Traditie, Familie, Eigendom: de reden voor een lemma
De volgende interessante getuigenis kan, juist omdat het uit een ideologische sfeer komt die volledig tegengesteld is aan die van TFP, boven elke verdenking verheven worden:
Drie fundamentele vervreemdingen
"In verschillende Latijns-Amerikaanse landen bestaat een integristische (sic) groepering met de naam 'Traditie, Familie en Eigendom'. Haar bestaan en activiteiten zijn zeer verontrustend, maar wat mij vooral opvalt is de naam. Oppervlakkige waarnemers zouden zich kunnen verbazen over de trits 'Traditie - Familie - Eigendom', alsof het om een kunstmatig amalgaam zou gaan. In werkelijkheid is de vereniging van deze drie termen geen toeval, noch was het een willekeurige keuze om ze samen te voegen om de naam te geven aan een bijzonder krachtige extreem-rechtse (sic) beweging. Traditie, gezin en eigendom, zoals ze meestal worden begrepen, vormen in feite drie fundamentele vervreemdingen (sic) van de mens, die naast elkaar bestaan en elkaar voortdurend in stand houden door een uiterst complex weefsel van relaties en onderlinge afhankelijkheden van economische, psychologische en juridische aard.
"Het zou heel gemakkelijk zijn om aan te tonen hoe bijvoorbeeld de toegang tot privé-eigendom alleen mogelijk was in samenhang met de ontwikkeling van het gezins-particularisme, en hoe de instandhouding ervan alleen kan worden gegarandeerd door een systeem dat de cel van het gezin vastzet in zijn individualisme. Ook zou kunnen worden aangetoond op welke wijze een bepaalde traditie, bestaande uit in allerlei instellingen gestolde gewoonten, het geschikte instrument kan zijn van deze immobiliteit, enz.
"'Traditie - Familie - Eigendom' vormen een samenhangend blok dat kan worden aanvaard of verworpen, maar waarvan de elementen niet kunnen worden gescheiden". [Max Delespesse, Jésus et la triple constestation - Tradition, Famille, Proprieté, Fluerus, Novalis, Paris/Ottawa, 1972, pp. 7-8.].
Getuigenis door progressivist
Er zij op gewezen dat de auteur van dit getuigenis, als een goed progressief, marxistische taal en ideeën heeft geabsorbeerd, zodat het niet verwonderlijk is dat hij traditie, gezin en eigendom kwalificeert als de "drie grote vervreemdingen van de mens", de TFP kwalificeert als integristische en extreem-rechtse beweging, het gezin ervan beschuldigt te zijn aangetast door het individualisme en de traditie ervan beschuldigt de oorzaak te zijn van immobiliteit.
TFP niet zomaar een lemma
Toch moet worden erkend dat de auteur de onlosmakelijke band heeft kunnen zien die de drie begrippen verbindt en het belang van de rol die deze drie waarden spelen als pijlers van de huidige orde. Deze orde vervangen door een collectivistische en zelfsturende maatschappij - zoals postcommunisten en progressieven van alle gezindten willen - vereist de vernietiging van deze drie pijlers van onze beschaving. Traditie, Familie en Eigendom is daarom niet zomaar een lemma. Het is de anti-communistische en anti-progressieve trits bij uitstek, die de sympathie oproept van hen die de christelijke beschaving liefhebben en de afkeer, zo niet regelrechte haat, van allen die zich in mindere of meerdere mate hebben laten infecteren door het revolutionaire virus.
Traditie
Wanneer men spreekt over traditie, denken velen onmiddellijk aan het huidige Engeland, met zijn koningin, zijn House of Lords, zijn Rolls Royce’s, hoge hoeden, spreekwoordelijke Britse verfijning en flegma. In wezen roept het woord herinneringen op aan oude tijden die over het algemeen tegenstrijdige reacties in de geesten oproepen.
Voor talloze mensen is de zo begrepen traditie iets dat in de loop der dagen van gedaante verandert, afhankelijk van de indrukken die de huidige levensstijl van tijd tot tijd op hen maakt. Er zijn momenten dat zij gefascineerd zijn door de drukte van de moderne megasteden en zich verheugen op de kolossale organisaties, cyclopische planning en technieken van vandaag, die in feite veel thema's ontlenen aan sciencefiction. In deze tijden verschijnt de traditie voor veel van onze tijdgenoten als een trieste achterlijkheid, iets verstikkends, een soort juk tegenover de storm die elke hiërarchie afbreekt en zelfs de laatste restjes bescheidenheid en sociaal respect wegneemt.
