Adolf Hitler
AfD-leidster tegen Elon Musk: "Hitler was een communist." Klopt dit?
Vorige week deed Alternative für Deutschland-leidster Alice Weidel in een podcast over X met Elon Musk een uitspraak die nogal wat stof deed opwaaien, vooral ter linkerzijde.
"Hitler was een communist"
Op de vraag wat ze van Hitler vond (gezien de beschuldigingen aan het adres van AfD dat de partij nazistisch is), zei Weidel: 'Hitler was een nationaalsocialist; pas na de oorlog kreeg hij het valse etiket van een rechtse rakker, een conservatief. (...) Hitler was een communist, hij zag zichzelf als een socialist'.
Lees ook: Hoe drugs de nazi’s hielpen bij hun oorlogsmisdaden
Linkse propaganda omgedraaid
Lieve hemel! De Corriere della Sera berichtte over een "omkering van perspectief", een "omkering van de geschiedenis" en een "verwarring van plannen en betekenissen". In werkelijkheid is het enige wat de Duitse leidster heeft omgedraaid de linkse propaganda.
Affiniteit tussen communisme en nationaalsocialisme
Een objectieve - d.w.z. niet-propagandistische - analyse onthult diepe affiniteiten tussen de twee bewegingen, te beginnen met de naam van de partij van de Beierse dictator: Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP), d.w.z. Nationaal Socialistische Duitse Arbeiderspartij. Vandaag de dag is deze doctrinaire verwantschap een algemeen aanvaard feit.
Nazisme is lichtjaren verwijderd van de contrarevolutie
De poging van het nazisme om de nationalistische ideologie te verzoenen met een radicale socialistische doctrine maakte het tot een diep revolutionaire beweging, lichtjaren verwijderd van wat een gezonde traditionalistische of contrarevolutionaire reactie zou zijn geweest, en eerder verwant aan andere tendensen die de oude orde wilden ontwrichten, zoals het socialistisch internationalisme of het communisme.
Vergelijking is onvermijdelijk
"Bolsjewisme en fascisme", legt historicus Roberto de Mattei uit, "kwamen bijna gelijktijdig op". En hij citeert François Furet: "Wat een vergelijkende analyse van fascisme en communisme onvermijdelijk maakt, is niet alleen hun geboortedatum en gelijktijdige, meteoritische verschijning op het historische toneel, maar ook hun wederzijdse afhankelijkheid."
Plinio Corrêa de Oliveira
Onder degenen die, zelfs in die tijd, deze verwantschap zagen was Plinio Corrêa de Oliveira, toen een jonge leider van de katholieke beweging in Brazilië.
Twee valse alternatieven
De Mattei vervolgt: "Deze intieme relatie van afhankelijkheid, die vandaag de dag op het punt staat een vaststaand historiografisch feit te worden, werd gevoeld door Corrêa de Oliveira, die in absolute trouw aan het christelijke samenlevingsmodel weigerde partij te kiezen voor de ene of de andere mededinger die het podium bezette. Hij zag in het communisme een conceptie die lijnrecht tegenover de katholieke stond, maar beschouwde het nazisme als een even gevaarlijk vals alternatief".
Lees ook: Tien opvallende kenmerken van een organisch-christelijke samenleving
Hoe echt was hun tegenstelling?
Het bolsjewisme en het nazisme verschenen dus bijna gelijktijdig op het toneel, in de rol van elkaars bittere vijanden. Hun gelijktijdige verschijning, hun afhankelijkheid van elkaar en, bovenal, hun gemeenschappelijke neo-paganistische matrix, zouden meer dan enkelen achterdochtig moeten hebben gemaakt over de echtheid van hun tegenstelling. Helaas beschouwde de politiek correcte goegemeente van die tijd hen als tegenstanders en elke poging om ze naast elkaar te zetten werd onmiddellijk verworpen.
447 artikelen over de verwantschap van nazisme en communisme
In schril contrast met de eerder genoemde politieke correctheid zag Plinio Corrêa de Oliveira onmiddellijk de intieme afhankelijkheidsrelatie die het communisme en het nazisme met elkaar verbond, zozeer zelfs dat hij niet minder dan 447 artikelen aan dit onderwerp wijdde.
Armen van dezelfde tang
Bij het aan de kaak stellen van de diepe affiniteiten die de twee bewegingen verenigden, ongeacht hun broederlijke strijd om de wereldhegemonie, beschouwde Corrêa de Oliveira ze als de armen van dezelfde monsterlijke tang, de Revolutie, waarbij hij hun dwalingen evenzeer afwees in naam van het katholieke geloof: "Katholieken moeten anticommunistisch, anti-nazi, anti-liberaal, anti-socialistisch, anti-vrijmetselaar zijn... juist omdat ze katholiek zijn."
