De Nederlandse krijgsmacht verdedigt Nederlandse belangen. Als het opgaat in een gecentraliseerd EU-leger zal dit ten koste gaan van onze vrijheid, welvaart én veiligheid.
Waarom een Europees leger een slecht idee is
‘De Verenigde Staten van Europa’. Dat is hoe steeds meer EU-bureaucraten ons continent beschouwen. Nu de geopolitieke spanningen toenemen met de oorlog in Oekraïne, Gaza en Nagorno-Karabach, klinken er steeds luidere stemmen voor een gecentraliseerd Europees leger.
Europa, verenigd of gecentraliseerd?
In tegenstelling tot de Verenigde Staten van Amerika zijn de Europese lidstaten fundamenteel diffuus. Niet alleen qua talen en cultuur, maar ook qua nationale identiteit. Conservatieve Amerikanen voelen zich sterk verbonden met de andere 49 staten van hun land. Van een soortgelijke ‘Europese identiteit’ is in veel mindere mate sprake. Europa is nooit als zodanig verenigd geweest. De heerschappij van Karel de Grote kwam nog het meest in de buurt, maar ook dat omvatte niet heel Europa. De bindende kracht van het Europese continent stamt uit de Koude Oorlog toen de lidstaten als onderdeel van de NAVO zich strijdbaar maakten tegen het oprukkende communisme.
Lees ook: 'EU moet kernwapens krijgen,' zegt christendemocratisch leider Manfred Weber
De Europese Unie
Toen vervolgens in 1993 (gebaseerd op het verdrag van Maastricht) de Europese Unie werd opgericht, werd daarin ook de basis gelegd voor een Europees leger dat boven de natiestaten uitstijgt. Aangezien de Europese landen steeds meer samenwerken en er ook overkoepelende wetten gelden, werd het destijds logisch geacht om ook een gezamenlijke krijgsmacht te hebben. Sinds de oorlog in Oekraïne dringen politici van D66 en Volt aan op een gecentraliseerd Europees leger. Dit idee van ‘Europeaanse eenheid’ bestaat echter alleen in de hoofden van EU-bureaucraten en niet van burgers.
Staat als hoogste politieke gezag
Fransen zien zichzelf als Fransen, Duitsers als Duitsers en Nederlanders als Nederlanders. De Staat is dan ook het hoogste politieke gezag op aarde. Internationale samenwerking op militair gebied is zeker wenselijk, mits het niet ten koste gaat van de nationale belangen van een van de samenwerkende landen. Een natiestaat wordt geleid door een regering die als plicht heeft om de belangen van haar burgers te behartigen. Daarbij moeten soms lokale en nationale belangen tegen elkaar afgewogen worden – de Groningse gasvelden of de uitbreiding van Schiphol als voorbeeld. Een gedeelde cultuur, taal, normen en waarden zijn cruciaal.
Nationale soevereiniteit in de knel
Het doel van de Nederlandse krijgsmacht is om onze nationale belangen in de rest van de wereld te verdedigen en ons land, inclusief de overzeese gebieden, te beschermen. Als Nederland zijn krijgsmacht zou opgeven, wie komt dan op voor onze belangen? Als de EU ‘democratische’ besluiten maakt die ons land zwaar treffen, hoe kunnen we ons hier nog weerbaar tegen maken? Nu zullen er sceptici zijn die erop wijzen dat onze krijgsmacht geen kans maakt tegen de rest van de legers van de Europese lidstaten. En dat klopt ook. Maar het feit dat we militaire weerstand kunnen bieden, heeft een preventieve werking. De EU wil immers geen bloederige Europese ‘burgeroorlog’. Als we dit leger niet meer zouden hebben, is ons land overgeleverd aan de grillen van de EU-bureaucratie.
De toren van Brussel
Daarnaast is er een groot praktisch probleem met een Europees leger. In welke taal wordt er onderling gecommuniceerd? Communicatie is cruciaal in zulke situaties. Want in tegenstelling tot het Europese parlement zullen er in de bunkers en loopgraven geen tolken aanwezig zijn die via een oortje alles vertalen. Zelfs als iedereen in het Engels zou communiceren – iets waar menig Fransoos of Duitser principiële bezwaren tegen zal hebben – is het ieders tweede taal. Want aangezien Groot-Brittannië niet meer bij de EU zit, zullen zij weinig zien in het deelnemen aan een Europees leger. Verwachten voorstanders van een dergelijk EU-leger dat een Italiaanse generaal een groep Zweden gaat aansturen in een oorlog in Oekraïne?
