Arbeidsmigranten en asielzoekers zullen in de toekomst steeds moeilijker van elkaar te onderscheiden zijn. (Beeld: screenshot NPO)
Nederlandse economie: verslaafd aan arbeidsmigranten
De grote verkiezingsoverwinning van de PVV bewijst dat een groot deel van Nederland het helemaal gehad heeft met de massa-immigratie. Dat is een belangrijk gegeven waar de lopende formatie handen en voeten aan wil geven.
Arbeidsmigratie: politieke pijnstiller
Maar
helaas, hoe kwalijk en schadelijk massa-immigratie ook is, je kunt er
niet zomaar mee ophouden. Bovendien staat vaak ook EU-wetgeving
(‘vrij verkeer van werknemers’) dat in
de weg. Massa-immigratie heeft iets van een verslaving. Het is immers begonnen met goedkope arbeidskrachten. Zolang het duurt, is het goed
voor de economie. Het kan echter ook
een politieke pijnstiller zijn.
Wegkijken van WAO-problematiek
Arbeidsmigratie hielp de Nederlandse regering bijvoorbeeld bij het wegkijken van de groeiende WAO-problematiek van de jaren zeventig en tachtig, die daardoor steeds structureler kon worden. Nederlanders konden het zich veroorloven werkschuw te worden, althans schuw voor werk waar ze geen zin in hadden (81 % van de werknemers in de landbouw kassen, slachterijen enz. is allochtoon). Maar het werk moest natuurlijk wel gebeuren. Dus terwijl arbeidsmigranten dat voor hongerloontjes deden, mochten grote groepen Nederlanders zich in uitkeringen installeren.
Erdogan: ‘Integreren, niet assimileren’
Daar komt de asielindustrie dan nog bovenop. Eenmaal binnengekomen buitenlanders schieten hier wortel, wat iets anders is dan ‘integreren’. Zo heeft het openen van moskeeën vaak meer te maken met mensen onder controle houden door het land van herkomst (en hen dus juist gedesintegreerd te houden), dan dat er sprake is van werkelijke assimilatie, ondanks uiterlijkheden zoals de bakstenen Westermoskee in Amsterdam. De Turkse dictator Erdogan heeft daar bijvoorbeeld nooit geheimzinnig over gedaan. Hij riep moslims in Europa herhaaldelijk op om “te integreren, maar niet te assimileren’, met andere woorden: bouw in het land waar je woont invloed en zeggenschap op, maar wel als moslim en Turk.”
Druk op huizenmarkt
Allochtonen installeren zich zo meer dan ze integreren. Ze worden vaak geen Nederlanders, ook al verwerven ze daar misschien wel het paspoort van, zodat in feite een gevaarlijke juridische fictie ontstaat. Niet alleen politiek, ook economisch zijn ze desondanks een factor om rekening mee te houden. Dat geldt bijvoorbeeld voor Oost-Europeanen die veel van het zware werk in huizen- en wegenbouw voor hun rekening nemen. Daar komt nog bij dat ze vaak betere scholing ontvangen hebben dan Nederlanders, zowel beter lager onderwijs als beroepsscholing en ook nog gedisciplineerder werken. Werkgevers willen vaak al geen Nederlanders meer. Intussen verhogen al die arbeidsmigranten wel de druk op de huizenmarkt en de leefbaarheid van de wijken, met name de volkswijken.
Sociale wantoestanden
Vanuit economisch oogpunt lijken die goedkope arbeidskrachten leuk, maar schijn bedriegt. Ze remmen namelijk de innovatie af. Waarom zou je als werkgever investeren in dure machines en automatisering als je hetzelfde werk door goedkope Oost-Europanen kun laten doen? De gemiddelde arbeidsproductiviteit – die in Nederland traditioneel heel hoog was - daalt erdoor. Ook spelen er in het verborgene allerlei sociale wantoestanden, zoals malafide uitzendbureaus en , erbarmelijke huisvestings- en uitzuigpraktijken. Maar het raarste is natuurlijk dat Polen in het Westland de tomaten plukken, terwijl er in Rotterdam en Den Haag tienduizenden bijstandontvangers zijn.
