De universitaire wereld moet gezuiverd worden van de verstikkende monocultuur die deze in een wurggreep houdt.
Palestina, klimaat, gender: hoe linkse obsessies de universiteiten in een wurggreep houden
Universiteiten waren ooit bakens van waarheidsvinding. Nu zijn ze kweekvijvers van ideologische indoctrinatie, waar radicalen zich wentelen in hun afkeer van alles wat heilig, ordentelijk en waarachtig is. Een façade van ‘sociale rechtvaardigheid’ verhult een diepgewortelde haat tegen het fundament van onze beschaving.
De kwestie is nooit de kwestie
De studenten presenteren hun acties als een nobel verzet tegen onrecht. Palestina, het klimaat, “transgenderrechten” – de onderwerpen worden neergezet als serieuze kwesties. Maar wie dieper kijkt, ziet de ware drijfveer: het aanwakkeren van revolutionaire onrust. Greta Thunberg is het iconische boegbeeld voor dit revolutionaire opportunisme. Zij verlegde haar rebelse drift van de ene op de andere dag zonder enige moeite van klimaat naar pro-Palestijnse agitatie – niet vanwege de inhoud, maar om de revolutionaire vlam van maatschappelijke ontwrichting brandende te houden. Zoals katholiek denker professor Plinio Corrêa de Oliveira schreef in Revolutie en Contrarevolutie: elke golf van sociale onrust is een stap verder in de afbraak van de orde.
Institutionele ondermijning
De lijst van ‘incidenten’ groeit gestaag. In Nijmegen zorgde een geheime opname van een recent college van docent Harry Pettit aan de Radboud Universiteit voor consternatie. Een pleidooi voor het bestaan van Israël werd op één lijn gesteld met nazisme. In reactie op de ophef hield hij voet bij stuk en ging nog verder: hij sprak van een ’etnische zuivering’ en ’massale uitroeiingscampagne’ in Gaza. Bij diezelfde Radboud Universiteit werd eind vorig jaar nog spreekruimte geboden aan een prominent lid van islamitische terreurbeweging Samidoun. Aan de Universiteit van Amsterdam werd voor miljoenen schade veroorzaakt door in keffiyeh gemaskerde revolutionairen die zich voordeden als pro-Palestina-activisten – schade die het universiteitsbestuur niet op de daders zal verhalen. En nog geen week geleden kondigden 400 medewerkers van de Wageningen Universiteit aan op eigen initiatief – buiten de leiding van de universiteit om – de samenwerking met Israël te beëindigen. Ook bij de universiteiten van Utrecht, Leiden en Tilburg zien we dergelijke bewegingen.
Radicaal anti-westerse academici
Op X ging Pettit verder: “F** Israël …”, terwijl hij Joodse studenten uitmaakte voor “genocide-aanhangers.” Dergelijke tirades zouden in een gezond academisch klimaat op algemene veroordeling stuiten. Maar in de praktijk voelt Pettit zich vrij genoeg om zijn groteske uitlatingen publiekelijk te herhalen. Ook deze week stond Pettit weer zij aan zij met een groep studenten die een presentatie over de getuigenissen van Israëlische slachtoffers van 7 oktober probeerde te dwarsbomen. En Pettit is verre van alleen. Academicus Sinan Çankaya van de Vrije Universiteit Amsterdam krijgt bij de publieke omroep alle ruimte om zijn racistische en ondermijnende retoriek over de maatschappij uit te storten – “witheid” zou de reden zijn waarom het Westen ‘niet harder ingrijpt tegen Israël.’ Eerder verklaarde Çankaya in een interview met NRC, even eloquent als Pettit: “F*** integratie” – waarmee hij zijn verachting van de Nederlandse samenleving en westerse waarden nog eens kracht bijzette. Zulke academici zijn helaas geen uitzondering, maar symptomatisch voor een cultureel probleem.
Lees ook: Wat betekent het nu werkelijk om Nederlander te zijn?
