het goede lief te hebben en het kwade te haten, maar ook om goede daden te doen en slechte te vermijden.
Lees ook: De traditionele vs. de moderne gastvrijheid
Geloof is de kiem van de visio beatifica
Toch is het aardse leven meer dan de weg naar eeuwige gelukzaligheid. Wat gaan we in de hemel doen? We zullen God van aangezicht tot aangezicht aanschouwen, in het licht van heerlijkheid dat de verworvenheid van genade is en we zullen Hem volledig en voor altijd liefhebben. De mens is hier op aarde echter al in het bezit van bovennatuurlijk leven door het doopsel. Geloof is een kiem van het zalige aanschouwing (visio beatifica). De liefde voor God die de mens uitoefent door vooruit te gaan in deugdzaamheid en het kwaad te vermijden, is al die bovennatuurlijke liefde waarmee hij God in de hemel zal aanbidden.
De Kerk anticipeert de hemel
Het Koninkrijk van God zal zijn vervulling bereiken in de volgende wereld. Voor ons allemaal begint het echter al kiemkrachtig te bestaan in deze wereld - net zoals in een noviciaat het religieuze leven al in praktijk wordt gebracht, zij het als voorbereiding, en in een militaire school een jongeman traint voor het leger door een militair leven te leiden. De heilige katholieke Kerk in deze wereld is al een beeld van de Hemel, en meer dan dat, een echte anticipatie op de hemel. Daarom is alles wat de heilige evangeliën ons vertellen over het koninkrijk der hemelen zeer juist en precies van toepassing op de katholieke Kerk, op het geloof dat zij ons leert en op elk van de deugden die zij aanleert.
Lees ook: Eva Vlaardingerbroek bekeert zich tot de katholieke Kerk
Christus Koning
Dit is de betekenis van het feest van Christus Koning. Hij is de Hemelse Koning boven alles, maar een Koning wiens heerschappij al wordt uitgeoefend in deze wereld, en een Koning die van rechtswege het volledige en hoogste gezag bezit. Een koning maakt wetten, regeert en oordeelt. Zijn koningschap wordt effectief als zijn onderdanen zijn rechten erkennen en zijn wetten gehoorzamen. Jezus Christus heeft alle rechten over ons. Hij vaardigt wetten uit, regeert over de wereld en zal over de mensheid oordelen. Het is aan ons om Zijn heerschappij effectief te maken door Zijn wetten te gehoorzamen.
Christus Koning
Deze heerschappij is een individueel feit voor zover elke gelovige ziel Onze Heer Jezus Christus gehoorzaamt. In feite wordt de heerschappij van Christus uitgeoefend op onze zielen; daarom maakt de ziel van ieder van ons deel uit van het rechtsgebied van Christus de Koning. De heerschappij van Christus zal een sociaal feit worden als menselijke samenlevingen Hem gehoorzamen. We kunnen dus zeggen dat de heerschappij van Christus effectief wordt op aarde, in haar individuele en sociale betekenis, wanneer mensen zowel in het diepst van hun ziel als in hun daden, en wanneer samenlevingen in hun instellingen, wetten, gewoonten, culturele en artistieke manifestaties voldoen aan de Wet van Christus. Hoe feitelijk, briljant en tastbaar het ook is, de aardse realiteit van de regering van Christus is slechts een voorbereiding en een proloog. In zijn volheid zal het Koninkrijk van God in de hemel worden bereikt: "Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld..." (Johannes 18:36).
Christus is Koning in onze harten, in onze huizen, in onze naties.
Orde: de ordening van dingen naar hun aard
Orde, vrede en harmonie zijn essentiële kenmerken van elke goedgevormde ziel, van elke goed samengestelde menselijke samenleving. In zekere zin zijn dit waarden die samensmelten met het begrip perfectie. Elk wezen heeft zijn eigen doel en een aard die geschikt is om dit doel te bereiken. Zo is een onderdeel van een horloge bedoeld voor een speciaal doel en is het door zijn vorm en samenstelling geschikt om dat doel te dienen. Orde is de ordening van dingen volgens hun aard. Een horloge is in orde als al zijn onderdelen gerangschikt zijn volgens de aard en het doel dat eigen is aan hen. Er wordt gezegd dat er orde is in het siderische universum omdat alle hemellichamen gerangschikt zijn volgens hun aard en hun doel. Er is harmonie tussen twee wezens als hun relaties overeenkomen met de aard en het doel van elk van hen. Harmonie is de werking van dingen in relatie tot elkaar volgens orde.
