Bassie & Adriaan, samen met de campagneleider van Cultuur onder Vuur, Hugo Bos.
Rotterdam liet de Bijlmer weer lachen!
Clown Bassie schreef deze column speciaal voor Cultuur onder Vuur
Bijlmerramp
1992. Een zwarte zondag in oktober. Ik rijd tussen vijf en zes uur ‘s avonds naar huis van een voorstelling in Badhoevedorp, niet wetend dat achter mij zich een van de grootste luchtvaartrampen voltrekt die ooit in Nederland hebben plaatsgevonden. Een El Al vliegtuig stort op een flatgebouw in de Bijlmer. Grote verslagenheid alom. En opeens steekt die Hollandse saamhorigheid de kop op die blijkbaar alleen in tijden van nood kan. De ene na de andere hulpverleningsorganisatie probeert het leed van de slachtoffers te verzachten. Zo kregen wij het idee om de kinderen die het dichtst bij de vuurlinie gezeten hadden, een leuke middag te bezorgen. Uiteraard gratis en voor niks.
Potige hulpen
Nu ben ik gelukkig in het bezit van een paar echte vrienden, met een mentaliteit van ‘niet lullen, maar gewoon doen.’ Dus, Signor Conzales van de Hispa Fruits en de Rotterdamse marktkoopman Karel Koedam gebeld en meteen stonden er pallets fruit klaar. Jantje de Koning met zijn vrachtwagen en al onze vrienden trokken de knip open. Pistolen Paul Wilking deed zijn bekende duit in het zakje en zorgde voor tien stuks potige hulpen, zodat alles in de gloria verliep. En natuurlijk was er Henk Brusse, de Buttonboss. Want hoe je het ook wendt of keert, een button hoort erbij.
IJzige gereserveerdheid
Kortom, in tien minuten tijd had ik dus de toezegging rond voor 1500 kadotasjes ter waarde van f 35.000,- inkoop. Iedereen dolenthousiast dus. Ik ging bellen naar een hoofdonderwijzer van een school die in de vuurlinie had gelegen. ‘Hallo meneer, met…..’ dan noem je een naam die menig kind eerder kan uitspreken dan papa of mama, en vertel je vurig je verhaal. En dan voel je door de telefoon een ijzige gereserveerdheid als je enthousiast zegt: ‘We gaan die kinderen een leuke middag bezorgen.’ Dit alles zonder bijbedoelingen of reclame omdat je zelf in 1943 in Maassluis door een bombardement huis en haard en vooral kinderfiets bent kwijtgeraakt.
Broek afgezakt
De reclame van Jägermeister is er een lachertje bij, toen die diepvriesstem van de bovenmeester (‘directeur’ noemen ze zo’n iemand tegenwoordig) zei: ‘Sinterklaasfeest oké, maar dan wel naast de zwarte ook een groene, gele, blauwe, en rode Pieten; vooral om de bevolking in de Bijlmer niet voor het hoofd te stoten….’ Ik was vijf seconden sprakeloos. Hees mijn broek omhoog, want die was van verbazing afgezakt en zei, om het feest van 1500 kinderen niet door deze ‘pedabijgoochem’ te laten verpesten: ‘Nou, man, dan komt Sinterklaas helemaal niet.’
Badkuip popcorn
Dus zo gezegd, zo gedaan. De sporthal was zo gepiept en gratis. Amsterdamse vrijwilligers (ze hebben een grote mond, maar een klein hartje daar in Mokum) stonden onmiddellijk klaar. Maar geen Sinterklaas op dat feest in de eerste week van december: dat zat mij toch niet lekker. Dus zo terloops aan tafel, waar ik mijn kinderen meestal ontmoet, vertelde ik dat tegen mijn dochter. Waarop zij zei: ‘Zeg pa, is die man na de oorlog niet meer buiten geweest? Weet je wat, omdat jij vorig jaar met ons Kerstdiner op school zo tof was om een badkuip popcorn te bakken en de shoarma te betalen voor de hele klas, die voor 75% uit allochtonen bestaat, mats ik jou!’
Kanjer
De volgende dag werd er aangebeld. Ik deed de deur open en dacht in eerste instantie aan een tegendemonstratie van de Centrumpartij verzeild geraakt te zijn: het zag zwart van de, inderdaad... Surinamers, Kaapverdianen, Ghanezen en al die andere wereldburgers die een beetje onderbelicht op de wereld gekomen zijn, maar die toch hier alleen maar zijn, net als wij, omdat ze gewoon een beetje leuk willen leven. Stapt er zo’n diepzwarte kanjer naar voren en zegt: ‘He, meneer Bassie, wij gaan mee naar de Bijlmer om jullie een handje te helpen!’ Op zo’n moment schiet je vol. Henk (Buttonboss) gebeld: ‘Maak vijftig zwarte sweaters met een lachende Euromast met de tong van Mike Jagger erop en er onder de tekst: Rotterdam laat de Bijlmer weer lachen.’
DÉ DAG!
Ruim voor tijd waren we aanwezig met onze zwarte bende. Weet u hoelang het duurt om, ondanks 50 man extra, 1500 tasjes met snoep, fruit en speelgoed te vullen? Juist, heel lang. Toen de voorstelling. Een ‘eitje’ zoals wij dat noemen. Kinderen die helemaal uit hun dak gingen, en wij ook. En aan het eind, met onze vijftig man black power, de tassen uitdelen.
Pedagoochelaar
Wat een feest! We hadden nog nooit zo’n lol gehad. Na afloop stapte een in Schiedam geboren Kaapverdiaan die ze ‘DG’ oftewel ‘Die Zjie’ noemen (dat staat voor dubbel gebakken omdat hij echt zwart is, waarmee gelijk aangetoond wordt dat de volwassenen de problemen maken en dat de jeugd ze oplost) naar die bovenpief, directeur of hoe die pedagoochelaar ook mag heten, en zegt in hoog Rotterdams: ‘He Eikel, die ouwe Sint van ons had geen zin om jou te ontmoeten. Daarom heeft hij als tegenprestatie maar een paar Zwarte Pieten extra meegestuurd!’
McDonald´s
Ik heb mijn vrouw maar naar huis laten rijden, want iedere keer kreeg ik een lachkramp achter het stuur, als ik voor mijn geest dat gezicht van die ‘Beroepspedagoochelaar’ zag, die effe met zijn neus op de feiten werd gedrukt. Toen ik de volgende dag iedereen uitnodigde voor een rijsttafel, hoorde ik: ‘He, men, als we toch mogen kiezen gaan we liever naar McDonald’s.’ Hierna hees ik mijn broek weer omhoog en offerde ik mij daags daarna op, zoals ik dat wel meer doe als mijn kleinzoon vraagt: ‘Opa, gaan we naar Medoonald?’ (2017 © Bas van Toor)
Laatst bijgewerkt: 30 november 2023 15:35