Manipulatie van taal
Hoe kon de universiteit – een instituut dat zijn oorsprong ten dele nota bene dankt aan de katholieke kloosters – zover afglijden? Een deel van de verklaring ligt in de subversieve manipulatie van taal, voortgekomen uit onder andere de zogenaamde ‘kritische theorie’ van de Frankfurter Schule en het werk van linguïsten als Antonio Gramsci en Noam Chomksy. Wie de taal beheerst, beheerst de gedachten – dat wisten de cultuurmarxisten maar al te goed. Over de jaren is een heel vocabulaire gesmeed om het revolutionaire gedachtegoed te verhullen of op te dringen. Zo worden normale begrippen verdraaid: woorden als “diversiteit” en “inclusie” klinken in de oren van de leek sympathiek, maar dienen om een keiharde ideologische conformiteit af te dwingen.
Ontkenning van de waarheid
Alle kritiek op immigratiebeleid wordt bestempeld als “islamofobie” en feitelijke uitspraken over verschillen tussen mannen en vrouwen gelden als “gewelddadig.” En dat terwijl de wezenlijke fysieke gewelddadigheid van deze types wordt neergezet als ‘vredig verzet.’ De linkse greep op het taalgebruik bereikt orwelliaanse hoogten: tijdens de George Floyd-rellen werd gesproken van “mostly peaceful protests,” terwijl in de achtergrond de stad in brand stond. De bevolking van Gaza – die sinds het terugtrekken van Israël in 2005 met zeker 60% is toegenomen – zou onderworpen worden aan een “genocide.” En wie weigert mee te gaan in de waan dat een man zwanger zou kunnen worden wordt voor “transfoob” uitgemaakt. Met deze ontkenning van de waarheid wordt elk debat onmogelijk gemaakt. Dit soort taalacrobatiek is geen vrijblijvend fenomeen, maar een bewust ingezette strategie om de waarheid te verloochenen in het voordeel van de revolutionairen.
De ultieme zelfparodie: ‘Queers for Palestine’
De revolutionaire beweging op de campus grossiert in deze hypocrisie en tegenstrijdigheid. Men predikt tolerantie, maar gunt deze niet aan andersdenkenden. Activisten roepen om ‘safe spaces’, terwijl ze zelf met keffiyeh als bivakmuts en geweld universiteiten bezetten en aftuigen. Ze bepleiten ‘inclusie’, maar jagen conservatieve sprekers (lees: iedereen rechts van Mao) de deur uit. Ze schreeuwen om ‘bevrijding’ terwijl ze in praktijk de vrijheid van andersdenkenden aan de lopende band schenden. En, het nieuwste en misschien wel sterkste bewijs van de totalitaire contradictie waarin deze revolutionairen leven: de ultieme zelfparodie van ‘Queers for Palestine’. Corrêa de Oliveira zag dit al scherp toen hij schreef dat de Revolutie gelijkheid als leus voert, maar zodra ze de macht heeft, beperkt ze vrolijk de vrijheid van de goeden.
Lees ook: Palestina-protesten: waarom maken linkse UvA-studenten de islam het hof?
Contradictie op contradictie
We zien het gebeuren: conservatieve studenten voelen zich niet langer vrij om hun mening te geven – uit angst door medestudenten of zelfs docenten te worden weggezet als “xenofoob”, “transfoob” of erger. Dezelfde activisten die beweren op te komen voor minderheden, jagen Joodse studenten op. Feministische academici die #MeToo hooghouden zwijgen als de dood over de onderdrukking van vrouwen in de islamitische cultuur of zijn plotseling bezig het vrouw-zijn zelf te ontkennen in naam van de genderideologie. De contradicties stapelen zich op. Dit ontmaskert het ‘progressivisme’ als niet zozeer een zaak van principes, maar van macht: wie niet in het ideologische gareel loopt, wordt zonder enige inachtneming van de waarheid verketterd – onder een vriendelijk masker legt de Revolutie een brute dictatuur op.
