Bank behandelt kantine van lokale voetbalclub als terroristische dreiging
Meer dan de helft van de Nederlandse stichtingen en verenigingen wordt geconfronteerd met beperkingen van banken die hun voortbestaan bedreigt. Banken beroepen zich op veiligheids- en witwasregels. Gevolg is dat maatschappelijke organisaties in hun functioneren gehinderd worden. Deze maatregelen wekken de indruk dat banken niet zo zeer redelijke risico’s proberen te beperken, maar vooral pogen te bepalen wie er economisch mag meedoen, en wel om politieke redenen.
Argos: bankregels blokkeren maatschappelijke organisaties
In Nederland ondervinden stichtingen en verenigingen, van sportclubs tot culturele organisaties tot goede doelen, steeds meer problemen met banken. Volgens VPRO-programma Argos ervaart 52 procent van de maatschappelijke organisaties belemmeringen in hun betalingsverkeer. Bijna een vijfde van hen heeft zelfs ‘constant of regelmatig’ met obstakels te maken die het dagelijkse functioneren ernstig hinderen. Banken roepen veiligheidsrisico’s en terrorismefinanciering aan als verklaring voor deze verregaande maatregelen. Echter, wat wordt gepresenteerd als een poging om criminaliteit te bestrijden, ontpopt zich tot een keurslijf van politieke uitsluiting en censuur, opgelegd door banken die steeds vaker de radicaal-linkse politieke agenda volgen.
Controlemaatregelen maken het leven van verenigingen onmogelijk
Liefdadigheidsinstellingen en kleinschalige verenigingen worden door banken over dezelfde kam geschoren als multinationals met internationale geldstromen. Voor hen betekent dit dat ze dezelfde uitgebreide controles moeten doorstaan, zonder dat er sprake is van enige verdenking. Voorbeelden zijn legio: financiële instellingen vragen om gedetailleerde informatie over donaties of ledenbijdragen, eisen dat elke transactie wordt verantwoord en verzoeken een gedetailleerde lijst van betrokkenen. De ironie is dat deze strikte regels vooral een hindernis vormen voor deze maatschappelijke initiatieven en deze zo ontmoedigen.
Absurditeit van bankcontroles op lokale sportclubs
Neem een voetbalclub die om haar bestaan vecht en afhankelijk is van minimale lidmaatschapsgelden, vrijwilligers en kleine donaties. Terwijl de club een ontmoetingsplek is voor jeugd en lokale voetballiefhebbers, worden zij geconfronteerd met kafkaëske administratie-eisen, eindeloze controles en de dreiging dat hun rekening wordt afgesloten als ze niet voldoen aan de laatste eisen van hun bank. Een amateurvereniging voelt zich zo al snel een speelbal van een controlemaatschappij, wanneer het koffiegeld en de vrijwillige bijdragen van kantinebezoekers worden doorgelicht alsof het om een crimineel netwerk gaat.
Lees ook: Deutsche Bank bepleit “eco-dictatuur” voor Frans Timmermans
Rabobank en ING beperken vrij ondernemerschap en vrijheid van vereniging
Wat banken met deze maatregelen bereiken, is een samenleving waarin vrij ondernemerschap en vrijheid van vereniging steeds verder onder druk komen te staan. Verenigingen en maatschappelijke organisaties die een politiek kritische toon aanslaan of niet stroken met het morele oordeel van banken, worden uitgesloten van deelname aan de economie. Eerder dit jaar kwam ING in het nieuws met een beleid dat bedrijven uitsluit die niet aan hun klimaateisen voldoen. Ook Rabobank paste dit soort uitsluitingspolitiek toe, door boeren zonder een ‘groen’ profiel de deur te wijzen. Deze banken oefenen zo economische druk uit om mensen een bepaalde ideologische richting op te dwingen.
Contant geld indirect in de ban
Een bijkomend effect van deze toenemende controle is dat contant geld, een van de laatste middelen om onbelemmerd transacties te doen, steeds verder naar de achtergrond verdwijnt. Organisaties die veel met contant geld werken, zoals bijvoorbeeld sportclubs, krijgen vaker te maken met restricties of zelfs de weigering van bankrekeningen. Banken beschouwen contante transacties als risicovol vanwege de verhoogde kans op witwassen en fraude, wat betekent dat organisaties die hiervan afhankelijk zijn onder strengere controle vallen. Dit kan ertoe leiden dat banken sneller overgaan tot het sluiten van rekeningen of het weigeren van diensten aan organisaties die veel contanten hanteren. Gevolg is dat veel van deze partijen uit pure noodzaak gedwongen zijn om niet langer met contant geld te werken.
