De directeur-generaal van de WHO, Tedros Adhanom Ghebreyesus, maakt er geen geheim van dat hij het ijzer wil smeden nu het heet is. Hij spreekt van een “een kans die zich maar één keer per generatie voordoet”. (Foto: Flickr CC BY NC ND 2 0)
De WHO eigent zich via coronacrisis nieuwe bevoegdheden toe
De Wereldgezondheidsorganisatie (beter bekend onder de Engelse afkorting WHO) is nog altijd bezig garen te spinnen bij de COVID-crisis. De VN-organisatie mikt nu op het krijgen van supranationale volmachten bij pandemieën, zodat alles wat zich wereldwijd op gezondheidsgebied afspeelt onder haar directe controle komt. Ze zet daar bovendien vaart achter. Voor 1 maart a.s. moet er een intergouvernementeel orgaan zijn ter voorbereiding van een “historisch mondiaal verdrag” ter “pandemische preventie, paraatheid en bestrijding”. Voor 1 augustus moet daarvan een ontwerp voorliggen.
Bevoegdheden die nationale overheden overstijgen
Vergaande plannen dus. De directeur-generaal van de WHO, Tedros Adhanom Ghebreyesus, maakt er geen geheim van dat hij het ijzer wil smeden nu het heet is. Hij spreekt van een “een kans die zich maar één keer per generatie voordoet” om wat hij noemt “de mondiale gezondheidsstructuur te versterken”. Lees: de WHO bevoegdheden te geven die nationale regeringen overstijgen. Net zoals de EU bij iedere crisis – ook al heeft ze daar zelf aan bijgedragen – steevast de mantra “meer EU” als ‘oplossing’ aandraagt, zo voert Tedros “de vele gebreken in het mondiale systeem om mensen tegen pandemieën te beschermen” aan om de bevoegdheden van zijn WHO verder uit te breiden.
Geen ‘complotdenken’
Deze tendens zal de lezers van de coronabrochure, die Cultuur onder Vuur al in 2020 aan het begin van de COVID-crisis uitbracht, niet verbazen. Dat die crisis door overheden en internationale organen misbruikt wordt voor machtsuitbreiding behoort inmiddels tot het algemene referentiekader, maar Cultuur onder Vuur wees met de brochure - begeleid door een advertentiecampagne – toen al op dit gevaar. Bovendien maakte De grootste maakbaarheidsoperatie en ideologische omkering van de geschiedenis, waarvan de tekst integraal op deze site te vinden is, zich nergens schuldig aan ‘complotdenken’, maar liet die zijn stellingen van meet aan van degelijke onderbouwing met een uitgebreid notenapparaat vergezeld gaan.
‘Alsof ze een draaiboek volgden’
De tweede coronabrochure van Cultuur onder Vuur verscheen in de zomer van 2021 en vestigde nog pregnanter de aandacht op de komst van een “nieuw gezondheidsparadigma” inzake bioveiligheid. Wanneer je de reacties van de landen in de Westerse wereld op de coronacrisis ziet, aldus De coronacoup, valt daarvan meteen – met slecht weinig uitzonderingen, zoals Zweden – de eenvormigheid op, “alsof zij een draaiboek volgden”. Het blijkt dat het “nieuwe gezondheidsparadigma” al jaren voorbereid is en dat de coronacrisis voor vele instanties de welkome gelegenheid is het door te voeren.
Paradigmaverschuiving bioveiligheid
Zoals eerder al de Mexicaanse griep. Enkele dagen voordat die in 2009 tot ‘pandemie’ werd uitgeroepen, wijzigde de WHO de definitie daarvan, door de voorwaarde te schrappen dat een virale uitbraak “een aanzienlijk aantal ziekte- en sterfgevallen” moest veroorzaken om zo te mogen heten. “Het gevolg was dat regeringen zich vervolgens genoodzaakt zagen een reeks zeer dure en preventieve maatregelen te nemen (waaronder de aanschaf van een enorme voorraad maskers en vaccins) die later totaal nutteloos bleken te zijn vanwege het gematigde karakter van de epidemie”, aldus de brochure. Komt dat niet bekend voor? Een en ander was een gevolg van een paradigmaverschuiving op het gebied van bioveiligheid, maar nog niet de verschuiving zelf. Die speelde zich ergens rond de millenniumwisseling af en behelsde een geheel nieuwe benadering in het beleid van gezondheidsveiligheid.