‘Slachtofferschap’ ten dienste van de doodscultus
Wat deze studenten verenigt, is hun gedeelde omarming van slachtofferschap als vermeende bron van morele superioriteit. Elk protest is een luidkeelse proclamatie van zelfverklaarde slachtoffers, die chaos voortbrengen onder het mom van gerechtigheid. Wie hen observeert, herkent meteen een verachting voor alles wat schoon, waar en goed is. Ze verschijnen vaak als schamele, mismaakte figuren, gemaskerd, ongemanierd en onverzorgd – een uiterlijk dat de innerlijke verwarring weerspiegelt. Hun rebellie richt zich tegen de natuurlijke orde zelf en manifesteert zich in wat enkel een ‘doodscultus’ genoemd kan worden: abortus omwille van het klimaat, transgenderideologie die leidt tot sterilisatie van kinderen en een radicale klimaatagenda die pleit voor degrowth en depopulatie... Hun zogenaamde ‘vrijheid’ is geen progressie maar regressie, geen rechtvaardigheid maar een aanval op de orde van de schepping zelf. Uiteindelijk dient hun filosofie van slachtofferschap slechts één doel: de samenleving chanteren en onderwerpen aan hun destructieve agenda.
De universiteit: kweekvijver van maatschappelijke ontwrichting
De universiteit van vandaag is zo verworden tot een kweekvijver van maatschappelijke ontwrichting. De ideeën die vanuit deze ivoren torens worden gezaaid, worden in de vorm van chaos en destructie geoogst door de samenleving. Black Lives Matter, Extinction Rebellion, Students for Palestine – vaak vinden ze hun oorsprong in studentenkringen, doordrenkt van revolutionair gedachtegoed. Wat begint met een zogenaamde sit-in of een verhit pamflet op de campus, eindigt op straat in de vorm van relschoppers of gesubsidieerde NGO’s die onze cultuur en identiteit aanvallen.
Lees ook: 'Sigrid Kaag verliet kabinet voor baan bij VN in Gaza'
Studenten van vandaag zijn beleidsmakers van morgen
Zo functioneert de universiteit als een ideologisch trainingskamp. Daar worden de geesten gevormd die later als beleidsmakers, journalisten of lobbyisten de revolutionaire agenda over de samenleving uitstorten. Ieder jaar spoelt een nieuwe golf fanatieke afgestudeerden de maatschappij in, vastbesloten om ‘het systeem’ omver te werpen – een systeem dat ironisch genoeg de universiteit zelf mogelijk maakt. Zo keert de academie zich als een boemerang tegen de samenleving die haar voedt.
Omkering van de orde
Niets van wat hier omschreven wordt is nieuw. Al in de jaren ‘50 beschreef Corrêa de Oliveira het concept van de Revolutie als een proces dat de christelijke orde omkeert. De opeenvolgende fasen – van de egalitaire Verlichting tot het marxistische cultuurrelativisme – hebben ook onze onderwijsinstellingen besmet. Wat we nu zien op Nederlandse universiteiten is de voltooiing van een culturele omkering: alles wat traditioneel als goed, waar en schoon gold, wordt systematisch belasterd, terwijl het afwijkende en chaotische wordt bejubeld.
Alles en iedereen gelijk… met de grond
De ‘gelijkheid’ die revolutionairen zogenaamd najagen, betekent in de praktijk nivellering tot de kleinste gemene deler en vernietiging van hiërarchie en meritocratie – alles en iedereen zal gelijk worden gemaakt… met de grond. De ‘vrijheid’ die ze proclameren, mondt uit in moreel relativisme en waardenloosheid. Dit revolutionaire proces heeft de campus als bolwerk gekozen, precies omdat de universiteit een drager is van onze beschaving.
Niet louter wat rebelse jongeren
De studentendemonstrant die een standbeeld van een missionaris bekladt of de professor die spreekt over het ‘dekoloniseren’ van het curriculum – ze beschouwen zichzelf als progressief, maar ze volgen slechts een script dat de Revolutie voor hen heeft uitgeschreven. En waar de Revolutie om destructie van de goede orde draait, richt de Contrarevolutie zich op de verdediging en het herstel ervan. Die contrarevolutionaire geest begint met het erkennen dat we te maken hebben met doelbewuste subversie, niet louter met wat rebelse jongeren. Pas als dat besef doordringt, kan de opmars gekeerd worden.