Lees ook: ‘Groen’ beleggen met ESG's gaat ten koste van uw pensioen
Hoe bankregels organisaties monddood maken
Banken beweren dat deze regels nodig zijn om financiële criminaliteit te bestrijden, maar deze claim roept vragen op. Is het realistisch dat dorpshuizen en lokale sportclubs, die zich niet eens buiten hun gemeentegrenzen begeven, beschouwd worden als een risico voor witwassen en terrorisme? Of is er meer aan de hand, namelijk een poging om ongewenste stemmen het zwijgen op te leggen en kritische initiatieven te beperken? Door de afhankelijkheid van digitale betalingen worden maatschappijkritische organisaties een makkelijk prooi voor banken, die door het instellen van onhaalbare eisen organisaties eenvoudig uit de markt kunnen werken. Dit blijkt vooral het geval te zijn bij stichtingen en verenigingen die thema’s aanstippen die de bank niet welgevallig zijn.
Gedwongen digitalisering maakt totalitaire controle mogelijk
De vrijwel volledige digitalisering van de financiële wereld maakt het eenvoudig om elke transactie te volgen, terwijl de vrijheid om zonder toezicht geld uit te geven steeds meer verdwijnt. Hierdoor neemt de afhankelijkheid van burgers en organisaties van banken toe, en daarmee ook hun afhankelijkheid van bancaire voorwaarden. Het lijkt sterk op een gecoördineerde tactiek om contant geld uit te faseren zonder een direct verbod, waardoor een samenleving ontstaat waarin elk aspect van onze uitgaven en inkomsten gemakkelijk kan worden gevolgd en beperkt. Deze ontwikkeling gaat verder dan financiële regelgeving: het toont een maatschappij waarin toezicht en controle centraal staan en onze vrijheid steeds meer onderworpen wordt aan totalitaire controle.
Lees ook: Wokeïsme en cancel-cultuur: waar leiden ze ons heen?
Politieke censuur via "de-banking"
Spraakmakende voorbeelden van hoe banken en financiële instellingen zich steeds vaker als verlengstuk van politieke censuur gedragen, zijn de "de-banking" ervaringen van Caroline Franssen van Stichting Voorzij en Tom Zwitser van uitgeverij De Blauwe Tijger. De politieke motivatie van dit de-banking, waarbij financiële instellingen doelbewust klanten afsluiten van hun diensten op basis van overtuigingen of het maatschappelijke werk van de klant, valt moeilijk te ontkennen. Het benadrukt de zorgwekkende macht die financiële instellingen hebben om kritische stemmen de mond te snoeren door hen simpelweg uit de economie te weren.
Caroline Franssen
Franssen, die met Voorzij rake kritiek uit op de genderideologie, werd door haar bank Bunq op straat gezet. De bank verklaarde dat zij geen organisaties ondersteunen die “transvrouwen” discrimineren, wat leidde tot de blokkade van de rekening van Voorzij.
Tom Zwitser
Zwitser werd het vuur aan de schenen gelegd door ING Bank. De Blauwe Tijger dreigde vanwege kritiek op de overheid en uitingen rondom Covid-19 toegang tot betalingsdiensten te worden ontzegd. De ING probeerde de relatie te beëindigen, maar na juridische stappen van Zwitser wist De Blauwe Tijger de bankrekening uiteindelijk te behouden.
Cultuur onder Vuur werd ook doelwit van bankcensuur
Cultuur onder Vuur heeft zelf de harde hand van bankcensuur ervaren. Zo werd eerder dit jaar de rekening van de stichting geblokkeerd door betalingsplatform Mollie, wat het onmogelijk maakte om donaties te verwerken. Deze aanvallen laten zien hoe financiële instellingen steeds meer als ideologische poortwachters fungeren en actief proberen kritische geluiden te blokkeren.
Banken als bewakers van ideologie
Financiële instellingen zijn niet langer slechts dienstverleners; zij worden als het ware bewakers van een bepaalde ideologie. Door organisaties de toegang tot bankdiensten te ontzeggen, bepalen zij in feite wie wel en wie niet mag deelnemen aan het maatschappelijke debat. Het is een vorm van gecamoufleerde censuur, en een gevaarlijke stap richting een gecontroleerde samenleving waarin vrijheden plaatsmaken voor toezicht en controle, zelfs in de hoek waar je dit het minst zou verwachten – zoals de kantine van de lokale voetbalclub.
Laatst bijgewerkt: 1 november 2024 07:44