Ruud Koopmans (l), auteur van De asielloterij wordt geïnterviewd over zijn boek door Jan Marten Visser (Wynia’s Week) (beeld: YouTube).
De asielloterij door Ruud Koopmans: ‘Het EU-asielbeleid is een moreel schandaal’
‘Het huidige Europese asielbeleid is een humanitaire ramp, zowel voor de Europese bevolking als voor de migranten zelf’, aldus hoogleraar migratie Ruud Koopmans. In zijn boek De asielloterij neemt hij de asielcrisis onder de loep en legt de schrijnende realiteit bloot die door veel media jarenlang zijn verzwegen. Omdat hij verbonden is aan de Humboldt Universiteit en het Wissenschaftszentrum in Berlijn, is zijn boek hoofdzakelijk gericht op de Duitse context, het schoolvoorbeeld van de migratieproblematiek die sinds 2015 de Europese gemoederen beroert.
‘Het EU-asielbeleid is doodziek’
Koopmans begint zijn boek met een diagnose van het huidige asielbeleid: het is doodziek. In tien punten vat hij de onderbouwing hiervoor samen. In het huidige asielbeleid vallen namelijk de armsten en zwaksten – die de EU zegt te willen helpen – buiten de boot. Ook doet Koopmans uit de doeken hoe de migratiestroom is misbruikt door economische migranten en terroristen. Praktisch iedereen kan – zonder papieren – aan de grenzen van Europa aankloppen en binnengelaten worden, met alle gevolgen van dien. Ook besteedt hij aandacht aan de geopolitieke gevolgen van de huidige situatie. De Wit-Russische dictator Loekasjenko en Turkse autocraat Erdogan gebruiken de migrantenstroom vanuit hun landen om de EU te chanteren. Volgens Koopmans “is dit geworteld in de kern van het Europese vluchtelingenregime: in het feit dat ten eerste alleen asiel kan worden aangevraagd door degenen die erin slagen een Europese grens over te steken, en ten tweede (bijna) iedereen die daarin slaagt kan blijven.”
Lees ook: Waarom een asielstop juíst barmhartig en christelijk is
Slappe en trage reactie van de EU
Koopmans beschrijft de oorzaak van de vluchtelingencrisis: de Arabische Lente. In verschillende Midden-Oosterse landen sloeg de vlam in de pan tegen de autoritaire regimes. Door de sociale onrust vluchten veel burgers naar andere delen van het land, buurlanden of richting Europa. Toen in 2015 de massa-instroom echt op gang kwam, hadden veel Europese landen de boel niet op orde. De meeste migranten reisden via Turkije. De boevenstaat had geen enkel belang om hen tegen te houden om naar Europa te gaan. Sterker nog, het land verdiende er miljarden aan via mensensmokkelaarsnetwerken. Als ze eenmaal het Schengengebied waren binnengekomen, waren ze vrij om door te reizen naar rijke West-Europese landen als Duitsland en Nederland. Bondskanselier Merkel speelde hier volgens Koopmans de hoofdrol in door “af te wachten en de andere kant op te kijken.” Pas toen de EU een deal kon sluiten met Turkije nam de stroom af. Dit weerlegt volgens Koopmans “een hardnekkige mythe in het immigratiedebat, namelijk dat immigratie niet kan worden tegengehouden.” Dit kan volgens hem zeker wel, “als de politieke wil er maar is.”
Integratie totaal mislukt
Hoe is het afgelopen met de miljoenen immigranten die sinds 2015 in Europa zijn? Aanvankelijk was er in het bedrijfsleven veel optimisme over deze ‘nieuwe werkkrachten’ in een vergrijzend Europa. Koopmans maakt echter gehakt van deze utopie. Veel studies waar linkse politici zich op beroepen blijken erg misleidend te zijn verwoord. Het Neurenbergse Instituut voor Arbeidsonderzoek beweerde in 2020 dat bijna de helft van de vluchtelingen een baan heeft. De realiteit ligt anders. Veel van de ondervraagden woonden al vóór de asielcrisis van 2015 in Duitsland en een groot deel van hen heeft ‘mini-jobs’, een bijbaantje dat niet meer dan 450 euro per maand verdient. Aan de hand van statistieken laat Koopmans zien dat de gemiddelde vluchteling oververtegenwoordigd is als het gaat om uitkeringen en werkeloosheid. Van de 1,7 miljoen migranten uit de acht meest vertegenwoordigde vluchtelingenlanden krijgen er bijna 1 miljoen een uitkering. Bij Duitse staatsburgers is dat slechts één op de tien. Hieruit blijkt volgens Koopmans “hoe ver de integratie van vluchtelingen op de arbeidsmarkt ervan verwijderd is een positieve bijdrage aan de duurzaamheid van de verzorgingsstaat te leveren.”
