Socialistische architectuur. Socialisme is naast kwaadaardig en onwaar ook nog eens lelijk. Bron afbeelding: Flicker / Henri Bergius.
Waarom ik het socialisme haat
Er zijn vele redenen om het socialisme te haten. De meeste mensen haten het om economische redenen. Socialisten geloven in collectief of overheidseigendom en -beheer van de productiemiddelen en distributie van goederen. Het vervreemdt dus talloze mensen door zijn aanval op privé-eigendom.
Tirannieke overheid
Mensen haten het socialisme ook om zijn tirannieke karakter. Het socialisme toont niet onmiddellijk de gewelddadige onderdrukking van het communistische regime waartoe het onvermijdelijk leidt. Het zorgt echter wel voor die zachtere, verstikkende druk van overheersend overheidsoptreden, belastingdruk, confiscatie en overregulering, die het leven onmogelijk maakt voor de ondernemers die goederen en diensten produceren.
De materialistische mentaliteit van het socialisme
Dit zijn allemaal geldige redenen om het socialisme te haten. Maar voor mij is echter de belangrijkste reden het socialisme te haten, de materialistische mentaliteit die het socialisme voortbrengt. Zoals alle aanhangers van materialistische ideologieën, geloven socialisten dat alleen materie bestaat. Als gevolg daarvan is de hele maatschappij georganiseerd met een gehechtheid aan materie en een afwijzing van alles wat spiritueel is. Als het je niet helpt langer in leven te blijven, is het onbelangrijk. Zo genereert het socialisme een mentaliteit van lage horizonten. Het leven wordt gekenmerkt door een kwellende leegte, veroorzaakt door het totale gebrek aan een hoger doel of betekenis. Alles wordt beoordeeld naar economische maatstaven. De regering belooft materiële zekerheid te garanderen door alle lijden uit te roeien via haar programma's, haar controles en haar voorschriften. Dit faalt onvermijdelijk, keer op keer.
Een afkeer van risico en pijn
In zijn baanbrekende boek Revolutie en contrarevolutie beschrijft professor Plinio Corrêa de Oliveira deze socialistische mentaliteit als "een geheel gekenmerkt door een afschuw van risico en pijn en door de verafgoding van veiligheid en een krampachtige gehechtheid aan het aardse leven." Deze beschrijving van de socialistische mentaliteit maakt duidelijk waarom ik het socialisme haat. Ik zie overal de gevolgen van deze kleingeestige mentaliteit, en het vervult me met afschuw en walging. Ik voel me verstikt door het ontbreken van een hoger doel. Haar materialistische boeien beroven de menselijke ziel (die door het socialisme ontkend wordt) van haar beste en edelste vruchten. Overal waar deze socialistische mentaliteit de overhand heeft, verstikt ze het menselijk initiatief en de creativiteit. Ze bevordert de ondeugd van luiheid en wakkert afgunst, sociale disharmonie en wrok aan.
De totale afwijzing van lijden
Deze mentaliteit berust op drie dwalingen die overal opduiken waar het socialisme terrein wint. Zoals professor Corrêa de Oliveira beschrijft, is de eerste fout van het socialisme zijn afwijzing van lijden en pijn. Een materialistisch wereldbeeld stelt dat alle pijn en ongemak een onrecht is dat veroorzaakt wordt door de materiële ongelijkheden om ons heen. Zo wordt er voortdurend naar gestreefd lijden uit te roeien door materiële ongelijkheden op te heffen. Socialistische oplossingen reduceren alles tot het geven van meer materiële goederen aan wie er minder van heeft. Socialisten geloven dat als we mensen genoeg gratis geld geven, dit elk probleem zal doen verdwijnen.
Appartementen volgens socialistische architectuur gebouwd. Ze worden snel onleefbaar bevonden.
Platwalsen van ieder verschil
De socialistische mentaliteit manifesteert zich in het dagelijks leven door te vechten tegen ieder onderscheid, iedere erkenning en elke uiting van eer die ontstaat door de verschillen in kwaliteiten en talenten die van nature in de samenleving bestaan. Ze onderdrukt natuurlijke hiërarchieën en sociale structuren (bijvoorbeeld het gezin). Alles moet platgewalst en beschimpt worden dat eventueel ongelijkheid en daarmee "lijden" kan veroorzaken. In plaats daarvan wordt dan een nietszeggende tirannie van egalitaire regels, voorschriften en bureaucratie opgelegd die gelijkheid in alle dingen en processen wil opleggen. De overheid neemt de rol aan van Big Brother, die weet wat het beste is voor iedereen. Onder deze paraplu van het vermijden van lijden schuilen de ondeugden van luiheid, afgunst en trots.
Ieder ongelijkheid moet rechtgezet worden
We zien deze extreme haat tegen de geringste ongemakkelijkheid of pijn in de socialistische milieus, waar het meest onschuldige woord gevoeligheden kan triggeren of als beledigend wordt opgevat. De politiek-correcte dictatuur werkt eraan om ervoor te zorgen dat niemand beledigd wordt, dat er geen gevoelens gekwetst of zwakheden blootgelegd worden. Zelfs historisch lijden en onrecht wordt steeds opnieuw bekeken en de geschiedenis moet herschreven worden om iedere vermeende onrechtvaardigheid of pijn te benadrukken.