‘Superieure burgerzin wordt geëist’
We citeren uit onze eigen publicatie:
Terwijl het traditionele concept van ‘preventie’ van rampen de reële mogelijkheden van een bedreiging berekende op basis van betrouwbare gegevens van eerdere epidemieën, koos een nieuw concept - bekend als paraatheid - ervoor om fictieve scenario’s te bedenken met een lage waarschijnlijkheid, maar met potentieel catastrofale gevolgen, waarbij van de bevolking een superieure burgerzin wordt geëist. Uitgaande van de "logica van het ergste" als criterium van rationaliteit, gaf dit nieuwe concept […] de voorkeur aan "een duizelingwekkende afdaling in fictie (overdreven cijfers, ongegronde analogieën, enz.)”. Je zou kunnen zeggen dat bioveiligheid het terrein van wetenschappelijkheid, proefondervindelijkheid en deskundige ervaring inruilde voor de luchtfietserij van ‘modellen’ en denkbeeldige worst-case scenario’s. Bedenk dat wie zich vandaag als viroloog aandienen, vooral in dat laatste paradigma zijn ondergedompeld.
Van preventie naar preparedness
Er zijn veel aanwijzingen, zo gaat de brochure verder, voor een "ideologische verschuiving" - om de door prof. Plinio Corrêa de Oliveira gemunte term te gebruiken - van academische milieus en overheidsinstanties die zich bezighouden met de veiligheid van de gezondheid, waardoor zij overschakelen van preventie op preparedness. Met andere woorden, van procedures waarvan de doeltreffendheid is bewezen en die gebaseerd zijn op een realistische risicobeoordeling, wordt overgegaan op extreme maatregelen met onbekende effecten met het oog op rampscenario’s, waarvan de waarschijnlijkheid niet wordt gevalideerd door de beschikbare concrete gegevens.
Verregaande inperking grondrechten
We zien dus over de hele linie een verschuiving in de richting van extreme risicomijding. Dat roept twee vragen op: waarom doen overheden en internationale organisaties dit? Die vraag is gemakkelijk genoeg: zij vergroten zo hun macht. Een volgende vraag is wat moeilijker te beantwoorden. Waarom kunnen zij dit doen? Waarom stuit dit beleid, dat immers vergezeld gaat met verregaande inperking van grondrechten (lockdowns, vaccinpaspoort enz.) niet op de vastberaden weerstand van de bevolking?
Revolutie en contrarevolutie
De verklaring daarvan ligt voor een groot deel in de triomf van het moderne atheïstische wereldbeeld, zoals het socialisme dat verspreidt. In zijn baanbrekende boek Revolutie en contrarevolutie waarvan Cultuur onder Vuur binnenkort de eerste Nederlandse editie uitbrengt, beschrijft professor Plinio Corrêa de Oliveira deze socialistische mentaliteit als "een geheel gekenmerkt door een afschuw van risico en pijn en door de verafgoding van veiligheid en een krampachtige gehechtheid aan het aardse leven."
Voorspel op het eeuwige leven
Dat is ook logisch. Wanneer je de mensen laat vergeten dat zij een onsterfelijke ziel hebben, een onvergankelijk levensbeginsel dat hun eigenlijke waardigheid uitmaakt, zullen ze zich vastklampen aan het hier en nu: dat is dan immers alles wat er overblijft. Concrete genoegens – en die zo lang mogelijk vasthouden – verdringen dan hogere idealen. Het christendom is de laatste om de schoonheid en betekenis van het aardse leven te ontkennen – integendeel zelfs – maar het benadrukt wel dat dit slechts een voorspel op het eeuwige leven is. Wanneer dat uitzicht op de eeuwigheid verdwijnt, raakt de mens opgesloten in het tijdelijke. Het verlies van het leven is dan het ergste wat hem kan overkomen en de kleinste risico’s worden voor hem tot monsterachtige bedreigingen.
Rimpelloze paradigmaverschuiving
Alleen zo valt te verklaren dat de Wereldgezondheidsorganisatie zelfs nu de coronacrisis met de omicron-variant ten einde lijkt te lopen, toch gewoon kan doorgaan de eigen bevoegdheden te verruimen. Te vrezen valt dat nationale overheden hierin grotendeels zullen meegaan en zullen instemmen met het verdrag dat hun volgens planning van de WHO op 1 augustus voor de eerste keer zal worden voorgelegd. Net zo gemakkelijk als zij de eerdere paradigmaverschuiving rond het jaar 2000 zich rimpelloos hebben laten voltrekken. Ook van de Mexicaanse griep-‘pandemie’ van 2009 lijken zij niets te hebben geleerd. Of heeft de coronacrisis eindelijk toch mensen wakker geschud?
Laatst bijgewerkt: 9 februari 2022 16:10