Rust en vrede
Orde brengt rust voort. De rust van orde is vrede. Niet elke rust verdient het om vrede genoemd te worden, maar alleen de rust die voortvloeit uit orde. Gewetensrust is de rust van het rechtvaardige geweten; het moet niet verward worden met de lethargie van het verdoofde geweten. Organisch welzijn produceert een gevoel van vrede dat niet verward kan worden met de loomheid van een coma. Wanneer iets volledig in overeenstemming met zijn aard is, is het in de staat van perfectie. Iemand met een groot vermogen om te studeren, een groot verlangen om te studeren, zal, wanneer hij geplaatst wordt in een universiteit waar alle middelen aanwezig zijn voor de studies die hij wil, in een perfecte positie zijn wat studies betreft.
Lees ook: Het woke-offensief tegen het Nederlandse onderwijs
Perfectie
Wanneer de activiteiten van een wezen volledig in overeenstemming zijn met zijn aard en volledig gericht zijn op zijn doel, zijn deze activiteiten op een bepaalde manier volmaakt. Zo is de baan van de sterren perfect omdat deze volledig overeenkomt met de aard en het doel van elk van hen. Wanneer de omstandigheden waarin een wezen zich bevindt perfect zijn, zijn zijn handelingen ook perfect en zal het noodzakelijkerwijs naar zijn doel neigen met maximale vastberadenheid, kracht en vaardigheid. Dus als een mens in staat is om te lopen, dat wil zeggen, kan, mag en wil lopen, zal hij onberispelijk lopen.
Orde en perfectie veronderstelt religieuze waarheid
De echte kennis van wat volmaaktheid is voor mensen en samenlevingen hangt af van een exacte notie van de aard en het doel van de mens. De rechtschapenheid, de vruchtbaarheid en de pracht van menselijke handelingen, hetzij individueel of sociaal, hangen ook af van de kennis van onze aard en van ons doel. Kortom, het bezit van religieuze waarheid is de essentiële voorwaarde voor orde, harmonie, vrede en perfectie.
Het voorbeeld van Christus
Het Evangelie toont ons het ideaal van volmaaktheid: "Weest dan volmaakt, zoals ook uw hemelse Vader volmaakt is (Matt. 5:48). Onze Heer Jezus Christus gaf ons deze raad en Hijzelf leerde ons om hem uit te voeren. In feite is Jezus Christus de absolute gelijkenis van de volmaaktheid van de hemelse Vader, het hoogste model dat we allemaal moeten navolgen. Onze Heer, zijn deugden, zijn leringen, zijn handelingen, zijn het gedefinieerde ideaal van de perfectie waarnaar de mens moet streven.
Onfeilbare Kerk
De regels van deze volmaaktheid zijn te vinden in de Wet van God, die Onze Heer Jezus Christus niet kwam "om te vernietigen, maar om te vervullen" (Matt. 5:17). Het zijn de evangelische voorschriften en raadgevingen. En opdat de mens niet in dwaling zou vervallen bij het interpreteren van geboden en raadgevingen, heeft Onze Heer Jezus Christus een onfeilbare Kerk opgericht die er met goddelijke hulp op mag rekenen nooit te dwalen in zaken van geloof en moraal. Trouw in denken en doen aan de leer van de Kerk is dus de manier waarop ieder mens het ideaal van volmaaktheid, dat Jezus Christus is, kan kennen en in praktijk brengen.