Lees ook: Komt het einde van Schengen eindelijk in zicht?
Belangenverstrengeling
Zelfs als men ervoor zou kiezen om spraakverwarring te voorkomen door de eenheden alsnog per land in te delen, wat is dan nog het verschil met nationale legers die samenwerken? Antwoord: een hele belangrijke. Nu bepaalt de Nederlandse regering waar onze soldaten naar toe uitgezonden worden, bij een eventueel EU-leger bepaalt de EU waar Nederlandse soldaten naar toe gaan. Zo worden dus onze eigen soldaten ingezet om andermans belangen te behartigen, of erger nog, die misschien wel tegen onze eigen belangen ingaan. Hoe moeten wij hiertegen in verzet komen als onze eigen soldaten niet meer onder ons gezag staan? Het is daarom cruciaal dat wij juist investeren in onze eigen krijgsmacht, en niet in een Europees leger.
Stervensbereidheid
Als ons land – God verhoede het! – onder directe militaire dreiging komt, zullen Nederlandse mannen bereid zijn om te vechten en te sterven voor hun land. Dit zit diep in het DNA van iedere zichzelf respecterende man. Miljoenen jonge mannen joegen zichzelf de dood in tijdens de Eerste Wereldoorlog voor de eer en bescherming van het land van hun (voor)ouders. Dat belang achtten zij groter dan hun eigen individuele levens. Zulke opofferingsgezindheid is noodzakelijk om een gemotiveerd leger te hebben. Bij een dergelijk EU-leger is dat aanzienlijk minder. Bij veel soldaten zal de bereidheid om te ‘sterven voor Europa’ ontbreken.
Juist méér oorlog, niet minder
Een van de hoofdargumenten voor een Europees leger is dat een verenigde EU-krijgsmacht meer slagkracht kan maken dan de ‘versnipperde’ krijgsmachten van de individuele lidstaten. Deze gecentraliseerde legermacht zou een afschrikkende werking hebben op de rest van de militaire mogendheden in de wereld, waardoor het zou zorgen voor minder oorlog in Europa. Maar gezien de verdeeldheid over geopolitieke spanningen ligt het juist meer voor de hand dat een Europese gecentraliseerde krijgsmacht voor meer oorlog zal zorgen. Er zal bij een dergelijk EU-leger ‘democratisch’ gestemd worden over waar de krijgsmacht ingezet zal worden. De Nederlandse inspraak zal hierin zeer beperkt zijn.
Onze krijgsmacht, symbool van onze nationale cultuur
Daarnaast zou bij het opheffen van onze nationale krijgsmacht ook een van de sterkste dragers van onze culturele identiteit verloren gaan. Een eenheid als het Korps Mariniers, opgericht in 1665, hangt nauw samen met de strijd voor onze nationale soevereiniteit. De maritieme elite-eenheid is een levend symbool van de oprichter, Michiel de Ruyter, Nederlands meest geroemde krijgsheer. Ook andere landen hebben soortgelijke dragers van hun identiteit. Het is Gods bedoeling met Europese volkeren om die verscheidenheid te behouden en eerbiedigen, niet ondergraven in een eenheidsworstleger onder een EU-vlag.
Eén Europa onder God?
Kortom: een gecentraliseerd Europees leger betekent het opgeven van onze soevereiniteit, minder inspraak, meer spanningen tussen EU-lidstaten en meer oorlog. De toenemende geopolitieke instabiliteit vraagt om een flinke investering in onze krijgsmacht, alsook meer Europese samenwerking op het gebied van defensie. Echter, Nederland bepaalt waar onze soldaten worden uitgezonden en met wie ze samenwerken. Militaire samenwerking tussen EU-lidstaten met sterke nationale legers verdient daarom de voorkeur boven een gecentraliseerde Europese krijgsmacht. Wie wil praten over een verenigd Europa – geïnspireerd door Karel de Grote – zal eerst moeten inzien dat een continentale terugkeer naar het christendom een noodzakelijke stap is. Dán hebben Europeanen iets gemeen dat landsgrenzen overstijgt, morele richting geeft én wat het waard is om voor te strijden en te sterven.
Laatst bijgewerkt: 22 april 2024 13:16