Sluipende dictatuur: het nieuwe WHO-pandemieverdrag

Er staat een nieuw internationaal pandemieverdrag op stapel, dat bindend dreigt te worden, de Nederlandse soevereiniteit opheft en inzake gezondheid alle macht aan de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) geeft. Tegelijk wijzigt deze de al bestaande Internationale Gezondheidsregeling (IGR) ten voordele van de eigen bevoegdheden, bijvoorbeeld om censuur in te stellen en om een vaccinatieplicht voor te schrijven zonder enige bezwaarmogelijkheid, hoe experimenteel het vaccin ook is. Maar volgens WHO-directeur Tedros Adhanom Ghebreyesus is er niets aan de hand.

Machtsoverdracht naar WHO

De globalistische aspiraties van deze dochter van de Verenigde Naties zijn in de COVID19-periode al duidelijk gebleken. Cultuur onder Vuur waarschuwde daar eerder voor. In dezelfde geest jaste het kabinet Rutte dit jaar al een nationale pandemiewet door het parlement. Nu gaat het echter over het internationale Pandemic Prevention Preparation and Response Accord, een bindend multilateraal verdrag om pandemische ‘paraatheid’ en het van daaruit ‘reageren’ op uitbrekende epidemieën te coördineren. Het verdrag zou na stemming in mei 2024 rond moeten zijn. Er zitten echter zeer bedenkelijke kanten aan, zoals een gebrek aan transparantie, de vorming van nieuwe bureaucratische mechanismen met weinig verantwoording, de overdracht van veel macht aan de WHO en ten slotte het openzetten van deuren om tot meer abortus, lhbt-promotie en ‘seksuele vorming’ te komen.

Klaarliggend draaiboek

Cultuur onder Vuur heeft aan het begin van de coronacrisis de brochure De coronacoup uitgebracht, dat waarschuwt voor het misbruik dat van de epidemie gemaakt kan worden door nationale en internationale instanties, met name de WHO, die vooral uit lijken zijn op uitbreiding van de eigen bevoegdheden. De maatregelen tegen corona, merkten we toen al op, waren zo uniform dat het wel leek alsof er een klaarliggend draaiboek werd gevolgd.

Paradigmawisseling in bioveiligheid

Sinds de millenniumwisseling heeft een paradigmawisseling in de bioveiligheid plaatsgevonden. Die komt er op neer dat men is overgestapt van preventie naar paraatheid, van prevention naar preparedness. Kort gezegd: dat men van het evalueren van eerdere epidemieën is overgestapt op modellen of worst-case scenario’s. Weer anders gezegd: dat men proefondervindelijke risico-afweging (gebaseerd op echte wetenschap) verruild heeft voor het ergste wat men zich kan voorstellen: datgene wat de meeste kans maakt fantasie te blijven, maar wel de zwaarste maatregelen vereist, wordt zo het nieuwe uitgangspunt.

Apocalyptische scenario’s

Waarom doet men dit? Wat is daarvan de aannemelijke verklaring? Zoals het spreekwoord zegt: nood breekt wet. Als je macht naar je toe wil trekken en de reguliere wettelijke orde wil kunnen ‘breken’, moet je ervoor zorgen dat er nood is of zou kunnen zijn, en dat het onderscheid daartussen vervaagt. Nogmaals, we kennen dat van de apocalyptische scenario’s uit de COVID-periode, waarmee de virologen de omstreden mRNA-’vaccins’ aan de bevolking opdrongen. Niet alleen wisten zij dat zij met angst zaaien hun prestige en gezag vergrootte, ook heeft menig viroloog zijn belangen structureel met de producenten van vaccins verstrengeld. Zij spinnen er dus garen bij.

Hetzelfde scenario nog een keer

Het lijkt erop dat na COVID de WHO opnieuw met een dergelijke manoeuvre bezig is. Waren haar aanbevelingen tot dusverre nooit bindend, nu ligt een nieuw pandemieverdrag klaar, dat zoals een Zwitserse commentator schrijft, “doordrenkt is van een autoritaire post-pandemische geest die je doet huiveren.” Het venijn zit vooral in de voorwaarden waaronder het verdrag zal worden aangenomen. De statuten van de WHO (artikel 19) maken het mogelijk om verdragen aan te nemen als deze een tweederde meerderheid krijgen in de Wereldgezondheidsvergadering (WHA), het bestuursorgaan van de WHO. Dergelijke verdragen worden echter pas bindend voor de lidstaten nadat ze geratificeerd zijn volgens de nationale grondwettelijke procedures. Het laatste woord is dan aan de volksvertegenwoordiging. Daar is niets mis mee.

