Heroverweeg China
"We zullen gedwongen worden om onze relatie te herzien." De Chinese president Xi Jinping richtte deze intimiderende verklaring tot Donald Trump, die COVID-19 het 'Chinese virus' noemde.
Trump capituleerde
De president van de Verenigde Staten, leider van de grootste economische en militaire macht in de geschiedenis, voelde de noodzaak te capituleren en het 'Chinese' bijvoeglijk naamwoord niet meer te gebruiken. Vlak daarvoor had de Braziliaanse president Jair Bolsonaro, die ook schuldig was aan het feit dat hij zei dat het coronavirus zijn oorsprong in China had, eveneens voor Peking gebogen. Hij kon het zich niet veroorloven de Chinese markt te verliezen. Om dezelfde reden blokkeerde de Argentijnse president Alberto Fernandez een door de vorige regering ondertekend onderzoek naar geheime overeenkomsten met China. De lijst houdt niet op. En je kunt de zwakke heersers van Europa vergeten. Ze durven het niet eens aan te kaarten.
Chantage en propaganda
Door zijn economische suprematie met surrealistische arrogantie, herschrijft China de geschiedenis. Met chantage en propaganda is het binnen enkele weken gelukt om van crimineel naar held te gaan. Volgens veel experts is de pandemie van het coronavirus in China ontstaan en verspreid dankzij de nalatigheid en de schaamteloze brutaliteit van de communistische regering van Peking. Maar vandaag presenteert China zichzelf als een model, zelfs een barmhartige Samaritaan, en legt het zijn beleid op aan een verdrietig en onderworpen Westen.
Groot raadsel
Eén van de grote raadsels van onze tijd – een echt mysterie van het kwaad – is hoe het Westen, trots op zijn democratische en liberale filosofie, zich zo snel onderwerpen aan een dictatoriale, communistische regering. Hoe de magnaten van industrie en financiën, die opscheppen over het scheppen van de rijkste beschaving van de geschiedenis, die rijkdom – en dus macht – door hun vingers liet glippen en in de handen van een vijand brachten. Voor winst op kort termijn stak het Westen bewust en vrijwillig zijn kop in de guillotine. Waarom zou het ze verbazen als de beul hun kop ervan afhakt?
Lees ook: Communistisch China is niet oplossing, maar oorzaak van de wereldwijde coronacrisis
Een profetische stem
Toch was deze situatie volkomen voorspelbaar en dus te vermijden. Het is een gevolg van het blinde en zelfmoordbeleid van het Westen tegenover het Chinese communisme, waartegen de Braziliaanse katholieke leider en denker Plinio Corrêa de Oliveira al in de jaren dertig zijn stem verhief. Al in 1937 hekelde de katholieke leider hoe de Verenigde Staten Chinese en Sovjet-communisten bewapenden: "Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft aangekondigd dat de vergunningen voor de uitvoer van wapens en uitrusting naar China in november een totaal van $ 1.702.970 hebben bereikt. Ook voor de Sovjet-Unie bedroegen de uitvoervergunningen voor oorlogsmateriaal $ 805.612... We begrijpen niet hoe de Verenigde Staten wapens verkopen aan de communisten, de gevaarlijkste en gruwelijkste vijand van de beschaving."
Communisme en islam
In 1943, toen de overwinning op het nazisme slechts een kwestie van tijd was, voorzag prof. Corrêa de Oliveira de volgende vijanden: het communisme en de islam. Zijn profetische vooruitziende blik ging echter nog verder: "Het moslimgevaar is enorm. Het Westen lijkt zijn ogen te sluiten, omdat ze nog steeds half gesloten zijn voor het immense gevaar van geel heidendom."
Sovjets steunden Chinees communisme
Na de oorlog bleef het Westen dit gevaar negeren, waardoor communisten de controle over China konden overnemen. Twee facties streden om dat immense gebied: de Kuomintang, met nationalistische oriëntatie, geleid door Chiang Kai-shek, en de Chinese Communistische Partij, geleid door Mao Zedong. De Sovjet-Unie steunde deze laatste. In 1945 hekelde Plinio Corrêa de Oliveira de Sovjet-inmenging in China: "Als er enige twijfel bestaat over de onoprechtheid van de Sovjet-Unie, kijk dan eens wat er in China gebeurt. Ondanks de toezeggingen die zijn gedaan in het vredesverdrag dat het met Chiang Kai-shek heeft ondertekend, heeft Rusland de burgeroorlog in China weer aangewakkerd... We moeten de internationale ernst van deze agressie benadrukken... Deze houding van het communistische Rusland is een nieuwe schok voor de pacificatie van de wereld. We kunnen niet nalaten op te merken hoeveel de Chinese Communistische Partij speelgoed is van het Russische imperialisme, dat het schaamteloos gebruikt om haar internationale doelen te bereiken."
