Waarom ‘halal’ ons allemaal bedreigt
‘Ach, halal, Voor moslims is dat religieus belangrijk, voor ons maakt het niet uit. Wat kan het dus voor kwaad dat steeds meer voedingsmiddelen een halal-sticker krijgen? Ze smaken er niet minder om. Laten we er niet moeilijk over doen.’
Heug en meug
Dergelijk meningen hoor je wel eens om je heen. Maar argeloosheid over het halal-fenomeen kan Nederland duur komen te staan. Op de eerste plaats geestelijk. Naarmate halalisering van voedingsmiddelen zich verspreidt, worden die voor de gewone Nederlander moeilijker te vermijden. Tegen heug en meug moet hij ten slotte voedsel gebruiken dat onderworpen is aan het ritueel van een godsdienst waar hij niet om gevraagd heeft, maar waaraan hij zich bij gebrek aan beter moet onderwerpen. Wat zijn daar de geestelijke gevolgen van? De H. Schrift waarschuwt daar al voor (bijvoorbeeld Sint Paulus in 1 Kor. 8).
Winstbejag
Maar ook letterlijk komt het de Nederlander duur te staan. De halal-certificering is voor de islam een voortreffelijk verdienmodel en drukmiddel. Bovendien roept de islam er een infrastructuur voor in het leven die hem steeds meer greep geeft op de voedingsindustrie. Die overigens uit winstbejag maar al te graag meebeweegt, maar daarover straks. Maatschappelijk drijft halalisering een wig tussen gewone Nederlanders en moslims, zodat die nog verder van elkaar af komen te staan (gezellig samen eten is er niet meer bij). Doordat halal de vermeende ‘onreinheid’ van de Nederlander benadrukt, is het ook een islamiseringsinstrument.
Lees ook: Opmerkelijk: nieuwe terrorismebestrijder blijkt Zwarte Piethater en islamknuffelaar
Gewoon vlees
Wist u trouwens dat het hele halal-gedoe weinig met de klassieke islam te maken heeft, en een heel recente uitvinding is? Dat die bovendien gretig opgepakt is door de voedingsindustrie die er marktverbreding in zag? Dat zelfs VN-organisaties nu een halal-norm hanteren en uitdragen? Halal is een echt globaliseringsdingetje. Het is een fascinerende geschiedenis, maar ook een zorgwekkende. Het is allemaal begonnen eind jaren zeventig. Tot dan toe aten moslims in Europa gewoon vlees van de slager of de supermarkt. Zelfs strikte moslims hadden daar geen probleem mee. Er zijn klassieke fatwa’s van gezaghebbende imams die het toestaan. Vlees betrokken van christelijke bedrijven was prima. Als het maar geen varkensvlees was.
Khomeini
Dat verandert dramatisch vanaf 1979: het jaar van de islamitische revolte in Iran. De sjah wordt verjaagd en ayatollah Khomeini verhuist vanuit zijn ballingsoord Parijs naar Teheran, waar hij een islamitisch schrikbewind vestigt dat voortduurt tot op vandaag. Een van Khomeini’s eerste daden is het sluiten van de grenzen voor buitenlands vlees, althans voor zover van niet-islamitische herkomst. Hoe fanatiek Khomeini ook is, hij is ook praktisch: als hij ziet dat het verbod economisch slecht uitpakt, verandert hij van tactiek: vlees uit Westerse landen is welkom, mits daar ter plekke gecontroleerd kan worden of het halal is. Khomeini stelt als eis: de slachter moet islamiet zijn, het beest moet naar Mekka gedraaid worden en zo leegbloeden en ten slotte moet de slachter de tasmiya, een kort islamitisch gebed, uitspreken. Dan mag het vlees een halal-certificaat krijgen, maar alleen als de producent daarvoor een leuk bedrag overmaakt.
Lees ook: Zorgen over Erdogan, maar Slob wil verplicht moskeebezoek
Groeimarkt
Deze lucratieve Khomeini-standaard gaat een grote toekomst tegemoet. Zo groot dat nu maar weinig islamieten meer beter weten of die is van Mohammed zelf afkomstig. Ze menen dat halalvlees een ‘zuil’ van de islam is. Dat komt doordat óók de internationale voedselindustrie de globalisering van de Khomeini-standaard omhelsde. Grote bedrijven als Unilever en Nestlé roken immers hun kans: halal als groeimarkt. Voor alle partijen was het voordelig om de sjiitische Khomeini-standaard voortaan voor te stellen als een klassieke islamitische spijswet, die net zo goed voor soennieten gold.