Wanneer daarentegen de triomfantelijke vulgariteit van een steeds meer egalitaire wereld, de oorverdovende, hectische en ingewikkelde ritmes van het hedendaagse bestaan, de dreigende instabiliteit van alle instellingen, alle rechten, alle situaties neurose, angst en stress veroorzaken bij miljoenen van onze medemensen, presenteert de traditie zich aan hen als een oase van verheffing van de ziel, gezond verstand, goede orde, goede manieren en, kortom, een wijze levenskunst.
Dus, wat is traditie?
Traditie komt van het Latijnse "tradere", wat overbrengen betekent. Traditie - echte traditie - is het geheel van verworvenheden dat de ene generatie tot bloei brengt - in de zin van haar eigen spirituele, religieuze, morele, culturele en materiële verheffing - en doorgeeft aan de volgende. In die zin is traditie synoniem met vooruitgang, een gedistilleerde vooruitgang die van generatie op generatie wordt overgedragen. Een heldere passage van Pius XII illustreert deze overwegingen:
"Traditie is iets heel anders dan een eenvoudige gehechtheid aan een verdwenen verleden; het is het volledige tegendeel van een reactie die alle gezonde vooruitgang wantrouwt. Het woord zelf is etymologisch synoniem met vooruitgang en progressie. Synoniem, geen identiteit. Terwijl vooruitgang in feite alleen duidt op het feit dat men stap voor stap vooruit gaat, met het oog op een zekere toekomst; zegt de traditie ook een weg vooruit, maar een ononderbroken weg die zich tegelijkertijd kalm en bruusk ontvouwt, volgens de wetten van het leven, waarbij alternatieve angst wordt vermeden: "Si jeunesse savait, si vieillesse pouvait"; vergelijkbaar met die heer uit Turenne, van wie gezegd werd: "Il y a dans sa jeunesse toute la prudence d'une âge avancé, et dans une âge avancé toute la vigueur de la jeunesse" (Fléchier, Oraison Funèbre, 1676). Op grond van de traditie gaat de jeugd, verlicht en geleid door de ervaring van de ouderen, met meer vertrouwen vooruit, de ouderdom draagt de ploeg over aan krachtiger handen die de begonnen groef vervolgen. Zoals blijkt uit de naam, de traditie en de gave die van generatie op generatie overgaat, de fakkel die de loper bij elke wissel in zijn hand legt en aan de andere loper toevertrouwt. Zonder dat de race stopt of vertraagt. Traditie en vooruitgang vullen elkaar zo harmonieus aan dat, zoals traditie zonder vooruitgang zichzelf zou tegenspreken, zo zou vooruitgang zonder traditie een roekeloze afdruk zijn, een sprong in het duister". [Toespraak tot het Romeinse patriciaat en de adel, 14 januari 1944. Discorsi e Radiomessaggi di Sua Santità Pio XII, Tipografia Poliglota Vaticana, vol. V, pp. 177-182].
Pejoratieve interpretatie
Traditie kan natuurlijk ook in negatieve zin worden opgevat. Dit is het geval wanneer de opeenvolgende generaties, ten prooi gevallen aan inertie, geen nieuwe verbeteringen aanbrengen en zich tevreden stellen met de waarden uit het verleden. Net zoals wat niet vernieuwd wordt sterft, beginnen in deze situaties van sclerose dezelfde waarden uit het verleden te vervallen tot ze helemaal uitsterven. Dit gebeurt niet met echte traditie.
Ware vooruitgang bestaat niet in vernietiging
Zij ontkent dat het verleden moet stilstaan of dat alles wat in het heden bestaat zonder meer moet worden aanvaard, want zij is niet voor het verleden als verleden, noch voor het heden als heden. Integendeel, ware traditie veronderstelt dat de gehele authentieke en levende orde een stuwende kracht heeft in de richting van verbetering en vervolmaking: vandaar dat ware vooruitgang niet bestaat in vernietigen maar in opbouwen. Dat wil zeggen, traditie is de toevoeging van het verleden aan het heden, waardoor de dag van vandaag niet de ontkenning is van die van gisteren, maar de harmonieuze voortzetting ervan.