'Doel van communisten is totalitarisme'
Volgens Plinio Corrêa de Oliveira zou het enige coherente beleid zijn geweest om de communisten meteen te verslaan. In plaats daarvan kozen de Verenigde Staten, om de Sovjet-Unie niet te ergeren, voor een aanpak die later desastreus zou blijken te zijn: "Het Amerikaanse beleid in China heeft tot doel de eenwording te forceren via een democratische coalitieregering tussen Kuomintang en de communisten. Maar er kan nooit een echte coalitie zijn tussen de Kuomintang en de communisten. Het doel van de communisten is niet om van China een verenigde democratische natie te maken, maar een provincie onder het juk van het communistische totalitarisme. Daarom is het noodzakelijk om Chiang te helpen de soevereiniteit van de centrale regering over heel China uit te breiden, wat alleen kan worden bereikt door de communistische rebellenregering te vernietigen en haar macht, leger, politie, politiek bestuur en financiële systeem te liquideren."
Dwaas gebrek aan vooruitziendheid
Met de steun van de Sovjets, die ook Mantsjoerije bezetten, versloeg Mao Zedong in 1949 Chiang Kai-shek en stichtte de Volksrepubliek China en begon uit te breiden naar Tibet en Zuidoost-Azië. Ondertussen liet het Westen, door een dwaas gebrek aan vooruitziendheid, Noord-Korea in handen van communisten achter, een actie die catastrofale gevolgen had. Medio juni 1950 staken de Noord-Koreaanse communisten, gesteund door China en de Sovjet-Unie, de 38e breedtegraad over en begonnen de Koreaanse oorlog. Generaal Douglas McArthur, commandant van de geallieerde strijdkrachten, begreep dat de oorlog niet vanuit Pyongyang maar uit Peking en Moskou werd gevoerd en stelde een grootschalig conflict tegen de communisten voor, waaronder het aanvallen van communistische bases in China. Hij werd op staande voet ontslagen door president Truman, die in plaats daarvan besloot een compromis te sluiten.
Lot van Verre Oosten bezegeld
In een lang artikel dat in januari 1951 werd gepubliceerd, noemde Plinio Corrêa de Oliveira 'Roosevelts fouten in de Tweede Wereldoorlog': 'In weerwil van het communistische expansionisme gaf het ministerie van Buitenlandse Zaken er, in plaats van er krachtig weerstand aan te bieden, indirect de voorkeur aan met een onderdanige houding... In Azië werd het erger. President Truman besloot het beleid van vertrouwen in het Chinese communisme voort te zetten, zoals zijn voorganger had gedaan... Met deze concessies was het lot van het Verre Oosten nu bezegeld."
Zelfmoordpolitiek
In de jaren zestig veinsden de Sovjet-Unie en China een breuk in hun relaties om het Westen te bedriegen. Plinio Corrêa de Oliveira heeft nooit in die bedrieglijke manoeuvre geloofd. In 1963 schreef hij: "Het is niets anders dan een val die zal eindigen door een dwaze, glimlachende, oppervlakkige, opgewonden en zwakke westerse man die in een wereld van uiterlijk leeft, op te slokken... De communisten zullen deze buitengewone roekeloosheid van westerlingen enorm waarderen." En in 1967 schreef hij verder: "De splitsing tussen de‘ Russische lijn ’en de‘ Chinese lijn ’is niets anders dan een bluf." Doof voor dergelijke waarschuwingen, zette het Westen zijn blinde en zelfmoordpolitiek voort om China te bevoordelen om de Sovjets te bestrijden.
"Week die de wereld veranderde"
Van de ene concessie tot de andere kwam het Westen tot de beslissende: de reis van president Nixon naar China in februari 1972. De Braziliaans-katholieke denker gaf het een epochaal belang. Het voorwendsel van de reis was om een dominante positie in China te verwerven als tegenwicht voor de Sovjet-Unie. In plaats daarvan beschouwde Plinio Corrêa de Oliveira het als het begin van de definitieve ondergang. President Nixon noemde zijn reis 'de week die de wereld veranderde'.
Voorspellingen
Bij het horen van het nieuws van de reis gaf de Braziliaanse katholieke leider op 17 juli 1971 een lezing waarin hij de reikwijdte ervan analyseerde en de gevolgen ervan met verrassende vooruitziendheid voorspelde:
- Deze reis zal de perceptie van de westerse publieke opinie over het communistische China aanzienlijk veranderen en het in een vriendelijker daglicht stellen. De 'ideologische barrières voor het Chinese communisme zullen wegvallen'.
- China wordt toegelaten tot de Verenigde Naties, waardoor Taiwan wordt verdreven en krijgt de status van permanent lid van de Veiligheidsraad, in de rol van wereldmacht.