Europa getergd door geweld
In de tweede helft van het boek beschrijft hij het verband tussen de migrantencrisis en de explosieve criminaliteit in de Europese landen die asiel verleend hebben aan veelal ongedocumenteerde ‘vluchtelingen’. Koopmans windt er geen doekjes om. Migranten zijn oververtegenwoordigd als het gaat om gewelddadige misdrijven, waaronder terrorisme. In De asielloterij documenteert hij zorgvuldig hoe terroristen onder valse pretenties bij meerdere landen asielaanvragen deden. Na afwijzing verdwenen zij onder de radar voordat zij hun wandaden pleegden. Vanwege “ernstige veiligheidslacunes” maakten deze jihadisten “genadeloos gebruik van deze veiligheidslekken in het Europese asielsysteem en konden zo sinds 2015 in totaal ongeveer 250 mensen doden, en duizenden meer verwonden en traumatiseren.” Hij behandelt ook het linkse narratief dat vluchtelingen slachtoffer zouden zijn van ‘extreemrechts geweld en discriminatie’. Door misdaadstatistieken te analyseren blijkt dat dit maar betrekkelijk weinig voorkomt en dat de verhoudingen behoorlijk zoek zijn.
De olifant in de kamer: islam en terrorisme
In de media wordt dit feit doorgaans verzwegen, maar de daders van de terroristische aanslagen die migranten pleegden in Europa waren zonder uitzondering moslims. Dit terwijl een groot deel van de vluchtelingen, uit sommige landen zelfs het merendeel, christen is. “Toch zijn er door hen geen terroristische aanslagen gepleegd”, merkt Koopmans terecht op. Hij wijst er ook op dat deze realiteit de veelgenoemde argumenten van “psychologische instabiliteit” en “traumatisering” als hoofdoorzaak van terrorisme weerlegt: “Gezien het feit dat zij de grootste slachtoffers waren van het terreurregime van IS, ontbrak het de christenen en de jezidi’s uit Syrië en Irak werkelijk niet aan traumatische ervaringen.” Des te opmerkelijker is het dat alle aanslagplegers, zonder uitzondering, islamitisch waren.
Lees ook: Krankzinnige regeling: 55 miljoen gaat naar klagende asielzoekers
Oververtegenwoordigd in criminaliteit
Vluchtelingen in de asielprocedure, of zij wiens aanvragen zijn afgewezen, maken in Duitsland slechts 2,23% van de bevolking uit. Toch zijn zij volgens het Duitse CBS in 7,33% van de gevallen verdachten bij een misdrijf, waarbij veelplegers slechts één keer per jaar worden gerekend. Het werkelijke aantal ligt dus nog hoger. Vooral bij misdrijven als doodslag (16,9%), verkrachting (14,1%) en het plegen van een overval (14,5%) is dit soort migrant oververtegenwoordigd. Koopmans nuanceert deze schokkende statistieken ietwat door te benadrukken dat veel vluchtelingen jonge mannen zijn. Die demografische groep is namelijk in alle culturen oververtegenwoordigd in geweldsmisdrijven. Desondanks blijven de aantallen schrikbarend hoog.
“Geïmporteerde machocultuur”
De oorzaak van de oververtegenwoordiging van migranten is volgens Koopmans grotendeels te wijten aan de “geïmporteerde machocultuur”. Ook speelt de kans die een migrant heeft om te mogen blijven een belangrijke rol. Marokkaanse- en Algerijnse migranten – in de volksmond vaak ‘veilige landers’ genoemd – zijn in verhouding tot hun aantallen enorm oververtegenwoordigd. Gemiddeld plegen zij tot wel dertig keer (!) zo vaak een misdrijf als een gemiddelde Duitse staatsburger. De bewering dat vluchtelingen massaal slachtoffer zijn door extreemrechts geweld haalt Koopmans genadeloos onderuit: vluchtelingen zijn weliswaar vaak slachtoffer van geweldsmisdrijven, maar “in de meeste gevallen waren de verdachten andere vluchtelingen…" Dit soort gevallen krijgen volgens Koopmans "meestal niet veel aandacht omdat ze noch door links noch door rechts politiek geïnstrumentaliseerd kunnen worden.”
Seksueel geweld
Koopmans schrijft dat ook bij seksueel geweld “vluchtelingen echter zwaar oververtegenwoordigd [zijn] – meer dan zes keer hun aandeel in de bevolking – onder degenen die van verkrachting worden verdacht.” De statistieken die hij noemt zijn schokkend: in de jaren 2017-2020 werden ruim 2500 Duitse vrouwen slachtoffer van verkrachting door een ‘vluchteling’. Andersom waren dat er slechts 107. Dit terwijl het aantal asielzoekers verhoudingsgewijs net iets meer dan een tiende is van de inwoners van Duitsland. “Deze verschrikkelijke aantallen zijn geen natuurverschijnsel die nu eenmaal moeten worden aanvaard wanneer grote aantallen mensen emigreren”, aldus Koopmans. Hij wijst wederom met de beschuldigende vinger naar het falende migratiebeleid van de EU: “Veel van dit leed had vermeden kunnen worden als we een ander vluchtelingenbeleid hadden gehad.”