Minder mooi dan het lijkt
Dan is er nog iets. Als Nederland veel arbeidsmigranten aantrekt lijkt dat op eerste gezicht goed voor de economie die er in eerste instantie inderdaad groter door wordt. Maar voor de verzorgingsstaat zijn de resultaten minder fraai. Hardwerkende laagopgeleide arbeidsmigranten kunnen namelijk zelfs bij een relatief laag gebruik van uitkeringen tóch negatief uitpakken voor de schatkist. Wie weinig verdient kan immers veel inkomensafhankelijk toeslagen incasseren, terwijl hij maar weinig belastingen en premies betaalt.
Halfgare ambtenarenwerkgroep
Nederland kent een hoogontwikkelde glastuinbouw. Die draait echter wel op gastarbeid. Deze bloeiende sector zou geheel in elkaar zakken bij een verbod. Toch maar mee ophouden? Dat is waar arbeidseconoom Ronald Dekker van TNO een balletje over opgooit in EW: als we de glastuinbouw in het Westland wegsaneren, “dan hoeft dat dus niet per se schadelijk te zijn voor de welvaart van het land, wanneer je de dan beschikbare ruimte inzet voor economische activiteit met meer toegevoegde waarde.” Een bloeiende traditionele Nederlandse sector opheffen voor een nog nader te bepalen alternatief “met meer toegevoegde waarde”? Klaas Knot, president van De Nederlandsche Bank, gooit dat balletje ook al op. Het doet een beetje denken aan de halfgare ambtenarenwerkgroep die toenmalig minister Kaag van Financiën adviseerde dat faillissementen in het MKB heilzaam zijn, wijzen op “gezonde marktdynamiek” en de duurzaamheid bevorderen.
Geen goed idee
Het
slopen van de glastuinbouw is
in elk geval een
koud kunstje. “Als je daar één schakel
uithaalt, dan haal je de hele keten onderuit, waarschuwt Adri
Bom-Lemstra in EW,
voorzitter van Glastuinbouw Nederland. “Nederlandse zaadveredelaars
als Enza staan aan het begin van de keten. Dan heb je de telers, de
handel en de hele
logistieke dienstverlening om de glastuinbouw heen.” Als je de
glastuinbouw, met al die laagbetaalde arbeidsmigranten opheft, raak
je niet alleen die kwijt, maar ook de hoogwaardige economische
activiteit daaromheen. Geen goed idee dus.
Arbeidmigratie én grote jeugdwerkeloosheid
Arbeidsmigranten stellen ons dus voor een dilemma, waar ook de PVV-verkiezingsoverwinning geen verandering in brengt. De Engelse journalist Peter Hitchens heeft de perplexiteit van Engelse kiezers in Noord-Engelse industriesteden beschreven die voor de Brexit gestemd hadden om van de migranten af te komen. “Maar dat gebeurde natuurlijk niet”, aldus Hitchens, “want enorme politieke en economische krachten in het land gaan door grootschalige immigratie te steunen.” Ook in Engeland hebben werkgevers liever buitenlanders. Ook Hitchens wijst op de vreemde situatie dat in de Britse zorg een of op de vijf medewerkers arbeidsmigrant is, terwijl er tegelijk grote jeugdwerkeloosheid bestaat.
Arbeidsmigratie is systemisch geworden
“De grimmige waarheid is”, aldus Hitchens, “dat onze maatschappij de laatste decennia bijna ontworpen is om arbeidsmigranten nodig te hebben om haar draaiende te houden. Veel hiervan is het gevolg van de heimelijke sociale revolutie die zestig jaar geleden begon. De enorme en onweerstaanbare druk op vrouwen om betaald werk te gaan doen in fabrieken en kantoren heeft de samenleving beroofd van een enorme hoeveelheid onbetaalde arbeid, die ooit werd besteed aan de zorg voor kleine kinderen en ouderen en zieken.”