Verdrag na verloop van tijd bindend

Artikel 21 echter staat de vorming van soft law (strikt genomen niet bindende, maar wel werkzame regelgeving) toe met betrekking tot het voorkomen van de verspreiding van ziekten. Die ‘zachte wetgeving’ hoeft niet door de lidstaten geratificeerd te worden, maar is al van kracht na goedkeuring door de WHA. Weliswaar kunnen deze regels door de lidstaten achteraf al dan niet worden verworpen, maar dat moet wel binnen een beperkte termijn. Dat veronderstelt een parlementaire waakzaamheid, die er de praktijk vaak niet blijkt te zijn. In een voor het globalisme typerende werkwijze wordt dus vanuit de achterkamertjes van de diplomatie in samenspel met internationale organisaties en bijzondere belangen behartigende NGO’s een machtsoverheveling georganiseerd van nationale democratieën naar internationale platforms zonder directe verantwoordingsplicht, waar onverkozen functionarissen de dienst uitmaken.

Ongecontroleerde verdragsaanvaarding dreigt

Omdat het onderhandelen over bindende overeenkomsten moeilijk is, heeft de WHO al vaker de neiging gehad om soft law artikel 21 te gebruiken in plaats van artikel 19. Weliswaar heeft het internationale onderhandelingsorgaan (INB) dat door de WHO is bijeengeroepen om het pandemieverdrag op te stellen, zich nog niet uitgesproken, maar mocht het verdrag inderdaad via artikel 21 gespeeld worden, dan kan het volledig aan parlementaire controle ontsnappen en zonder politiek debat of controle doorgevoerd worden. Het gevaar is dan niet zozeer dat de WHO directe controle krijgt over het nationale beleid, als wel dat nationale bureaucratieën gebonden worden aan globalistische eisen, wat evengoed op gespannen voet staat met de nationale soevereiniteit. Daarom heeft Forum voor Democratie, gesteund door PVV, SGP, BVNL, BBB en JA21’er Nicki Pouw-Verweij eerder dit jaar afgedwongen dat het pandemieverdrag aan het parlement ter goedkeuring wordt voorgelegd.

Geen weerlegging van de kritiek

Het nieuwe pandemieverdrag ligt om bovengenoemde redenen wereldwijd onder vuur. Zozeer zelf dat directeur-generaal Tedros Adhanom Ghebreyesus zich onlangs genoopt zag om in een video alle kritiek erop tot “desinformatie” te verklaren. Hij is bang dat hierdoor de acceptatie van het verdrag vertraging zal oplopen. Worden de onderhandelingen daarom geheim gehouden? Tedros, die eerder al zijn pro-abortusstandpunt als wetenschappelijk en dus tot alleenzaligmakend verklaarde, doet in zijn interventie geen enkele moeite andere standpunten te respecteren of de kritiek te weerleggen, maar beperkt zich tot het waarschuwen voor de “politisering van wetenschap en het ondermijnen van vertrouwen in onze instellingen”, terwijl het politiek misbruiken van wetenschap nu juist de klacht tegen het WHO-beleid is.

'Kritiek op ons is desinformatie'

Tedros meent dat we moeten leren van COVID-19: “Dat is de reden waarom de WHO een plan heeft ontwikkeld voor een rechtvaardige, inclusieve en coherente globale architectuur voor paraatheid bij noodsituaties inzake gezondheid en de maatregelen daarop, met rechtvaardigheid als kern.” Zoals een commentator schrijft, klinkt deze in modieuze, politiekcorrecte bewoordingen verpakte boodschap nogal veel als “het oude liedje dat de verschillende globalistische groepen, officieel of anderszins, voortdurend aan de naties van de wereld proberen op te dringen. Hun boodschap: het zijn niet de instanties die fout zijn - het is de 'desinformatie' die hen slechts zo doet schijnen".