Lees ook: Invoering van de absolute corona-dictatuur dreigt. Ook in Nederland
De onmenselijkheid van een egalitaire wereld
In zo’n een wereld met zo’n middelmatige ideologie kan niemand uitgesproken ergens voor staan, uit angst anderen te kwetsen door een ontoelaatbare uiting van waarheid of wijsheid. Iedereen die een ander leed veroorzaakt moet gestraft worden - zelfs het ongewenste ongeboren kind in de baarmoeder. Deze mentaliteit is gebaseerd op de absurde leugen dat alle lijden voortkomt uit ongelijkheid en daarom onrechtvaardig zou zijn.
Lijden hoort bij het leven
De waarheid is dat lijden deel uitmaakt van de realiteit van het aardse menselijke bestaan. Het kan niet vermeden worden. Alle mensen moeten lijden en sterven. Ongelijkheden in onze kwaliteiten en talenten horen evenzeer bij onze natuur en moeten worden aangemoedigd, niet onderdrukt. Individuen bouwen karakter op en leven een zinvol en doelgericht leven juist door moeilijkheden en lijden te overwinnen. Bovendien is ons grootste lijden geestelijk, niet materieel. Ze komt voort uit ons zoeken naar zin, eenheid en volmaaktheid. Inderdaad, de dwaasheid van het willen vermijden van alle lijden, leidt vaak tot het grootste lijden.
Het vermijden van elk risico
Een tweede fout van de materialistische socialistische mentaliteit is haar haat tegen risico. Het is een logisch gevolg van de vermijding van lijden. De socialistische mentaliteit wordt gekenmerkt door het uitbannen van alle risico's. Hoewel risico niet noodzakelijk pijn veroorzaakt, opent het wel de deur voor de mogelijkheid van lijden. Zelfs een geringe kans daarop moet in de socialistische wereld worden uitgebannen. Evenzo moet het risico van ongelijkheid onderdrukt worden, want wie risico's neemt wordt voor zijn inspanningen beloond.
Geen nobel streven of opoffering
Zo neemt de overheid de rol op zich van het opleggen van regels om alle gevaren die leed zouden kunnen veroorzaken uit te bannen. Ze bestraft ongelukken die kunnen gebeuren met boetes en rechtszaken. Alles wordt gelijkgeschakeld tot een flets bestaan van overgereguleerde levens in middelmatigheid. De socialistische mentaliteit leidt tot de verafgoding van veiligheid. Het leidt tot een over-gecontroleerde maatschappij van bewaking en beperkingen. Veiligheid, hoewel voor iedereen noodzakelijk, wordt obsessief, terwijl de overheid steeds totalitairder wordt in naam van de openbare veiligheid. Inderdaad, als het fysieke leven het enige is dat bestaat, dan is deze haat tegen risico consequent en toch weerzinwekkend. Elke daad van heldendom moet ontmoedigd worden en alle durf onderdrukt. Er mogen geen transcendente doelen zijn die meer waard zijn dan het leven zelf. Deze sombere visie van een volkomen veilige samenleving ontdoet het leven van ieder nobel streven en onbaatzuchtige opoffering.
Gehechtheid aan het aardse leven
Deze laatste denkfout onderstreept de onverenigbaarheid van de socialistische mentaliteit met het christendom. Het is een egocentrische gehechtheid aan het aardse leven. De socialistische mentaliteit wekt zowel de zwaarte als de leegte op van een bestaan dat de ziel en haar heiliging ontkent. Als er niets is buiten ons aardse leven, dan moet ons enige doel zijn het zo lang mogelijk te verlengen. Als er geen grotere waarden zijn dan het leven zelf, dan is leven zonder lijden zijn eigen doel. We worden vrij om onze greep op het leven op te geven wanneer we dat willen. We kunnen ons dan overgeven aan de grote leegte die het leven is van hen die niet in God geloven.
Ontkenning van de scheppingsorde
De socialistische mentaliteit is inderdaad in strijd met het christelijke wereldbeeld en leidt tot een maatschappij op z’n kop. Er kan geen Almachtige God bestaan die verschillen creëerde in zijn schepping. Er kan geen gevallen natuur zijn waardoor de mensheid lijden, pijn, risico en dood over zichzelf bracht. Er is geen verlossing nodig buiten de socialistische revolutie die alle ongelijkheden omver werpt. Ieder christelijk begrip wordt verworpen en onderdrukt in het steriele secularisme van de socialistische maatschappij. Deze mentaliteit is wat het socialisme zo slecht maakt. Het vernietigt onze natie.
We vieren Kerstmis, uit erkenning van de transcendente waarheden - waarheden die het socialisme loochent.
Boven-wereldlijk doel
Ik onderschrijf een andere mentaliteit die rekening houdt met lichaam en ziel. Ik geloof in transcendente waarheden en in een objectieve moraal die alle aspecten van ons dagelijks leven richting geeft. Ik vier Kerstmis, ik verheug me over de sublieme en transcendente rol ervan in de verlossing van de mensheid. Ik ben bereid de pijn en het lijden te verdragen die me dichter bij mijn heiliging zullen brengen. Ik hou van het risico om mezelf in dienst te stellen van het goede. Ik geloof in het bestaan van waarden die groter zijn dan het leven zelf en waarvoor men bereid moet zijn te sterven. Ik aanbid God en wens Hem te dienen, die zijn leven voor mij offerde. En ik haat het socialisme. Er is een fundamentele wereldbeschouwelijke onverenigbaarheid tussen ons die niet overbrugd kan worden.
Dit artikel van John Horvat werd eerder in het Engels gepubliceerd op tfp.org
Laatst bijgewerkt: 23 november 2023 14:43