Belasting discrimineert kostwinnersgezinnen
Tegelijk zijn de kosten gestegen om een een 'normale' levensstandaard te handhaven, waardoor beide ouders gedwongen worden te gaan werken. Een groot gezin hebben is nauwelijks nog betaalbaar. Een eigen huis zit er vaak ook niet meer in. Door middel van fiscale discriminatie werkt net als in Nederland ook de Britse overheid echtparen tegen die graag een groot gezin willen met een gewone traditionele rolverdeling. Zoals Hitchens het uitdrukt: “Het belasting- en uitkeringsstelsel zet een koud, onsympathiek gezicht op tegen voltijds ouders die liever thuis zouden blijven.”
Mensen die er hadden moeten zijn
Als ‘oplossing’ is er contraceptie. “De gemakkelijke beschikbaarheid van contraceptie, van abortus praktisch op aanvraag en de ‘morning after’-pil heeft het eenvoudig gemaakt om gezinnetjes klein te houden.” Het gevolg van de ‘seksuele revolutie’ is enorme onvruchtbaarheid en de afwezigheid van mensen die er wel hadden moeten zijn. “Het is schrijnend om je af te vragen hoeveel ontbrekende mannen en vrouwen er de afgelopen zes decennia zijn ‘voorbehoed’ of geaborteerd, terwijl we de welvarende, bevrijde maatschappij die ons was beloofd nastreefden - en er niet in slaagden die te bereiken. Dus wie gaat de ondergeschikte klusjes doen, van aardappels rooien tot zorgen voor de ouderen en zieken? Wie betaalt de belastingen om de ziekenzorg te ondersteunen en de pensioenen te betalen? Wie zorgt er voor de ouderen en de jongeren? En wie zal de geschoolde en halfgeschoolde werknemers opleiden en trainen, de verpleegkundigen en artsen en alle andere belangrijke werknemers die het ons nu niet meer lukt voort te brengen?”
Terugkeer naar christelijke moraal
Daar zijn maar twee oplossingen voor, aldus Hitchens. De ene is het ongedaan maken van de kwaadaardige revolutie die onze samenleving heeft ondergaan. De revolutie die niet alleen het onderwijs heeft kapotgemaakt, maar die ook “vaders van kinderen heeft gestolen, jonge moeders heeft ingelijfd in de wereld van loonslavernij, die van het huwelijk een minderheidsaangelegenheid heeft gemaakt en die gevaarlijke drugs in ons midden heeft losgelaten.” Met andere woorden: een contrarevolutie, die een terugkeer naar de christelijke (arbeids)moraal betekent zoals die onze samenleving altijd richting heeft gegeven. Een dergelijk politieke ommezwaai zal echter moed, offers en volharding eisen. De andere oplossing – als je die zo wil noemen - is doorgaan op de ingeslagen weg, weg en mensen van elders te importeren die nog steeds de dingen kunnen doen die wij niet kunnen of niet bereid zijn te doen.”
Pas op de plaats maken
De formatie loopt nog. Een nieuwe regering zou kunnen beginnen met pas op de plaats te maken, en met name de arbeidsmigratie van laagbetaalden in te tomen. Die levert per saldo het minste op en geeft de grootste overlast, in termen van culturele vervreemding, leefbaarheid van woonwijken en druk op de huizenmarkt. Zelfs alleen maar inperken van arbeidsmigratie zal stuurmanskunst vergen: van een echte verslaving kun je afkomen door rigoureuze onthouding, maar arbeidsmigratie kun je niet van de ene op de andere dag beëindigen zonder aan je economie grote en blijvende schade toe te brengen.
Arbeidsmigratie: de rekening komt later
Bedrijven moeten enerzijds de gelegenheid krijgen oplossingen te vinden voor minder arbeidsmigranten, bijvoorbeeld door robotisering en automatisering, anderzijds moet Nederland minder berusten in de paradoxale situatie dat grote groepen in uitkeringen blijven hangen, terwijl er op tal van plaatsen dringend mensen nodig zijn. Een ding zou nu toch wel duidelijk moeten zijn: het opvullen van vacatures met arbeidsmigranten is slechts een tijdelijke oplossing, waarvan de rekening weliswaar naar de toekomst is verschoven, maar die tegen de tijd dat die komt onbetaalbaar kan zijn geworden en die in combinatie met onvruchtbaarheid kan uitdraaien op het totale verlies van eigen land, volk en culturele identiteit.
Laatst bijgewerkt: 21 maart 2024 13:35