Twee juridische machtsinstrumenten

Maar zoals gezegd gaan de bezwaren niet alleen over het nieuwe pandemieverdrag, maar ook over het bestaande document van de Internationale Gezondheidsregeling (IGR), dat Tedros op fundamentele punten wil wijzigen om de machtspositie van zijn Wereldgezondheidsorganisatie te versterken. In combinatie met het nieuwe pandemieverdrag betekent dit dat “de WHO met deze twee juridische instrumenten een absoluut en onaantastbaar leiderschap in alle gezondheidskwesties” opeist onder de noemer van “pandemiepreventie, -paraatheid en – respons”, waarbij de WHO in deze documenten zichzelf aanwijst als degene die naar eigen zeggen over de “ultieme expertise” beschikt en dus ook de “ultieme macht” moet krijgen om te bepalen wanneer daar sprake van is. Het duidelijkst komt dit wel tot uiting in het voornemen de bepaling “niet-bindend” op verscheiden plaatsen in de IGR te schrappen.

Indringende analyse van pandemiewet

Dit zegt de Zwitserse advocaat Philipp Kruse in een indringende juridische analyse die hij onlangs op uitnodiging in het Europees Parlement heeft uiteengezet. Volgens hem is de WHO bezig met een machtsgreep “om haar bevoegdheden en structurele en financiële bevoegdheden uit te breiden, met een permanent gevolg voor de soevereiniteit van de landen en de zelfbeschikking van de mensen.” Sommige van de wijzigingen zijn “volledig in strijd met wat wij beschouwen als onze grondwettelijke orde. Er is geen recht op openbare informatie, er is censuur, de mensenrechten worden niet beschermd, er zijn geen checks and balances en het is aan de WHO om uit te maken onder welke juridische status we moeten leven.” Dit alles gebeurt bovendien in een “proces achter gesloten deuren”. En het “vordert razendsnel”, terwijl het in de media nauwelijks kritisch wordt besproken, evenmin als in parlementen of op universiteiten.

‘Er zal geen stopknop zijn’

Kruse vestigt de aandacht op het ontbreken van “enig mechanisme dat de mensen of de lidstaten in staat stelt om de beoordeling van de WHO aan te vechten. Of het nu gaat om de beoordeling van de WHO, of over de kwestie of er een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid aan de orde is, of om hun beoordeling met betrekking tot bepaalde maatregelen, of als het gaat om het opleggen van een regime voor wat zij vaccinatie noemen, hoe experimenteel dit ook is.” (Kruse zinspeelt hier op het feit dat het COVID-vaccin feitelijk geen vaccin was, maar experimentele gentherapie). Noch lidstaten, noch burgers zullen daar straks nog bezwaar tegen kunnen maken, ook niet via de rechter. Kruse: “Er zal gewoon geen stopknop zijn.”

WHO heeft haast: overgangstermijn verkort

Wellicht zal het nieuwe pandemieverdrag (zoals FvD dat in Nederland heeft afgedwongen), zelfs als het via artikel 21 gespeeld wordt, aan nationale parlementen worden voorgelegd, en zo toch nog onderwerp van debat worden, maar dat geldt niet voor de Internationale Gezondheidsregeling die per definitie door de WHO zelf wordt opgesteld en zeker via artikel 21 zal worden afgehandeld. En dat betekent weer dat de nieuwe regeling vanzelf in werking zal treden na de stemming in mei 2024. Weliswaar zat daar tot voor kort een overgangstermijn van 24 maanden op, maar – de WHO heeft haast - die is nu teruggebracht naar 12 maanden. Kruse: “Dat betekent dus dat de IGR eind mei 2025 automatisch wet zal worden.”

Dwang, totale controle, censuur

Samenvattend: Wat dreigt er bij het doordrukken door de WHO van deze twee juridische documenten? Waar komt de nieuwe pandemiewet in combinatie met het wijzigen van de IGR op neer? Kruse: “1. het recht van de WHO om zichzelf uit te roepen, om zichzelf automatisch toestemming te geven om te stellen dat een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid aan de orde is en dit net zolang vol te houden als ze maar willen. 2. Om aanbevelingen te doen die wettelijk bindend zullen zijn die onderdeel vormen van een systeem van toezicht: toezicht op de burgers en toezicht op de lidstaten. En daarbij de totale controle en het monopolie op informatie, inclusief het recht op censuur. Plus het feit dat er geen controlemechanisme is, dat toezicht op de WHO houdt en eventueel kan corrigeren.”

Laatst bijgewerkt: 15 december 2023 16:17

Big Tech censureert ons.
Uw hulp is nodig!

Uw gift helpt onze website in de lucht te houden. Alleen hier kunnen we vrij van censuur onze boodschap verspreiden.

Doneer