Nederland loopt vol met immigranten (en hun nakomelingen). De eigen bevolking slinkt doordat die te weinig kinderen krijgt. Dit probleem durft de staatscommissie niet te benoemen. (Beeld: bevolkingskaartje uit het rapport 'Gematigde groei')
Staatscommissie zet struisvogelpolitiek voort: wil niet méér Nederlandse kinderen
Nederland zal in 2050 nog veel drukker en vergrijsd zijn dan nu. Een bevolking van 23 miljoen zal voor 26-49 procent uit eerste en tweedegeneratiemigranten bestaan (nu nog 25 procent). Nederlanders dreigen dus een minderheid in eigen land te worden.
Nederlandse kinderrijke gezinnen
Het matigen van migratie is noodzakelijk, meent staatscommissie Demografische Ontwikkelingen 2050, die nu haar rapport uitbrengt. Dat dan weer wel: het heeft iets lachwekkends dat de eindeloze instroom van asielzoekers en andere migranten nu pas officieel erkend wordt als het evidente probleem dat het is, maar dat men bovendien de werkelijke oorzaak van de demografische crisis (en van de immigratie) nog steeds niet durft te benoemen: het gebrek aan Nederlandse kinderrijke gezinnen. Anders gezegd: de Nederlandse onvruchtbaarheid in combinatie met een toevloed aan ongesorteerde buitenlanders.
Angstaanjagende pro-Hamasdemonstraties
In plaats daarvoor structurele oplossingen te zoeken, bijvoorbeeld door een effectief bevolkingsbeleid dat Nederlanders stimuleert weer genoeg kinderen te krijgen, laat de commissie het bij pleiten voor “een gematigde groei, die niet overvraagt”, zoals commissievoorzitter Richard van Zwol het noemt. Bedenk dat hier met ‘bevolkingsgroei’ louter een getalsmatige toename aan individuen binnen onze grenzen bedoeld wordt, en geen echte groei: een organische toename door geboorte van etnische, cultureel min of meer homogene Nederlanders. Wat het verschil daartussen is, hebben veel Nederlanders gemerkt aan de angstaanjagende pro-Hamasdemonstraties die na 7 oktober door de vaderlandse straten marcheerden. Die hebben Geert Wilders op 22 november zijn grote verkiezingsoverwinning bezorgd .
Kinderen als ‘groene druk’
Het bevorderen van het krijgen van kinderen helpt niet, blijft de staatscommissie tegen beter weten in verkondigen. Die zorgen alleen maar voor meer “groene druk”, omdat kinderen nu eenmaal beginnen met niet-productief te zijn en meer te kosten dan ze opbrengen. Daar weten ouders alles van, en precies daarom is een gezinsbeleid nodig. Ondanks enige lippendienst daaraan, waarschuwt de staatscommissie met droge ogen dat het krijgen van kinderen, “de arbeidsparticipatie van mannen en vrouwen afremt”. Let op de politiekcorrecte volgorde: kinderen staan uiteraard allereerst de arbeidsparticipatie van moeders in de weg en dat gaat in tegen de in overheidskringen heersende feministische dogmatiek, die tegen de natuur in aan beide geslachten dezelfde taken voorschrijft.
Kosten gaan voor de baten uit
Laten we een vergelijking maken met zonnepanelen. Iedereen weet dat die beginnen met een investering die je pas na verloop van tijd terugverdient. Toch worden overal in Nederland de daken ermee vol gelegd, omdat men er een voordeel – zowel een persoonlijk als een collectief en maatschappelijk voordeel – mee denkt te behalen. Kosten gaan voor de baten uit. Waarom durft men deze logica bij de veel existentiëlere vraag naar het voortbestaan van het Nederlandse volk en de Nederlandse cultuur niet onder ogen te zien? Demografie is veel belangrijker dan 'klimaat'. Het zou toch heel normaal moeten zijn dat de Nederlandse staat met hart en ziel het krijgen en opvoeden van kinderen ondersteunt, omdat hier groen aangroeit, wat aan de grijze kant van de bevolkingspiramide verdort en afvalt? Alleen zo blijft een volk in stand. De gaten in de bevolking opvullen met immigranten kan puur economisch even helpen, maar ook immigranten vergrijzen en worden improductief.