- “De Verenigde Staten beëindigen hun betrokkenheid bij de oorlog in Vietnam in een geest van overgave en verraad. Met de reis van president Nixon naar China hebben de Verenigde Staten een enorme vernedering geaccepteerd die suggereert dat er ook in Vietnam een nederlaag zal plaatsvinden. Naar mijn mening zal de oorlog eindigen met een onvoorwaardelijke Amerikaanse overgave.”
- “De anticommunistische machten van het Verre Oosten zullen aan hun lot worden overgelaten... President Nixon lijkt van plan onverbiddelijk het anticommunistische systeem in het Verre Oosten te ontmantelen... Dat zal de landen in het gebied dwingen om eerder op Peking dan op Washington te vertrouwen.”
- “Hong Kong zal pijn lijden. Ik denk dat het Verenigd Koninkrijk binnenkort de betrekkingen met Peking zal heropenen en Hong Kong zal overdragen aan de Chinezen.”
Plinio Corrêa de Oliveira, tenslotte, vroeg: "Welke militaire garanties biedt deze overeenkomst de Verenigde Staten dat de Chinese expansie niet doorgaat?" Hij geloofde dat het nooit zou stoppen als het eenmaal was begonnen. Vooral omdat de Verenigde Staten geen politieke of militaire voorwaarden hadden gesteld.
Sluwheid van Chinese communisten
In de nasleep van de reis van president Nixon ondertekenden de Verenigde Staten met China het Shanghai Communiqué (over samenwerking tussen de twee landen). Plinio Corrêa de Oliveira wijdde een hele lezing aan de overeenkomst en concludeerde: "Gezien de gemakkelijke naïviteit van de Amerikanen en de sluwheid van de Chinese communisten, zal de overeenkomst de communisten ten goede komen, die van elke gelegenheid gebruik zullen maken om vooruit te komen. Voortaan zullen de betrekkingen tussen China en het Westen op deze basis plaatsvinden: de Chinezen zullen kunnen profiteren van het Westen, terwijl de westerlingen dat niet zullen doen."
Politieke catastrofe
De Braziliaanse leider geloofde dat het Shanghai-communiqué de grootste politieke catastrofe van de twintigste eeuw was: "Jalta was een rampzaliger dan München [het Ribbentrop-Molotov-pact]. Jalta was München vermenigvuldigd met München. Het Shanghai-communiqué is Jalta vermenigvuldigd met Jalta! Waar brengt het ons heen?... Na de reis van Nixon naar China en de publicatie van het zogenaamde Shanghai-communiqué, staat het Westen ten opzichte van het Oosten in de situatie van een land dat zonder slag de oorlog heeft verloren, maar waarvan de grenzen nog niet zijn binnengevallen door de tegenstanders." Merk op dat verzoening de lijn van de Amerikaanse regering was, en meer concreet die van het staatssecretariaat van het Vaticaan. Bij het grote publiek waren er echter sterke reacties en Plinio Corrêa de Oliveira wijdde er enkele lezingen en krantenartikelen aan.
Waarschuwen voor Chinese expansie
Nadat Mao Zedong in 1976 stierf nam Deng Xiaoping het over en begon de zogenaamde Lente van Beijing, een eerste schuchtere opening van het Chinese systeem voor het kapitalisme zonder ooit de communistische ideologie te ontkennen - allemaal in de geest van het Shanghai-communiqué. Als gevolg hiervan begon het Westen in China te investeren. Plinio Corrêa de Oliveira waarschuwde dat de stroom van westerse hulp China de middelen zou geven om zijn expansionistische doelen na te streven: "Kan China ernaar streven de regio te beheersen om later [haar dominantie] uit te breiden?" Het ontbreekt niet aan een groot territorium, een overvloedige bevolking en een verlangen naar verovering. Om die grote inspanning te kunnen leveren, heeft het echter aanzienlijke industriële en militaire macht nodig, die het communisme haar niet heeft gegeven... Communistisch China zal de imperialistische supermacht alleen kunnen ontwikkelen en bereiken met de hulp van kapitalistische landen.”
Project van keizerlijke overheersing
Plinio Corrêa de Oliveira stierf in 1995 en zag dus niet de volledige vervulling van zijn voorspellingen. Vandaag kunnen we met spijt zeggen: alles wat hij voorzag, is helaas op de slechtst mogelijke manier uitgekomen. In 1980 was het inkomen per hoofd van de bevolking in China lager dan dat van de armste Afrikaanse landen. Tegenwoordig produceert China 50% van 's werelds industriële goederen. Dit alles, wederom, met Westers geld en knowhow die op onvoorzichtige wijze naar China zijn overgebracht volgens de onlogische ‘logica’ van ‘wild kapitalisme’ en globalisering. Terwijl westerlingen China vulden met geld en technologie, volgden de Chinezen gewetenloos wat een westerse analist een 'Bismarckiaans beleid' noemde, dat wil zeggen een welomschreven project van keizerlijke overheersing.