Contrarevolutie
Contrarevolutionair weerwerk is dringend nodig om de academie – en in het verlengde daarvan, onze beschaving – van de ondergang te redden. Halve maatregelen of dialoogtafels zijn zinloos tegen een ideologie die geen compromis duldt. Degenen die de goede orde ondermijnen door aanzetten of oproepen tot revolutionaire bewegingen – zoals docenten die terrorisme goedpraten of studenten die antisemitisme verspreiden – dienen van de universiteit verwijderd te worden. Academische vrijheid is geen vrijbrief voor indoctrinatie. Stop financiële steun aan personen die subversieve initiatieven optuigen. Universiteiten ontvangen belastinggeld voor onderwijs en onderzoek, niet voor politiek activisme. Subsidies die feitelijk een verlengstuk zijn van de revolutionaire agenda (denk aan ‘diversiteitstraining’, ‘dekolonisatie’-programma’s of klimaatactivistisch theater vermomd als wetenschap) moeten worden stopgezet. Geen cent publiek geld meer naar indoctrinatie. Studenten die zich schuldig maken aan intimidatie, vernieling of geweld bij acties op de campus horen niet thuis in de academische gemeenschap – dan wel een geciviliseerde maatschappij. Net zomin als iemand recht heeft op studeren na examenfraude, zo verspeelt een student die met bivakmuts op collegezalen afbreekt zijn recht op onderwijs. Verwijder deze oproerkraaiers permanent – ontneem hen de verblijfsvergunning en zet ze uit als het buitenlandse studenten betreft. Geef ruimte aan hoogleraren met een conservatieve of christelijke visie: nodig sprekers uit die tegenwicht bieden aan woke dogma’s en bescherm hen tegen pogingen om hen te cancelen. Enkel door tegengif toe te dienen kan de vergiftiging van het debat stoppen.
Terug naar waarheid, orde en schoonheid
Dergelijke contrarevolutionaire maatregelen zullen ongetwijfeld op hysterisch verzet stuiten bij de gevestigde academische orde. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. De universitaire wereld moet gezuiverd worden van de verstikkende monocultuur die deze in een wurggreep houdt. Alleen zo kan de universiteit haar missie hervinden als plaats van open zoektocht naar waarheid, ten dienste van de goede orde. Echter, uiteindelijk gaat het om meer dan ordehandhaving alleen. De universiteit kan niet bloeien in een moreel vacuüm. We moeten terug naar de fundamenten van waarheid, orde en schoonheid – de pijlers van de christelijke beschaving waarop ons hoger onderwijs oorspronkelijk berustte.
Eeuwige waarheden en wijsheden in plaats van moderne dwaalleren
Eeuwenlang stonden universiteiten in het teken van Veritas: het zoeken naar de waarheid, gegrond in een erkenning van de heilige orde der dingen. Die nobele traditie dient in ere te worden hersteld. In plaats van relativisme en “jouw waarheid, mijn waarheid” moeten we weer durven stellen dát er zoiets is als dé Waarheid. In plaats van het verheerlijken van het lelijke, het absurde en de leugen moeten we opnieuw leren bewonderen en verdedigen wat mooi en verheffend is. En in plaats van chaos en anarchie hebben we orde en gezag nodig – geïnspireerd door de christelijke notie van een harmonische samenleving. Laat studenten kennismaken met eeuwige waarheden en wijsheden in plaats van moderne dwaalleren. Herwaardering van ons christelijk cultureel erfgoed is de ultieme contrarevolutie die de academie weer gezond kan maken. Dat betekent ook het terugdringen van cynisme en nihilisme onder jongeren en het aanwakkeren van eerbied voor wat waar en goed is. Een universiteit verlicht door waarheid en traditie, zal geen vruchtbare bodem meer bieden aan revolutie.
Laatst bijgewerkt: 6 juni 2025 17:36