Het voorbeeld van de heiligen
Dit is wat de heiligen deden. Heldhaftig de deugden uitoefenend die de Kerk leert, bereikten zij de volmaakte navolging van Onze Heer Jezus Christus en van de hemelse Vader. Het is zo waar dat de heiligen de hoogste morele volmaaktheid bereikten dat de vijanden van de Kerk dit zelf verkondigen, wanneer ze niet verblind zijn door de woede van de goddeloosheid. Voltaire schreef bijvoorbeeld over de heilige Lodewijk, koning van Frankrijk: "Het is voor de mens niet mogelijk om de deugd verder te brengen." Hetzelfde kan gezegd worden van alle heiligen.
Tien Geboden
God is de auteur van onze natuur en dus van alle aanleg en uitmuntendheid die we daarin vinden. Wat niet van God komt, zijn de gebreken, de vrucht van de erfzonde en de eigenlijke zonden. De Tien Geboden konden niet in strijd zijn met de natuur die Hij zelf in ons geschapen heeft. Omdat Hij God en volmaakt is, kan er geen tegenstrijdigheid zijn in Zijn werken. Daarom schrijven de Tien Geboden ons handelingen voor die volgens onze eigen rede in overeenstemming zijn met de natuur, zoals het eren van onze vader en moeder, en verbiedt handelingen waarvan wij begrijpen dat ze in strijd zijn met de natuurlijke orde, zoals liegen. Daarin bestaat, op natuurlijk niveau, de intrinsieke volmaaktheid van de Wet en de persoonlijke volmaaktheid die we verwerven door eraan te voldoen, omdat alle handelingen die in overeenstemming zijn met iemands natuur goed zijn.
Zonder Gods genade blijft de mens slecht
Als gevolg van de erfzonde heeft de mens de neiging om handelingen te verrichten die in strijd zijn met zijn goed begrepen natuur. Hij is onderhevig aan dwaling in zijn intelligentie en aan verkeerde handelingen met betrekking tot zijn wil. Deze neiging is zo sterk dat het zonder de hulp van genade voor de mens niet mogelijk zou zijn om de voorschriften van de natuurlijke orde consequent en volledig te kennen of in praktijk te brengen. God herstelde deze ontoereikendheid van ons door deze voorschriften op de berg Sinaï te openbaren en onder het Nieuwe Verbond een Kerk op te richten om de mensen tegen drogredenen en overtredingen te beschermen en de sacramenten in te stellen om hen door genade te versterken. Genade is een bovennatuurlijke hulp die bedoeld is om de intelligentie en wil van de mens te versterken zodat hij perfectie kan beoefenen. God weigert Zijn genade aan niemand, dus perfectie is voor iedereen toegankelijk.
De genade van bekering
Kan een ongelovige de Wet van God kennen en die naleven? Ontvangt hij Gods genade? Er moet een onderscheid gemaakt worden. In principe ontvangen alle mensen die in contact komen met de Kerk voldoende genade om te weten dat zij de ware Kerk is, om haar binnen te gaan en om de geboden te gehoorzamen. Dus als iemand vrijwillig buiten de Kerk blijft, als hij een ongelovige is omdat hij de genade van bekering weigert, sluit hij de poorten van het heil tegen zichzelf. De genade van bekering is het beginpunt van alle andere genaden. Aan de andere kant, als iemand geen middelen heeft om de Heilige Kerk te leren kennen - een heiden, bijvoorbeeld, wiens land nooit het bezoek van missionarissen heeft ontvangen - zal hij op zijn minst voldoende genade hebben om de meest essentiële principes van de Wet van God te kennen en in praktijk te brengen, aangezien God aan niemand het heil weigert.
Heroïsche offers
Het moet hier opgemerkt worden dat als trouw aan de Wet soms heroïsche offers vraagt van katholieken zelf die leven in de schoot van de Kerk, badend in de overvloed van genade en van alle middelen tot heiliging, de moeilijkheid veel groter is voor hen die ver van de Kerk leven en zonder deze overvloed. Dit verklaart waarom heidenen die de Wet beoefenen zo zeldzaam zijn, uitzonderlijk zelfs.