Boemerangeffect
Michael Pillsbury, een vooraanstaande Amerikaanse expert op het gebied van China, onderzoekt dit project treffend in zijn boek The Hundred-Year Marathon: China's Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower. Hij laat zien hoe het Amerikaanse beleid om China te voorzien van geld en technologie (zelfs militair) in de naïeve hoop om er een betrouwbare partner van te maken, een boemerangeffect heeft gehad. De Chinezen hebben het spel de hele tijd met bijbedoelingen gespeeld, waarbij ze gebruik maakten van de westerse naïviteit om een dominante positie te verwerven. Tegenwoordig beginnen ze het te gebruiken als een wapen van wereldwijde overheersing.
Imperiale roeping
De Britse journalist Martin Jacques schreef ook een interessant boek: When China Rules the World: The End of the Western World and the Birth of a New Global Order. Gebaseerd op marktstudies, geopolitieke projecties en historische analyses laat hij zien hoe, als de huidige trend zich voortzet, China de heersende macht zal zijn in de 21e eeuw, de Verenigde Staten zal neerdrukken en een "nieuwe moderniteit" zal introduceren die verschilt van de huidige. Volgens Jacques is China geen natiestaat maar een beschavingsstaat met een imperiale roeping, gewend aan het uitoefenen van onbetwiste macht.
Een andere kijk op China
De pandemie van COVID-19 lijkt echter de kaarten te hebben herschud. De verantwoordelijkheden van China in de pandemie die de wereld nu grijpt, worden steeds duidelijker. De enigen die het ontkennen zijn de Chinese communisten, die ook dreigen met zware straffen voor degenen die het voor de hand liggende durven te bevestigen. Terwijl de arrogantie van Beijing surrealistische niveaus bereikt, begint het Westen zich af te vragen of het niet de verkeerde weg is ingeslagen. "China infecteert ons, koopt ons en we danken haar", zo vat de politieke filosoof Massimo Cacciari de situatie samen. Een internationale beweging groeit ook om een 'Nürenbergtirbunaal' in te stellen, om de Chinese communistische verantwoordelijkheid vast te stellen en mogelijk om compensatie te vragen.
Kardinaal: 'Communistische partij is schuldig'
In die zin zijn de recente verklaringen van kardinaal Charles Maung Bo, aartsbisschop van Yangon, hoofdstad van Myanmar, onbetwistbaar. “Er is één regering die de primaire verantwoordelijkheid heeft als gevolg van wat ze heeft gedaan en wat ze niet heeft gedaan, en dat is het regime van de Chinese Communistische Partij (CCP) in Beijing. Laat me duidelijk zijn: het is de CCP die verantwoordelijk is, niet de Chinese bevolking, en niemand mag op deze crisis reageren met raciale haat tegen de Chinezen. Inderdaad, het Chinese volk was het eerste slachtoffer van dit virus en was lange tijd het belangrijkste slachtoffer van hun repressieve regime. Ze verdienen onze sympathie, onze solidariteit en onze steun. Maar het zijn de repressie, de leugens en de corruptie van de CCP die verantwoordelijk zijn.” Dat is precies wat Plinio Corrêa de Oliveira in het nu verre 1937 beweerde.
Lees ook: Voorzitster ABP bevestigt: Nederlands pensioengeld in gevaar
Vaticaan
Ik zal me niet verdiepen in de zware verantwoordelijkheid van de Ostpolitik van het Vaticaan tegenover het communistische China, dat hand in hand ging met het Amerikaanse, en dat onder het pontificaat van paus Franciscus alarmerende excessen heeft bereikt. Dit onderwerp is zo relevant dat het een aparte behandeling verdient.
Heroverwegen
Misschien vertelt God ons iets met deze pandemie en is het tijd om onze strategie ten aanzien van het communistische China ab imis fondamentis (vanaf de grondslagen) te heroverwegen. Morgen is het te laat. Maar daarvoor hebben we moed nodig. Een die niet van onze natuurlijke kracht komt, of ze nu politiek, economisch of cultureel is. We hebben de tussenkomst van goddelijke genade op zielen nodig. Geconfronteerd met de immense tragedie die onze wereld nu doormaakt, geschokt door deze pandemie tot haar grondslagen, vraag ik me af of de tijd niet is gekomen om de hemel uit te roepen: Vergeving! Ik weet zeker dat de hemel zal antwoorden: Boete! Boete! Boete! Bekering! Bekering! Bekering! En te midden van het geraas van losgeslagen hemellichamen, zal een stem zo zoet als een honingraat te horen zijn die zegt: "Vertrouw me, mijn kinderen! Uiteindelijk zal mijn Onbevlekt Hart zegevieren!" (Diesirae.pt)
Laatst bijgewerkt: 13 december 2023 09:33