Oekraïense vluchtelingen
Tegen het einde van het boek contrasteert Koopmans de vluchtelingencrisis die begon in 2015 met de Oekraïense-. Zo valt het op dat Oekraïners – in tegenstelling tot de Afrikaanse en Midden-Oosterse migranten – veelal naar Slavische buurlanden asiel aanvragen. Maar hij wijst op meer verschillen: “Anders dan in het geval van Oekraïne ging het in 2015 niet om een homogene en duidelijk identificeerbare groep die rechtstreeks uit een land van burgeroorlog vluchtte, maar om een uiterst heterogene groep, afkomstig uit tientallen herkomstlanden, vaak met ontbrekende documenten, die via diverse routes en met zeer uiteenlopende motieven naar Europa was gemigreerd.” Daarnaast is een belangrijk verschil dat in Oekraïne de meeste mannen van strijdbare leeftijd niet mochten vluchten. Zij moesten achterblijven om te vechten, hun vrouwen en kinderen moesten zonder hen gaan. De vluchtelingenstroom met vrouwen, kinderen en ouderen uit Oekraïne kan dan ook op meer sympathie rekenen dan de hordes jonge kerels die hun vrouwen, kinderen en ouders achter hebben gelaten die zichzelf blijkbaar zullen/moeten/kunnen redden in hun thuisland.
De "realistische utopie" van Koopmans
Het alternatief waar De asielloterij voor pleit lijkt op de Australische aanpak. Daar worden de migranten – die eveneens massaal per boot vanuit Indonesië de zee oversteken – voor een asielprocedure niet in Australië opgevangen, maar in Papoea-Nieuw Guinea en Nauru. Daar wordt hun aanvraag in behandeling genomen. In veel gevallen worden ze na inspectie alsnog terug gestuurd. Op deze manier heeft Australië ‘slechts’ 13.750 bootmigranten toegelaten op een totaal van 190.000 die door het land zijn opgevangen. Volgens Koopmans zou Europa dit ook moeten doen. “Zolang iedereen die voet op Europese bodem zet… recht heeft op een asielprocedure in Europa en dit ertoe leidt dat bijna iedereen zelfs op langere termijn kan blijven, zal er niets veranderen.” Een migrant die in Italië aan land komt, moet tijdelijk opgevangen worden in bijvoorbeeld Tunesië of Albanië. Deze aanpak voorkomt volgens Koopmans dat kansarmen, die ook de meeste ongeregeldheden en criminaliteit veroorzaken, gaan proberen om Europa te bereiken. Hierdoor komen meer échte vluchtelingen in aanmerking voor asiel, en niet alleen degenen die sterk en rijk genoeg zijn om Europa te bereiken.
Lees ook: Deense migratieminister: Eigen volk eerst
‘Gecontroleerde migratie’
De aanpak die Koopmans voorstaat vergt wel intensieve samenwerking van EU-lidstaten met de zogenaamde ‘derde landen’ – de landen buiten Europa waar asielzoekers hun procedure moeten afwachten. De EU zou volgens Koopmans, met hulp van de VN, moeten bepalen hoeveel vluchtelingen asiel moeten krijgen en vanuit welke landen. Vervolgens moet dit aantal vluchtelingen dat in aanmerking komt naar verhouding over de EU-lidstaten en andere welbedeelde landen worden verdeeld. Koopmans pleit dus voor een einde aan de ongecontroleerde, veelal ongedocumenteerde migratie, maar is geen voorstander van een migratiestop. Wat hem daarvan lijkt te weerhouden is de notie dat Nederlanders blijkbaar niet het laatste woord hebben in wie in ons land mag verblijven en wie niet. Schijnbaar heeft de EU volgens Koopmans meer zeggenschap over opvangcentra als Ter Apel dan de inwoners van de Groningse plaats zelf.
Onmiddellijke asielstop
Cultuur onder Vuur pleit daarom juist voor een regionale aanpak waarbij de individuele gemeentes mogen bepalen in hoeverre zij bereid zijn om vluchtelingen op te nemen. Pas als die bereid gevonden gemeenten hun zaken op orde hebben, is het verantwoord om migranten binnen te halen. Maar aangezien de opvangcentra op knappen staan, is op dit moment een asielstop de enige redelijke korte termijnoplossing voor Nederland. De asielloterij legt de vinger op de zere plek en laat ontegenzeggelijk zien dat vrijwel niemand gebaat is bij het huidige beleid, in tegendeel. De oplossing die Koopmans aandraagt voor de asielproblematiek zit in de goede richting. Echter, het schendt nog steeds het heilig recht op privé-eigendom van Nederlandse burgers aangezien zij bij een dergelijke aanpak geen inspraak hebben. De draconische spreidingswet zou dan de enige manier zijn om de ‘toegewezen’ migranten te ‘verdelen’, om nog maar te zwijgen over de huisvestingsproblematiek. Daarnaast is het nog maar de vraag of deze “realistische utopie” van Koopmans (op de korte termijn) te verwezenlijken zou zijn. Het ligt namelijk voor de hand dat die ‘derde landen’ veel geld gaan eisen om ‘ons’ migratieprobleem op te lossen, als ze daar überhaupt al aan willen meewerken.
Laatst bijgewerkt: 14 november 2023 11:23