Het christelijke ideaal van sociale perfectie
Als we veronderstellen dat de meeste individuen in een bepaalde populatie de Wet van God toepassen, welk resultaat kunnen we daarvan dan verwachten voor de samenleving? Dit is hetzelfde als vragen of in een horloge elk onderdeel werkt volgens zijn aard en zijn doel, welk resultaat mogen we dan verwachten van het horloge? Of als elk deel van een geheel volmaakt is, wat moet er dan van het geheel gezegd worden?
Lees ook: Gnostiek: de duistere kracht achter de chaos van onze tijd
Kerkvader Augustinus
Het is altijd riskant om voor menselijke gevallen terug te vallen op mechanische voorbeelden. Laten we vasthouden aan het beeld van een samenleving waarin alle leden goede katholieken zijn, zoals beschreven door de heilige Augustinus: Laten we ons "een leger voorstellen dat bestaat uit soldaten zoals de leer van Jezus Christus hen vormt, uit bestuurders, echtgenoten, ouders, kinderen, leraren, dienaren, koningen, rechters, belastingbetalers, belastinginners zoals de christelijke leer hen voorschrijft! En laten zij (de heidenen) nog durven zeggen dat deze leer in strijd is met de belangen van de staat! Integendeel, ze moeten zonder aarzelen toegeven dat ze een waarborg is voor de staat wanneer ze trouw wordt gevolgd" (Epist. CXXXVIII, al. 5, ad Marcellum, Cap. II, n. 15).
Het gezag van de Kerk
In een ander van zijn geschriften roept de heilige Doctor, zich richtend tot de katholieke Kerk, uit: "Gij leidt en onderwijst kinderen met tederheid, jonge mensen met kracht, oude mensen met kalmte zoals niet alleen hun lichaam maar ook hun ziel dat vereist. Gij onderwerpt de vrouwen aan hun echtgenoten, voor een trouwe en kuise gehoorzaamheid, niet om de hartstocht te bevredigen, maar voor de voortplanting van de soort en de opbouw van het gezin. Gij geeft gezag aan de echtgenoten over hun vrouwen, niet om misbruik te maken van de broosheid van hun geslacht, maar om de wetten van een oprechte liefde te volgen."
"Gij verordent de volkeren"
"Gij onderwerpt de kinderen aan hun ouders omwille van een vriendelijk gezag. Gij verenigt, niet alleen in een samenleving maar in een soort broederschap, burgers tot burgers, naties tot naties, en mensen tot elkaar door de herinnering aan hun eerste ouders. Gij leert koningen om voor hun volk te zorgen en Gij verordent het volk om de koningen te gehoorzamen. Gij leert aandachtig aan wie eer toekomt, aan wie genegenheid, aan wie eerbied, aan wie angst, aan wie troost, aan wie berisping, aan wie bemoediging, aan wie een uitbrander, aan wie een berisping, aan wie straf; en gij zegt op welke manier, als niet alles aan iedereen toekomt, naastenliefde aan iedereen toekomt, onrecht aan niemand" (De Moribus Ecclesiae, Cap. XXX, n. 63).
Wat als alle mensen Gods Wet zouden eerbiedigen?
Het zou onmogelijk zijn om het ideaal van een volledig christelijke samenleving beter te beschrijven. Kunnen orde, vrede, harmonie en volmaaktheid op een hoger niveau worden gebracht in een gemeenschap? Een korte opmerking volstaat om de zaak af te ronden. Als vandaag de dag alle mensen de Wet van God zouden praktiseren, zouden dan niet alle politieke, sociale en economische problemen waarmee we te kampen hebben snel opgelost zijn? Op welke oplossing kunnen we echter hopen zolang mensen leven in de gebruikelijke niet-naleving van de Wet van God?
Perfecte samenleving
Heeft de menselijke samenleving ooit dit ideaal van perfectie bereikt? Ongetwijfeld. De onsterfelijke paus Leo XIII vertelt het ons: toen de Verlossing eenmaal volbracht was en de Kerk gesticht, "zag de mens, alsof hij ontwaakte uit een oude, lange en sterfelijke lethargie, het licht van de waarheid waarnaar hij zoveel eeuwen lang had gezocht en verlangd; bovenal erkende hij dat hij geboren was voor veel hogere en veel grootsere bezittingen dan de breekbare en vergankelijke dingen die door de zintuigen werden bereikt en waartoe hij tot dan toe zijn gedachten en zijn zorgen had beperkt. Hij begreep dat de hele constitutie van het menselijk leven, de hoogste wet en het einde waaraan alles zich moet onderwerpen, is dat we, komende van God, op een dag naar Hem moeten terugkeren."
