Eric van der Burg, VVD-staatssecretaris (asielzaken) sprak langdurig op de Eerste Kamer in: helaas met (voor hem) succes. (Beeld: Eerste Kamer)
Spreidingswet: dweilen, maar de kraan open laten staan
De spreidingswet lijkt na het ‘verraad’ van de VVD in de Eerste Kamer een zo goed als gelopen race. Verbijsterend, want het kabinet was erover gevallen. De Tweede Kamerfractie van de VVD had destijds aan premier Rutte de voorwaarde gesteld dat hij de instroom van asielzoekers zou stelpen. Alleen dan zou hij steun krijgen voor de omstreden spreidingswet, die gemeenten het mes op de keel moet zetten en tot medewerking dwingen.
Tijd van electorale schijnbewegingen voorbij
Het blijkt nu dat de VVD alleen maar een spelletje gespeeld heeft. VVD-fractievoorzitster Dilan Yesilgöz heeft als lijsttrekster goede sier gemaakt met het feit dat het kabinet toch maar over de spreidingswet gevallen was. Leek dat bewijs dat haar partij nu toch echt voor een inperkend asielbeleid gekozen had, staatssecretaris asielzaken Eric van der Burg van precies dezelfde VVD bleef volhouden dat de dwangwet er tóch moest komen. Uit de draai van de fractie in de Eerste Kamer blijkt hoezeer de VVD de kiezers heeft bedrogen. Het verzet tegen de spreidingswet was slechts voor de bühne. Nu de tijd voor electorale schijnbewegingen voorbij is, kiest de partij gewoon weer voor de spreidingswet.
Positie Yesilgöz verzwakt
Zolang er geen nieuwe verkiezingen komen, blijft de afrekening door de kiezers uit. Maar uit de achterban van de VVD klinken woedende geluiden, al was het maar omdat de affaire de PVV in de kaart speelt. Was de verkiezingsoverwinning van die partij met 37 zetels al indrukwekkend genoeg, virtueel is de PVV nu hard op weg naar de 50. Hoe gaat Geert Wilders het in de formatie oppakken? Hij heeft de VVD-steun voor de spreidingwet al “een probleem” voor de formatie genoemd. “Daar gaan we nu over praten”, kondigde hij aan voorafgaand aan de nieuwe ronde van formatiegesprekken. Duidelijk is wel dat de positie van Yesilgöz als VVD-leidster flink is verzwakt. In hoeverre is zij met haar partij nog een betrouwbare partner, zowel gesprekspartner in de formatie, of later als eventuele coalitiegenoot?
Burgemeesters bedelen om AZC’s
De snel oplopende weerstand tegen de spreidingswet komt doordat dat steeds meer Nederlanders inzien dat die absoluut geen oplossing biedt voor de asielinstroom. Het is een gebed zonder einde dat aan de gang gehouden wordt door een belangenverstrengelde asielindustrie, die ondanks de stemming in het land nauwelijks effectieve tegendruk krijgt. De spreidingswet zal de asielmolen alleen nog maar harder laten draaien. Zij betekent slechts nog meer dweilen, maar de kraan open laten staan. Het feit dat in Nederland burgemeesters niet verkozen worden en daarom laconiek kunnen omgaan met afbrokkelend draagvlak bij hun eigen burgers, draagt daartoe bij. Bovendien is het ontvangen van asielzoekers voor gemeenten lucratief. Zoals Tom de Nooijer op X zei: “Wat me nog wel het meest gestoord heeft aan de discussie rondom de #Spreidingswet, is dat de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) er actief voor heeft gelobbyd. Dat zijn dus burgemeesters die smeken om een gedwongen AZC in hun gemeente, zónder dat ze zich daarvoor hoeven te verantwoorden aan hun eigen inwoners.”
‘Asielkosten gelijk aan kosten vergrijzing’
De spreidingswet zal Nederland, toch al de populairste asielbestemming, alleen maar aantrekkelijker maken, waarschuwt voormalig Kamerlid Derk-Jan Eppink (BBB) op X. Het is het paard achter de wagen spannen. “Er komt meer ruimte, asielhandelaren in actie: meer instroom. Dan weer meer spreiden. Miljoenen mensen in Afrika willen naar Europa. NL maakt zich tot de draaimolen van asiel.” En de teller voor de staatskas tikt maar door. Niet alleen krijgen klagende asielzoekers krankzinnige bedragen uitgekeerd, volgens eigen zeggen van Van der Burg kost een reguliere opvangplek voor een asielzoeker €31.000 per jaar (ca. €2.600 per maand). Een crisisopvangplek kost zelfs €65.000 per jaar (€5.400 per maand). Maar dat valt nog in het niet bij wat een statushouder over zijn hele levensloop aan Nederland kost. “Dat is namelijk € 800.000,-“ aldus Jan van Beek, demografisch gespecialiseerde wiskundige: “De kosten van asiel met bijkomende gezinsmigratie zijn dezelfde orde van grootte als de kosten van vergrijzing.” Hoe kunnen politici dan nog volhouden dat immigratie daarvan de oplossing kan zijn?
Molensteen om nek economie
Hoe dan ook, dankzij de PVV-verkiezingsoverwinning van 22 november is immigratie niet langer de doodgezwegen ‘olifant in de kamer’. Voor een meerderheid van Nederlanders is het zonneklaar: de onstuitbare toestroom van asielzoekers en andere migranten bedreigt niet alleen de leefbaarheid en de christelijke cultuur van ons land, maar is ook een molensteen om de nek van de nationale economie. Door op de valreep toch weer steun aan de spreidingwet te geven, zal de VVD electoraal nog de rekening gepresenteerd krijgen.
Laatst bijgewerkt: 17 januari 2024 16:41