Volksgezondheid
Voor de verheffing van de Khomeini-standaard tot internationale voedingsnorm zorgde vervolgens de Verenigde Naties. Dat liep via de Codex Alimentarius: “een VN-organisatie, onder de vlag van zowel de FAO (Internationale Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties) en de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie)”, legt de website van het ministerie van Landbouw uit, want ook Nederland is lid. Ook lezen we daar “Dit forum ontwikkelt internationale normen voor voedselproducten, met als doel de internationale volksgezondheid te beschermen en de eerlijkheid van de handel in voedselproducten te bevorderen.” Heel mooi, maar wat hebben volksgezondheid en eerlijke handel met een religieuze norm als halal te maken?
Lees ook: Diversiteitschef politie: 'Over 30 jaar is hoofddoekje bij uniform normaal'
Technologisch
Hoe dan ook, de halal-richtlijn van de Codex werd opgesteld door Maleisië in samenwerking met ingenieurs van het grote Zwitserse voedingsmerk Nestlé. (Over de halalisering van de Toblerone-reep, een product van Nestlé, publiceerden we eerder op deze website). Met de industrialisering van ‘halal’ wordt die ook een technologische norm van ‘zuiverheid’. Als je het maar precies genoeg controleert, zit immers overal wel een bestanddeeltje in dat ver verwijderd uit varkensvlees of alcohol afkomstig is. Denk aan smaakversterkers, verdikkingsmiddelen en kleurstoffen. Daar lag vroeger geen moslim wakker van. Maar wel nu – met hulp van nauwkeurige technologie en laboratoriumonderzoek - de halal-eisen tot in het krankzinnige zijn opgevoerd. Er is zelfs al halal drinkwater te koop.
Gids
Zo ontstaat een vicieuze cirkel. Islamitische fanatici springen gretig op de gekte in. Zo bestaat er sinds 1999 een World Council Food Council, met als oogmerk: “Tot een wereldwijde standaard komen om zich aan de islamitische sharia te houden”. De grote moskee van Parijs geeft een ‘Gids voor naspeurbaarheid van halalvlees en daarvan afgeleide producten’ uit. Volgens die gids mag halal vlees niet alleen niets bevatten “wat onwettig is volgens de islamitische wet”, maar ook “moet het niet bereid, verwerkt, vervoerd of opgeslagen worden met behulp van instrumenten of installaties die niet in overeenstemming zijn met de islamitische wet; en tijdens zijn bereiding, verwerking, vervoer of opslag mag het niet in contact zijn geweest met voedingsmiddelen die niet beantwoorden aan de halal voorschriften.”
Lees ook: Zwitserse chocoladefabrikant onderwerpt zich aan islamitische wet
Apartheidsregime
De religieuze norm is zo een technologische geworden. Halal is ontaard in een eindeloze kwezelarij, die niet alleen een islamitisch apartheidsregime in Westerse samenlevingen in de hand werkt, maar die vooral erg lucratief is. Voor het halal-certificaat moet de producent immers betalen, in Frankrijk bijvoorbeeld €5.000,-. In ruil daarvoor krijgt hij jaarlijks een islamitische controleur op bezoek. Vanuit het oogpunt van de islam is alles heel mooi geregeld: er is geen sprake van afpersing, er is geen geweld, de producent onderwerpt zich vrijwillig en betaalt achteraf braaf de rekening. De consument - moslim of niet – uiteraard ook.
Nieuw instrument
Wie dus meent dat halalisering onschuldig is, slechts de toevoeging van een ritueeltje waaraan moslims spirituele betekenis hechten, maar waarvan niet-moslims geen last hebben, moet zich misschien nog eens achter de oren krabben. Want de sluipende ‘verhalalisering’ van ons voedsel helpt de islam alleen maar om hier nog dieper wortel te schieten, ‘autoriteit’ op te bouwen, nieuwe structuren in het leven te roepen en inkomsten te genereren, kortom om een nieuw instrument in handen te krijgen om het Westen mee te veroveren. Met inbegrip van onze Nederlandse christelijke cultuur.
Zie ook: Florence Bergeaud-Blackler, Le Marché halal ou l'invention d'une tradition. le Seuil 2017.
Laatst bijgewerkt: 27 april 2021 09:37