Lees ook: Wat zegt Sint-Thomas van Aquino, middeleeuws theoloog, over immigratie?
Christelijke beschaving
"Vanaf dit begin en op dit fundament werd het bewustzijn van menselijke waardigheid hersteld en opnieuw beleefd; het gevoel van een gemeenschappelijke broederschap nam bezit van de harten van de mensen. Als gevolg daarvan werden hun rechten en plichten geperfectioneerd of opnieuw vastgesteld en deugden die het begrip van de oude filosofie te boven gingen, herleefden. Zo werden de doelen, de teneur van het leven en de karakters van de mensen veranderd, en toen de kennis van de Verlosser zich wijd en zijd verspreidde en Zijn macht doordrong tot in het levenssap van de naties en hun onwetendheid en oude ondeugden verdreef, vond er een wonderbaarlijke transformatie plaats die, ontstaan uit de christelijke beschaving, het aanschijn van de aarde totaal veranderde" (Leo XIII, encycliek Tametsi Futura Prospicientibus).
Christelijke cultuur
Deze prachtige werkelijkheid, een orde en een perfectie die bovennatuurlijker en hemelser zijn dan natuurlijk en aards, wordt christelijke beschaving genoemd, het product van de christelijke cultuur en op haar beurt dochter van de katholieke kerk. Onder cultuur van de geest kunnen we het feit verstaan dat een ziel niet toegewijd is aan het weerbarstige en spontane spel van de operaties van haar vermogens - intelligentie, wil, gevoeligheid. Integendeel, door een ordelijke inspanning en in overeenstemming met de gezonde rede, heeft het deze drie vermogens enigszins verrijkt. Dus, net zoals het niet het bewerkte veld is dat alle zaden, chaotisch door de wind gebracht, vrucht doet dragen, maar degene die door het juiste werk van de mens iets nuttigs en goeds voortbrengt.
Lees ook: Waarom George Soros het op de christelijke cultuur heeft gemunt
Cultiveren van rede, wil en gevoel
In deze zin is katholieke cultuur het cultiveren van de intelligentie, de wil en de gevoeligheid volgens de normen van de moraal die door de Kerk onderwezen wordt. We hebben al gezien dat het zich identificeert met de volmaaktheid van de ziel zelf. Als het in de meeste leden van een menselijke samenleving bestaat (hoewel in graden en op manieren die passen bij de sociale toestand en de leeftijd van ieder van hen), zal het een sociaal en collectief feit zijn. Bovendien vormt het een element - het belangrijkste - van de sociale perfectie zelf.
Allerlei systemen van cultuur
Beschaving is de toestand van een menselijke samenleving die een cultuur bezit en die, volgens de basisprincipes van deze cultuur, een hele reeks eigen gewoonten, wetten, instellingen en literaire en artistieke systemen heeft gecreëerd. Een beschaving zal katholiek zijn als ze het getrouwe product is van een katholieke cultuur en als daarom de geest van de Kerk het normatieve en vitale principe is van haar gewoonten, wetten, instellingen en literaire en artistieke systemen.
Een raam in de kathedraal van Chartres, één van de hoogtepunten van christelijke beschaving.
Paus Pius X
Omdat Jezus Christus het ware ideaal is van de menselijke volmaaktheid en omdat een samenleving die al Zijn wetten in praktijk brengt een volmaakte samenleving moet zijn, moet de cultuur en de beschaving die uit de Kerk van Christus voortkomen niet alleen de beste beschaving zijn, maar ook de enige ware. Zo zegt de heilige Paus Pius X: "Er is geen ware beschaving zonder morele beschaving, en er is geen ware morele beschaving zonder ware Religie" (Brief aan de Franse Bisschoppen over "Le Sillon"). Hieruit kan kristalhelder worden afgeleid dat er geen ware beschaving bestaat, behalve als het resultaat en de vrucht van de ware Religie.