Lees ook: D66 zet in op legalisatie harddrugs, Nederland is een narcostaat in wording
Traditie is vooruitgang, maar geen barbarij
Meer concreet is de christelijke traditie een onvergelijkbare waarde, die de huidige tijd moet reguleren, door bijvoorbeeld te voorkomen dat gelijkheid wordt opgevat als de vernietiging van elites en de verheffing van vulgariteit; door niet toe te staan dat vrijheid als voorwendsel dient voor verdorvenheid en chaos; door ervoor te zorgen dat dynamiek niet in een delirium verandert, dat de technologie de mens niet tot slaaf maakt: in één woord, de traditie wil voorkomen dat de vooruitgang onmenselijk, ondraaglijk, hatelijk wordt. De traditie wil de vooruitgang dus niet uitroeien, maar haar behoeden voor mogelijke afwijkingen die haar tot een georganiseerde barbarij zouden kunnen maken, waartegenover anderen een even zinloze en overbodige barbarij stellen, die van de creatieve chaos, een filosofie die de voorloper is van steeds meer afwijkende vormen van neo-barbarij.
Traditie en familie
Traditie vindt haar ware verklaring alleen in het licht van het begrip familie. Als er geen gezin zou zijn, zou er ook geen traditie zijn. En op alle plaatsen waar het gezinsleven bloeit, zijn zowel privé als publieke gebruiken, cultuur en beschaving doordrenkt van traditie. Zelfs in instellingen als religieuze ordes, universiteiten, particuliere ondernemingen, regering en bestuur, enz. komen tradities pas tot stand als er als het ware zielenfamilies worden gevormd die, zichzelf steeds vernieuwend, toch het ideaal nastreven om zich binnen een welomschreven groef opwaarts te ontwikkelen.
Paus Pius XII over geestelijke erfenis
Opnieuw vinden we bij Pius XII waardevolle verklarende teksten. Over de factoren van de natuurlijke, morele en bovennatuurlijke orde die het gezin tot een rijke bron van continuïteit tussen de generaties door de eeuwen heen maken, zegt hij:
"Van deze grote en mysterieuze zaak die erfenis is, dat wil zeggen, het doorgeven in een geslacht dat van generatie op generatie voortduurt, van een rijke verzameling materiële en geestelijke goederen, de continuïteit van hetzelfde fysieke en morele type dat van vader op zoon wordt bewaard, de traditie die door de eeuwen heen leden van dezelfde familie van deze erfenis verenigt, laten we zeggen, kan men ongetwijfeld de ware aard verkeerd voorstellen met materialistische theorieën. Maar men kan en moet ook een zo belangrijke werkelijkheid beschouwen in de volheid van haar menselijke en bovennatuurlijke waarheid. Men zou zeker niet ontkennen dat er een materiële ondergrond is voor de overdracht van erfelijke karakters; om zich daarover te verbazen, zou men de innige verbondenheid van onze ziel met ons lichaam moeten vergeten, in welke grote mate onze meest geestelijke activiteiten zelf afhankelijk zijn van ons lichamelijk temperament. Daarom laat de christelijke moraal niet na de ouders te wijzen op hun grote verantwoordelijkheid in dit opzicht. Maar het meest waardevol is de geestelijke erfenis, die niet zozeer door deze mysterieuze banden van materiële generatie wordt overgedragen, maar door de permanente werking van die bevoorrechte omgeving die het gezin vormt met de langzame en diepgaande vorming van de zielen in de sfeer van een haard die rijk is aan hoge intellectuele, morele en vooral christelijke tradities, met de wederzijdse invloed tussen degenen die in hetzelfde huis wonen, een invloed waarvan de heilzame werking veel verder reikt dan de kinder- en jeugdjaren, tot het einde van een lang leven, in die uitverkoren zielen die de schatten van een kostbare erfenis in zich weten te verenigen met de inbreng van hun eigen kwaliteiten en ervaring. Dat is het, boven alle andere waardevolle, patrimonium dat, verlicht door een vast geloof, levendig gemaakt door een sterke en trouwe beoefening van het christelijk leven in al zijn eisen, de zielen van uw kinderen zal verheffen, verfijnen en verrijken". [Id. 5 januari 1941. Ibid. vol. II, pp.363-366].
Strijd met democratie?
