Rechter Larisa Alwin maakte internationaal nieuws. De uitspraak van de Haagse rechtbank in de 'klimaatzaak' tegen Shell ging de wereld rond. (foto: YouTube)
Klimaatsocialisme rukt op: Milieudefensie sommeert bedrijven
Milieudefensie heeft per post dertig grote bedrijven, zoals FrieslandCampina, ABN Amro, KLM en Tata Steel, gesommeerd binnen drie maanden een ‘klimaatplan’ in te dienen. Ze moeten daarin duidelijk maken hoe ze hun CO2-uitstoot denken te verminderen en het klimaatprobleem aanpakken.
‘Baanbrekend vonnis’
Zoals zich laat raden, voelt Milieudefensie zich gerechtigd tot deze brutale actie door het beruchte Shellvonnis, uitgesproken op 26 mei 2021 door de rechtbank Den Haag. Vanachter haar corona-scherm leidde toen rechtbankvoorzitster mr. Larisa Alwin, zich bewust van de camera’s, de uitspraak in als “de klimaatzaak tegen Shell”. Die formulering, alsmede de trotse glimlach waarmee ze die uitsprak, was al niet bevorderlijk voor de rechterlijke onpartijdigheid. Dat rechters wilden ‘scoren’ bleek ook uit het feit dat de internationale media op hun wenken werden bediend: het ‘baanbrekende’ vonnis was direct ook in het Engels beschikbaar. De strekking: Shell krijgt het bevel meer te doen aan CO2-reductie. 45% vermindering in 2030.
‘Rechtsbeginselen opzij gezet’
Er zijn meer omstandigheden die suggereren dat deze ‘klimaatzaak’ geen gewone zaak is, die met de vereiste onpartijdigheid behandeld wordt. Zo stond het hoger beroep aanvankelijk niet ingeschreven op de lijst waarop alle aanhangige zaken moeten staan, aldus jurist Lucas Bergkamp op de site van Syp Wynia. Werd het vonnis in eerste aanleg trots aan de wereldpers gepresenteerd, nu vindt het Hof de zaak opeens “te gevoelig” om in het openbaar te worden getoond. Is men bang dat men het ‘historische’ vonnis juridisch niet overeind kan houden? Blijkbaar vindt men dat dan voldoende reden om, zoals Bergkamp zegt, “fundamentele rechtsbeginselen opzij te zetten”. Maar: “dit is niet alleen in strijd met het beginsel van openbare rechtspraak, maar ook met de onpartijdigheid van de rechter.”
Dezelfde klimaatsocialistische lijn
Milieudefensie heeft echter de smaak te pakken, nu het weet dat het in de rechterlijke macht een medestander heeft. Het heeft daarbij gebruik gemaakt van een recente mogelijkheid in de wet zich als woordvoerder van het algemeen belang op te werpen. Met die stok achter de rug dwingt de gesubsidieerde milieuclub na Shell nu ook andere bedrijven in de gewenste ideologische richting: ook zij moeten aantonen voor 2030 hun CO2-uitstoot met 45 procent te gaan minderen. Milieudefensie geeft de bedrijven genadiglijk een termijn van drie maanden, en anders dreigen verdere stappen. De klimaatplannen gaan doorgerekend en beoordeeld worden door het New Climate Institute, dat uiteraard met Milieudefensie op dezelfde klimaatsocialistische lijn zit. In juni wil Milieudefensie de resultaten bekendmaken.
Politieke kritiek op rechters
Het activistisch – en dus partijdig – optreden van rechters zoals we dat in de Haagse klimaatzaak zien “ondergraaft de rechtsstaat”, meent de Vlaamse socioloog Mark Elchardus, onlangs in gesprek met de de Volkskrant. De rechter macht stelt zich steeds minder op als de onafhankelijke besliskundige, die boven het politieke strijdgewoel staat, en treedt steeds vaker in schijnbare collusie (de juridische term voor stilzwijgend samenspel) met ‘correct’ geachte groeperingen en niet te vergeten: met de overheid. In hoeverre dat werkelijk zo is, doet nauwelijks ter zake: Alle definities van rechterlijke onpartijdigheid benadrukken dat zelfs iedere schijn moet worden vermeden. Bovendien: “Als rechters activistisch optreden”, aldus Elchardus, “moet je niet raar opkijken als er politieke kritiek komt op rechters. Ook dat ondergraaft het vertrouwen in het recht.”