Wel kinderrijke islamitische gezinnen
Het echte demografische taboe blijft dus in stand, hoewel de staatscommissie Demografische Ontwikkelingen 2050 bevolkingsgroei wel wenselijk vindt, omdat het alternatief, krimp of stagnatie, ook de bestaande problemen met vergrijzing en arbeidsmarkttekorten zou vergroten. Economische groei kun je dan ook wel vergeten. André Rouvoet, destijds leider van de ChristenUnie en minister van jeugdbeleid in het kabinet Balkenende IV (2007-2010), probeerde daarom in 2008 al voorzichtig de noodzaak van een bevolkingspolitiek aan de orde te stellen. Ook Rouvoet wees toen al op de vergrijzing, die ertoe leidt dat een geslonken beroepsbevolking op een gegeven moment het grote aantal uitkeringen voor niet-actieven niet meer kan opbrengen. Maar ook duidde hij op het probleem van de veelal wél kinderrijke islamitische gezinnen.
Politiekcorrect paradigma
Voor Rouvoet had Ayaan Hirsi Ali (toen nog VVD-Kamerlid) dit al aan de orde gesteld. De tijd was echter nog niet rijp voor bevolkingspolitiek. Rouvoet noch Hirsi Ali kregen destijds voet aan de grond. Dit komt doordat het ‘immigrationisme’, het ongemotiveerde enthousiasme voor de vermeende verrijking die ongesorteerde inreizigers met al dan niet nareizende gezinnen met zich mee zouden brengen, deel uitmaakte van het politiekcorrecte paradigma. In economische zin zou immigratie zelfs de oplossing zijn voor de vergrijzingsproblematiek, alsof immigranten niet net zo goed verouderen. Het is van een kortzichtigheid, die alleen maar ideologisch verklaard kan worden.
Immigratie kost astronomische bedragen
Ter ondersteuning van dit immigrationisme hebben de Verenigde Naties de term ‘vervangingsmigratie’ ingevoerd, die al even misleidend is. Want migranten kunnen geen Nederlanders vervangen, omdat het nu eenmaal geen Nederlanders zijn. In het beste geval kunnen ze als individu hun steentje bijdragen aan de economie of cultuur, wat hun als groep zeker niet lukt: zo heeft 63% van de bijstandtrekkers een migratieachtergrond. Immigratie kost de samenleving astronomische bedragen. Was dat niet beter aan Nederlands gezinsbeleid besteed? Een tamelijk recente berekening van de kosten van immigratie kwam uit op 400 miljard, dat is vergelijkbaar met het totaal wat ons het aardgas de afgelopen decennia heeft opgeleverd.
Krimpgemeentes
Ons demografisch probleem is niet uniek. Heel Europa stevent af op een demografische afgrond. Immigratie (of arbeidsmigratie), de zogenaamde oplossing, is slechts een druppel op de gloeiende plaat. Het recordaantal van ruim 400.000 immigranten in 2022 is niet eerder waargenomen, meldde destijds het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Toch blijft de verwachting dat, hoe groot die immigratie ook is, de bevolkingsomvang, hoe dan ook op lange termijn gaat krimpen. In sommige grotere plaatsen in de grensregio’s bijvoorbeeld Heerlen en Kerkrade is nu al een absolute daling van het aantal inwoners te constateren. Dat komt gedeeltelijk ook wel door het nabije buitenland Duitsland en België, dat aantrekkelijker woongelegenheid kan bieden.
Tegenover immigranten: emigrerende Nederlanders
Ook is er een zekere emigratie op gang gekomen van autochtone Nederlanders die het in andere landen, zoals Hongarije, beter toeven vinden: de blanke vlucht voor de multiculturele chaos in eigen land. Ook dit draagt bij tot de bevolkingskrimp die door het lage geboortecijfer op termijn (omstreeks 2035) onafwendbaar is, al blijft de Nederlandse bevolking voorlopig nog groeien. Dat zei Paul Schnabel, nu lid van de Staatscommissie, maar toen nog directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau, op het jaarlijkse congres van de tachtigjarige Nederlandse Vereniging voor Demografie (NVD). Schnabel maakt een onderscheid tussen absolute krimp, zoals we die in Limburg al zien, en ‘relatieve krimp’. In dat laatste geval neemt niet het inwonersaantal af, maar verandert de verdeling naar leeftijd en levensfase in ongunstige zin.
Krimpgemeentes
Geen gemeente ziet immers graag werkende mensen met kinderen wegtrekken, met achterlating van een des te sterker vergrijzende bevolking. Schnabel wijst erop dat, ondanks het bestaan van de EU, nationale bevolkingen ertoe neigen zich op het culturele centrum van hun land te richten en daarheen te verhuizen. “In de buurlanden doet die (concentratie) zich uiteraard vooral op deelstaatniveau (Vlaanderen, Nordrhein-Westfalen, Niedersachsen) voor, maar het proces is overal hetzelfde. In Limburg zijn de sociale en culturele verschillen met de buren zelfs eerder groter dan kleiner geworden. Het Rheinland wordt ‘Duitser’ en Limburg wordt ‘Nederlandser’”, aldus Schnabel.