Maar de vraag zal gesteld worden: is deze opvatting niet in strijd met de democratie? Pius XII lijkt het bezwaar te hebben voorkomen als hij zegt:
"Door de getuigenis van de geschiedenis is, waar een echte democratie van kracht is, het leven van het volk als het ware doordrenkt met gezonde tradities, die het niet geoorloofd is af te breken. Vertegenwoordigers van deze tradities zijn allereerst de heersende klassen, d.w.z. groepen mannen en vrouwen of verenigingen, die de toon aangeven in het dorp en de stad, in de regio en in het hele land. Vandaar bij alle beschaafde volkeren het bestaan en de invloed van bij uitstek aristocratische instellingen in de hoogste zin van het woord, zoals bepaalde academies van grote en welverdiende faam". [Id. 16 januari 1946. Ibid. vol VII, blz. 337-342.].
Opvatting leidt tot klassensamenleving
Men kan zich ook afvragen: leidt deze opvatting over traditie en familie niet tot een samenleving die in verschillende klassen is ingedeeld? Dat doet het zeker. Het is Pius XII zelf die bevestigt dat:
"Sociale ongelijkheden, zelfs die welke verband houden met de geboorte, zijn onvermijdelijk: de goedaardige natuur en Gods zegen aan de mensheid verlichten en beschermen de wiegen, kussen ze, maar egaliseren ze niet. Kijk maar naar de meest onverbiddelijk genivelleerde samenlevingen. Geen enkele kunst heeft ooit zo kunnen werken dat de zoon van een groot leider, van een groot aanvoerder van menigten, in alles in dezelfde staat blijft als een obscure burger die verdwaald is onder het volk. Maar als zulke onontkoombare ongelijkheden heidens mogen lijken een onbuigzaam gevolg te zijn van het conflict van maatschappelijke krachten en van de macht die de een over de ander heeft verworven, door de blinde wetten die geacht worden de menselijke activiteit te beheersen en de triomf van de een, evenals het offer van de ander, aan het hoofd te plaatsen; Vanuit een christelijk opgeleide en geschoolde geest daarentegen kunnen zij niet worden beschouwd als door God gewilde disposities met dezelfde raad als de ongelijkheden binnen het gezin, en dus bestemd om de mensen nauwer met elkaar te verenigen op de reis van het huidige leven naar het vaderland van de Hemel, waarbij de een de ander helpt, zoals de vader de moeder en de kinderen helpt. Als deze opvatting van sociale superioriteit soms, door de invloed van menselijke hartstochten, de geesten drijft tot afwijkingen in de betrekkingen van personen van hogere rang met personen van nederiger stand, dan verbaast de geschiedenis van de gevallen mensheid niet. Dergelijke afwijkingen dienen niet om de fundamentele waarheid dat voor de christen de sociale ongelijkheden opgaan in één grote menselijke familie te verminderen of te verdoezelen." [Id. 5 januari 1942. Ibid. vol. III, pp. 345-349.].
Egalitarisme betekent verscheuren gezin
Als het gezin inherent traditie en sociale hiërarchie voortbrengt, dan moet het gezin, om deze te onderdrukken, worden verzwakt, verarmd en verscheurd. Dit is wat de radicale revolutionairen bewust nastreven om het meest strikte egalitarisme, het hoogste principe van hun filosofie, te vestigen.
Lees ook: Subsidies op fossiele brandstoffen zijn complete mythe
Traditie, familie, bezit
Een Franse geleerde vertelde de volgende fabel. Er was eens een jongeman die gekweld werd door een kritieke emotionele situatie. Hij hield zielsveel van zijn vrouw en bewees zijn moeder diepe liefde en verering. De betrekkingen tussen de schoondochter en de schoonmoeder waren echter gespannen geraakt en verblind door jaloezie koesterde de jonge vrouw, charmant maar gemeen, een ongemotiveerde haat tegen de oudere en respectabele matrone. Op een gegeven moment stelde de vrouw haar man voor een verschrikkelijk alternatief: als hij zijn moeder niet zou doden door haar hart te nemen, zou zij hem in de steek laten. Na duizend keer twijfelen gaf de jongeman zich gewonnen, doodde degene die hem het leven had geschonken, rukte haar hart uit haar borst, wikkelde het in een doek en keerde terug naar huis. Op de terugweg struikelde de jongeman en viel. Toen hoorde hij een stem uit het hart van zijn moeder die hem liefdevol vroeg: "Mijn zoon, ben je gewond?"