Benoeming rechters en kliekvorming
Als rechters politiek bedrijven, zal de overheid daar des te meer rekening mee houden bij benoemingen. Waarom zou je als overheid jezelf in de voet schieten door dwarsliggers te benoemen? Het benoemen van rechters is overigens nu ook al een intern proces zonder objectieve ‘pottenkijkers’. Dat bevordert kliekvorming, die juridische geesten met een andere kijk op bijvoorbeeld de klimaatproblematiek of immigratie buiten de deur houdt. Rechter Sebastiaan Hermans (rechtbank ’s-Hertogenbosch) zei bijvoorbeeld in 2015 op televisie dat stemmen op de PVV een “enorme contra-indicatie” betekent om als rechter benoemd te worden. Volgens hem kunnen PVV-stemmers onmogelijk “objectief” zijn. Je vraagt je dan meteen af hoe “objectief” een dergelijke rechter PVV-stemmers zal behandelen wanneer die als verdachten, of gewoon als partij in een geschil, voor hem staan.
Benoemingen Hoge Raad
Gezien het bestaan van deze vooringenomenheid bij de rechterlijke macht, is het logisch dat juist de PVV kritisch kijkt naar benoemingen van leden van de Hoge Raad. Daarvoor geldt een andere procedure. Formeel houdt het parlement er toezicht op, maar in de praktijk stempelt het voordrachten kritiekloos af, omdat het de kandidaten toch niet kent. In de Kamer is zelfs ooit voorgesteld daarom de hele procedure maar af te schaffen. In 2017 werd echter de linkse jurist Ybo Buruma voorgedragen, op dat moment lid van de PvdA. Buruma verzekerde dat hij “geen actief lid” van de PvdA was, maar bleek in 2006 wel meegeschreven te hebben aan het verkiezingsprogramma. Hij had bovendien het anti-islamisme van Geert Wilders met het fascistisch totalitarisme van Mussolini vergeleken. De PVV vroeg een hoofdelijke stemming aan, maar kon de benoeming van Buruma niet voorkomen. Wel legde Wilders na afloop een stemverklaring af.
Juridische komedie
Het Shell-vonnis van de Haagse rechtbank werd voorafgegaan door het Urgenda-arrest van de Hoge Raad (20 december 2019). Hierin was het een andere milieuclub, Urgenda, die de overheid dwong meer aan CO2-reductie te doen. Ook Urgenda wierp zich, hoewel zij als activistische milieustichting zonder leden in het geheel niet representatief is voor de bevolking, met succes op als woordvoerder van het algemeen belang. Een “kunstgreep”, volgens rechtsgeleerde prof. Jos Teunissen, maar wel een die de wetgever mogelijk heeft gemaakt en die dus door de Hoge Raad is bekrachtigd. Ook uit de “juridische alchemie” waarmee de Hoge Raad naar het gelijk van de milieuclub toe redeneert, wijst op de collusie die er tussen beide bestaat. De lijdelijke manier waarop de overheid zich als tegenpartij in deze zaak opstelt, duidt op hetzelfde. Het heeft er dus minstens de schijn van zowel eiser als gedaagde als beslissende instantie bij voorbaat al op één ideologische, klimaatsocialistische lijn zaten. Het gevolg is dat rechtspraak zo, tot op het hoogste niveau van de Hoge Raad, verwordt tot een juridische komedie, om niet te zeggen: een klucht.
Oprukkend klimaatsocialisme
Het Urgenda-arrest heeft het afgelopen jaar al bijna tot bedrijfssluitingen geleid, omdat de overheid anders geen kans zag aan de door de rechter bevolen uitstootnormen te voldoen. Ook de dreigbrieven van Milieudefensie aan grote bedrijven kunnen tot blijvende schade aan de economie (en dus het werkelijke algemeen belang) leiden, al was het maar doordat bedrijven naar andere landen verhuizen. Na Shell en Unilever zou momenteel zelfs zo’n oerhollands bedrijf als baggerbedrijf Boskalis dit overwegen. “De actie van Milieudefensie zal voor de Nederlandse burger en samenleving enorme gevolgen hebben”, concludeert Lucas Bergkamp. “Bedrijven vertrekken of sluiten hun deuren en de burgers, met name de minder kapitaalkrachtigen, worden in de energie-armoede gestort. Bovendien zullen de gewone prijzen de pan uitrijzen en zullen honderdduizenden hun baan of bestaanszekerheid verliezen.” Dit zijn de logische gevolgen van het oprukkend klimaatsocialisme dat momenteel milieuactivisten, rechterlijke macht en overheid steeds meer op één totalitaire lijn brengt. Het bedreigt de scheiding der machten en zet bovendien rücksichtslos de vrijheid, welvaart en het privé-eigendom van de Nederlandse burger op het spel.
Laatst bijgewerkt: 22 juni 2022 14:13