De kerk en christelijke beschaving
Wie denkt dat de invloed van de Kerk op de mensen louter individueel is en dat zij alleen personen vormt, geen volkeren, culturen of beschavingen, die vergist zich schromelijk. In feite heeft God de mens van nature sociaal geschapen en heeft Hij het zo bedoeld dat mensen werken aan de heiliging van elkaar in de samenleving. Daarom schiep Hij hen ook ontvankelijk voor beïnvloeding. Dit kan gezegd worden over de relaties tussen individuen onderling en tussen individuen en de samenleving. Onze omgeving, onze wetten, onze instellingen, ze oefenen allemaal invloed op ons uit; ze hebben een opvoedkundige werking op ons.
Lees ook: Sint-Willibrord bracht geloof en beschaving naar Nederland
Beschaving redt zielen
Het volledig weerstaan van deze omgeving, waarvan de ideologische werking ons als het ware via osmose door de huid dringt, is een prestatie van hoge en inspannende deugd. Zo waren de eerste christenen niet bewonderenswaardiger toen ze de wilde dieren in het Colosseum trotseerden dan toen ze hun katholieke geest handhaafden in een heidense samenleving. Cultuur en beschaving zijn dus zeer sterke middelen om in te werken op zielen - voor hun ondergang als de cultuur en beschaving heidens zijn; voor hun opbouw en redding als ze christelijk zijn.
Deugd schijnt door en dringt door
Hoe kan de Kerk zich dan niet interesseren voor het voortbrengen van een cultuur en een beschaving, als ze niet tevreden is met het individueel handelen van elke ziel? In feite is elke ziel waarop de Kerk actie onderneemt en die ruimhartig op zo'n actie reageert als een centrum of een zaadje van die beschaving, die zij actief en krachtig rondstrooit. Deugd schijnt door en dringt door. Door door te dringen, verspreidt ze zichzelf. Door te handelen en zichzelf te verspreiden, heeft ze de neiging zichzelf te transformeren in een katholieke cultuur en beschaving.
We moeten verlangen naar deze beschaving
Zoals we gezien hebben, is het onderscheidende kenmerk van de Kerk het voortbrengen van een christelijke cultuur en beschaving, en het voortbrengen van al haar vruchten in een volledig katholieke sociale atmosfeer. Een katholiek moet verlangen naar een christelijke beschaving, net zoals een man die gevangen zit in een kerker naar open lucht verlangt en een gekooide vogel naar de oneindige uitgestrektheid van de hemel.
Uit de ruïnes zal de christenheid herrijzen!
Dit is ons doel, ons grote ideaal. We bewegen ons in de richting van de christelijke beschaving die kan ontstaan uit de ruïnes van de wereld van vandaag, zoals de beschaving van de Middeleeuwen werd geboren uit de ruïnes van de Romeinse wereld. We bewegen ons in de richting van de verovering van dit ideaal met de moed, het doorzettingsvermogen, de wil om alle obstakels te trotseren en te overwinnen waarmee de kruisvaarders naar Jeruzalem marcheerden. Als onze voorouders in staat waren te sterven om het Graf van Christus te heroveren, hoe zouden wij - wij zonen van de Kerk net als zij - dan niet willen strijden en sterven om iets te herstellen dat oneindig veel meer waard is dan het kostbaarste Graf van de Heiland, namelijk Zijn heerschappij over de zielen en samenlevingen die Hij geschapen en gered heeft om Hem eeuwig lief te hebben?
Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in Catolicismo in januari 1951. Eerste Engelse vertaling gepubliceerd in Crusade for a Christian Civilization, Vol. 1, no. 1, 1971. Herzien, nov. 1998. Heruitgegeven als "The Twentieth Century Crusade" in Crusade, jan.-feb. 2001, pp. 13-19. Zie pliniocorreadeoliveira.info.
Laatst bijgewerkt: 29 april 2024 10:03