Grenzeloze moederliefde
Met deze ontroerende vertelling heeft de auteur willen benadrukken wat het meest verheven en ontroerend is aan moederliefde, namelijk haar volledige onbaatzuchtigheid, haar volstrekte kosteloosheid, haar onbeperkte vermogen om te vergeven. Zonder deze liefde is er geen vader- of moederschap dat die naam waardig is. Wie de sublieme kosteloosheid van deze liefde ontkent, ontkent in feite het gezin zelf. Het is deze liefde die de ouders ertoe brengt hun kinderen meer lief te hebben dan anderen - in perfecte overeenstemming met de wet van God - en voor hen de best mogelijke opvoeding, de beste opvoeding, een stabiel leven, een stijging op de hele ladder van waarden, zelfs sociale waarden, te verlangen.
Erfenis als samenkomst van familie en eigendom
Hiervoor werken, vechten en sparen de ouders. Hun instinct, hun verstand, hun eigen geweten leiden hen in deze richting. Rijkdom vergaren om die als erfenis aan de kinderen door te geven is een natuurlijk verlangen. De legitimiteit ervan ontkennen is hetzelfde als zeggen dat de vader zich tegenover zijn zoon moet gedragen als tegenover ieder ander; het is de vernietiging van het gezin. Ja, erfenis is de instelling waarin familie en eigendom samenkomen.
Erfenis van traditie
En niet alleen familie en eigendom, maar ook traditie. Inderdaad, van de vele vormen van erfenis die bestaan, is geld niet de meest waardevolle. In de erfenis - zoals gewoonlijk wordt opgemerkt - worden vaak in dezelfde lijn, of die nu van adel of plebejer is, bepaalde fysionomische en psychologische kenmerken vastgelegd die een band tussen de generaties vormen, een bewijs dat de voorouders op de een of andere manier overleven en zich in hun nakomelingen bestendigen.
De uitwerking van tradities binnen de familie
Het is gepast dat de familie in de loop der generaties de stijl van opvoeding en huiselijk leven, alsook van openbare en particuliere activiteit distilleert, waarin de oorspronkelijke rijkdom van haar kenmerken haar hoogste uitdrukking bereikt. Deze vooruitgang, gerealiseerd over decennia en eeuwen, is traditie. Ofwel werkt een familie haar traditie uit als een school van leven, handelen, vooruitgang en dienstbaarheid - voor het welzijn van haar leden, alsook voor dat van het vaderland, het christendom en de Kerk - ofwel loopt zij het risico niet zelden onaangepaste individuen voort te brengen, met ongedefinieerde persoonlijkheden en zonder mogelijkheid tot een stabiele en logische verankering in enige sociale groep.
Materiële erfenis zonder traditie?
Wat is het nut van een rijke materiële erfenis van de ouders als deze niet vergezeld gaat - althans in de kiemfase bij nieuwe gezinnen - van een traditie, d.w.z. een moreel en cultureel erfgoed? Traditie, natuurlijk, die geen geatrofieerd verleden is, maar het leven dat een zaadje krijgt van de vrucht. Dat wil zeggen een vermogen om te ontkiemen, om iets nieuws voort te brengen dat niet het tegenovergestelde is van het oude, maar de harmonieuze ontwikkeling en verrijking ervan. Zo bezien mengt traditie zich harmonieus met familie en bezit, in de vorming van de erfenis en de continuïteit van de familie. Dit beginsel berust op gezond verstand en daarom wordt het zelfs in de meest democratische landen aanvaard.
Lees ook: Eerste Kamer aanvaardt pensioenwet, ondanks schending privé-eigendom
Traditie, Familie, Prive-eigendom: onafscheidelijke elementen
Er is zelfs iets erfelijks aan dankbaarheid dat ons ertoe aanzet om voor de nakomelingen van onze weldoeners, ook na hun dood, te doen wat zij van ons zouden vragen. Niet alleen individuen, maar ook staten zijn onderworpen aan deze wet. Dat blijkt uit dit voorbeeld. In de Spaanse burgeroorlog namen de communisten de hertog van Veragua, de laatste afstammeling van Christoffel Columbus, gevangen en maakten zich op om hem dood te schieten; alle Amerikaanse naties riepen echter eensgezind clementie in omdat zij niet onverschillig konden toekijken hoe de afstammelingen van de heldhaftige ontdekker zouden uitsterven. Dit zijn de logische gevolgen van het bestaan van de familie en haar weerspiegeling van traditie en eigendom. Dit alles toont aan hoe in feite, volgens de eerder genoemde Franse auteur:
"'... Traditie, Familie en Eigendom' een samenhangend blok vormen dat kan worden aanvaard of verworpen, maar waarvan de elementen niet kunnen worden gescheiden".
Dit artikel verscheen eerder op atfp.it
Laatst bijgewerkt: 14 november 2023 10:55