Bestuurlijk ‘rouwproces’
Onderzoeker Wim Derks zette het onderwerp ‘bevolkingskrimp’ op de agenda met het rapport Structurele bevolkingsdaling, dat een mediahype losmaakte. De wal moet het schip keren, concludeert Derks in 2009, al doet zich krimp nu alleen nog maar op regionaal niveau voor. Toch: “Dat er (regionaal) wat aan de hand is met de ontwikkeling van de bevolking wordt inmiddels vrij algemeen beseft. Toch vertonen nog veel bestuurders, vooral op lokaal niveau, de neiging de krimp te ontkennen. Men ontkent de prognose en denkt die door verzet te kunnen weerleggen: ‘We gaan door met bouwen waardoor we het tij keren.’” Maar men stelt slechts het moment uit waarop men de feiten alsnog onder ogen zal moeten zien. Derks spreekt van “het rouwproces van bestuurders”. Inmiddels is de krimp van de beroepsbevolking in Nederland al jarenlang een feit.
Eenpersoonshuishouden
Het is de vraag of de ontkenningsneigingen alleen bij de bestuurders zitten en niet in de hele samenleving, inclusief de demografen zelf. Per slot van rekening is de verslechtering van de bevolkingsomvang en –samenstelling in Europa al heel oud nieuws. De Belgische hoogleraar mgr. Michel Schooyans heeft het sinds jaar en dag aan de orde gesteld en heeft er scherpzinnig de oorzaken van geanalyseerd in The Demographic Clash (2001). De veranderende samenstelling van de bevolking is geen natuurlijk verschijnsel, aldus Schooyans, maar behalve van immigratie, een gevolg van contraceptie, abortus en sterilisatie.
‘Gezin’ kan alles betekenen
Een cultuur van hedonisme en relativering heeft de begrippen ‘huwelijk’, ‘gezin’ en ‘liefde’ van hun vroegere betekenis ontdaan en rekt die op tot bijna iedere vorm van seksueel getinte betrekkingen tussen mensen. De politiek werkt daaraan mee. Zoals CDA’er Hans Hillen ooit schertste: ‘Wij van het CDA kunnen zelf een vrijgezel als gezin definiëren’. Dat allerlei vormen van seksuele betrekkingen intrinsiek onvruchtbaar zijn en geen kinderen opleveren, wordt zelfs als voordeel geïncasseerd, omdat men ten onrechte denkt dat de bevolkingsgroei de grootste bedreiging voor de aarde is.
It is demography, stupid!
Intussen zien we in eigen land een trend die eerder op het omgekeerde wijst. Als we de immigratie weten te beteugelen, zullen er gemiddeld op termijn minder en oudere mensen in Nederland leven, maar die zullen wel steeds vaker een eenpersoonshuishouden voeren. En dergelijke huishoudens leggen een veel groter beslag op de beschikbare ruimte dan gezinnen. In feite, aldus Schooyans, begaan de rijke landen een fatale vergissing. “Zij hebben niet begrepen dat het menselijk kapitaal in de moderne economie het voornaamste is. Zij hebben niet gezien dat een bevolking eigenlijk functioneert als een machine. In een fabriek worden de oude machines vervangen door nieuwe en productieve. Hetzelfde moet gebeuren in een bevolking. De jongere bevolking moet beter opgeleid en productiever worden. Zij moeten vooral qua aantal in stand blijven.” It is demography, stupid! Alles draait uiteindelijk om (genoeg) kinderen krijgen.
Gezinsbeleid interesseert ouderen niet
En hier schiet de democratie zichzelf in de voet. Want een gezinsbeleid is per definitie niet meer interessant voor oudere stemgerechtigden, die gewoon zijn voor het directe eigenbelang te kiezen. Goed beleid zal dus electoraal worden afgestraft, waardoor de krimp nog meer zal versnellen. Wat daarom dringend nodig is, is een visionaire bevolkingspolitiek, die zich weet te ontworstelen aan politiek-correcte denkkaders, en brede lagen aanspreekt. Voorlopig blijven echter, zoals Schooyans zegt, “de struisvogels aan de macht”. Helaas brengt daar ook het jongste rapport van de Staatscommissie Demografische Ontwikkelingen 2050 geen verandering in.
Laatst bijgewerkt: 17 januari 2024 16:44