'Nazisme is antithese van katholicisme'
"Het is onbetwistbaar dat het communisme de antithese is van het katholicisme," schreef de Braziliaanse katholieke denker, "maar het nazisme vormt op zijn beurt een andere antithese van de katholieke doctrine, waardoor het dicht bij het communisme staat."
Velen vonden de NSDAP sympathiek
"Misschien zal de geschiedenis ooit vertellen in welke donkere krochten het werd gesmeed. Maar feit is dat, om tegemoet te komen aan de wensen van ontelbare mensen die dorsten naar de waarden van de christelijke beschaving, er in Duitsland een partij verscheen die elders navolging vond en die een nieuwe christelijke wereld wilde vestigen. Op het eerste gezicht is niets sympathieker."
Doordrenkt met heidense invloeden
Corrêa de Oliveira vervolgde: "Maar als je goed nadenkt over de concrete kant van deze ideologie - een kant die de Machiavellistische propaganda alleen in kleine stapjes aan ingewijden onthulde - wat een verschrikkelijke teleurstelling zou je dan krijgen! Een verwarde ideologie, doordrenkt met evolutionisme en historisch materialisme, verzadigd met heidense filosofische en ideologische invloeden; een radicaal en typisch socialistisch politiek en economisch programma, onverdraaglijke racistische vooroordelen."
Communisme in een nazistisch jasje
"Kortom, achter de anticommunistische uitspraken van het nazisme ging precies het communisme schuil dat ze wilden vestigen. Een verraderlijk communisme dat zich voordeed als het christendom. Een communisme dat duizend keer erger was, omdat het de satanische wapens van sluwheid mobiliseerde tegen de Kerk in plaats van de zwakke en machteloze wapens van brute kracht."
Een vervalsing van de duivel
"Het begon met het verheffen van de geesten door middel van bepaalde waarheden, bracht ze vervolgens in een roes onder het voorwendsel van enthousiasme voor deze waarheden en lokte ze tenslotte in de meest verschrikkelijke dwalingen. Zo ontstond een communisme dat niet de neutralisatie van het slechte, maar van het goede betekende; de meest verschrikkelijke machine van verderf en vervalsing die de duivel in de loop van de geschiedenis heeft voortgebracht."
Lees ook: Marinier Mac Mootry waarschuwt voor 'invasie door immigratie'
Encycliek tegen het nazisme
Op 14 maart 1937 verscheen de encycliek Mit brennender Sorge, waarin Pius XI de fouten van het nationaalsocialisme veroordeelde. Deze stap veroorzaakte woede bij Hitler, maar opende ook de ogen van de wereldopinie. De encycliek, zoals Pius XII zich zou herinneren, "onthulde aan de ogen van de wereld wat het nationaalsocialisme werkelijk was: de trotse afvalligheid van Jezus Christus, de ontkenning van zijn leer en zijn verlossende werk, de aanbidding van geweld; de afgoderij van ras en bloed, de onderdrukking van vrijheid en menselijke waardigheid."
Gevolgd door een encycliek tegen communisme
Slechts vijf dagen later publiceerde Pius XI de encycliek Divini Redemptoris, waarin hij de andere kant van de medaille veroordeelde: het communisme, om de intieme band tussen de twee bewegingen te benadrukken.
Beide vervolgden de Kerk
Het nazisme en het communisme deelden nog een ander kenmerk: de vervolging van de katholieke Kerk. Corrêa de Oliveira zag in de antireligieuze vervolging van het nazisme geen toevallig en extrinsiek aspect van het beleid van het Derde Rijk, maar het logische gevolg van een wereldbeeld dat tegengesteld was aan het katholieke wereldbeeld. "De realiteit is dat het antireligieuze beleid van het Derde Rijk een essentieel karakter is, een fundamentele eigenschap van zijn ideologische inhoud of, beter nog, de diepe betekenis en bestaansreden van het nazisme."
Rabiaat antireligieus
En opnieuw: "Het nazisme is het resultaat van een diepgaand proces; zijn antireligieuze politiek is een integraal onderdeel van zijn denken; dit denken is zo rabiaat antireligieus dat als de nazipartij zou veranderen in een bastion van katholicisme in Oost-Europa, ik niet minder ontsteld zou zijn dan wanneer de vrijmetselarij zou veranderen in een vrome broederschap."
De mythe van een rechts nazisme
Pas na de oorlog heeft links, propagandistisch als overwinnaar en met behoefte aan een boeman om de schuld aan te geven en te vertrappen, de mythe van het nazisme als een rechtse beweging in het leven geroepen. Stampen op een lijk dat al bijna tachtig jaar dood is, komt goed uit. Het probleem was om het monster te confronteren toen het in ganzentempo onder de ramen door marcheerde. Net zoals Plinio Corrêa de Oliveira deed.
Dit artikel verscheen eerder op atfp.it.
Laatst bijgewerkt: 17 januari 2025 09:04
