De Italianen verwachten van Meloni dat zij een einde maakt aan de revolutionaire tendenzen in de samenleving. (Beeld: Skynews)
Giorgia Meloni's echte uitdaging
Zoals voorspeld door de peilingen heeft centrum-rechts onder leiding van Giorgia Meloni de verkiezingen gewonnen. Ze heeft nu de aantallen om een stabiele regering te vormen.
Zal Meloni centrumrechtse regering vormen?
Als de democratische logica wordt gevolgd, zou Giorgia Meloni de volgende premier moeten zijn. Met haar zouden een afgeslankte maar nog steeds sterke Matteo Salvini en een Silvio Berlusconi, die zijn kleine maar aanzienlijke deel van de steun meebrengt, aan de macht komen. Nu begint het grote avontuur: zal Meloni een centrumrechtse oppositie kunnen omvormen tot een centrumrechtse regering? Dit zal afhangen van de vraag of de centrumrechtse strategen in staat zullen zijn om voorbij de bagatellen van de micropolitiek het grote geheel, de onderliggende situatie, te zien. Wat is deze situatie?
Voor welke publieke meningsomslag staat Meloni?
In
de politiek is het niet zozeer van belang wie de kandidaat is als wel
waar hij (in dit geval zij) voor staat. Hoe bewonderenswaardig de
persoonlijke kwaliteiten van mevrouw Meloni ook zijn, een analist is
meer geïnteresseerd in het begrijpen in welke beweging van de
publieke opinie zij meespeelt. Het zijn deze bewegingen die bepalen
welke weg het land in de nabije toekomst zal inslaan.
Vorming van twee blokken
Al jaren broeit er in Italië een diepe en krachtige reactie - een mengeling van buik, hart en hersenen - tegen de loop van de gebeurtenissen in. We hebben er verschillende keren over gesproken. Reeds in 2001, toen wij de reactie van de Italianen op de tragische gebeurtenissen van dat jaar (het instorten van de Twin Towers) analyseerden, schreven wij: "Wij zien de vorming van twee blokken, gescheiden door scheuren die in de diepte veel geprononceerder zijn dan aan de oppervlakte. Met het verstrijken van de tijd zullen deze scheuren zeker groter worden".
Verzet tegen links groeit
Sindsdien zijn deze scheuren in feite groter geworden. Terwijl wat wij de "mensen van de revolutie" zouden kunnen noemen onversaagd en zelfs steeds stoutmoediger zijn doorgegaan, gedreven door de sterke krachten en de propaganda, zijn aan de andere kant degenen die zich uit traditie of overtuiging verzetten tegen de linkse stroming geleidelijk wakker geworden, totdat zij een blok vormen dat zich volgens ons lijkt te consolideren en te groeien.
Mensen stappen uit revolutionaire trein
Dit zijn geen, of althans nog geen echte contrarevolutionairen, d.w.z. mensen die integraal tegen de revolutie reageren door het tegendeel ervan na te streven. (Soms, misschien onbewust, heeft een kleine minderheid van hen de neiging "de Revolutie achterstevoren te doen" (Joseph de Maistre)). Maar voor het merendeel zijn het mensen die, in het besef dat de trein van de Revolutie te snel en in de verkeerde richting rijdt, bij het eerste station zijn uitgestapt en zich afvragen of ze de reis moeten voortzetten. Let wel: ze nemen (voorlopig) geen trein terug, maar ze zitten ook niet meer in de Rode Pijl van de Revolutie.
Lees ook: Twintig miljoen Brazilianen de straat op voor president Bolsonaro
Hoever zal verschuiving naar rechts gaan?
Ik schreef in 2001: "Hier is het grote nieuws: de groeiende verschuiving van een tot dan toe inerte minderheid naar een houding van zo niet actieve oppositie tegen de revolutie, dan toch van niet-acceptatie van haar meest extremistische uitingen. Hoe ver zal deze verschuiving gaan? Het is een van de grote onbekenden van de nabije toekomst. Welnu, vandaag kunnen we zeggen dat deze verschuiving veel nadrukkelijker is geworden.
Steeds nadrukkelijker reacties tegen links
Nadrukkelijker als reactie op een links dat voorstander is van onbeteugelde immigratie, met de duidelijke bedoeling een "multiculturele" samenleving te creëren die de katholieke, Europese, Italiaanse identiteit uitwist. Nadrukkelijker als reactie op een links dat het gezin als natuurlijke instelling en kiemcel van de samenleving wil vernietigen. Nadrukkelijker als een reactie op een linkse partij die de lgbt-agenda wil doordrukken, burgerlijke verbintenissen afdwingen, 'diversiteit'-onderwijs op scholen, enzovoort. Nadrukkelijker als reactie op een links dat ons in de Europese Unie en de euro heeft gebracht, die steeds meer een kooi dan een springplank blijken te zijn. Nadrukkelijker als reactie op een links dat religieuze symbolen uit openbare plaatsen wil verwijderen, in naam van een seculiere, ja zelfs laïcistische visie op ons land. Nadrukkelijker als reactie op een links dat uit naam van een vermeende milieu- of gezondheidsurgentie pretendeert de samenleving opnieuw op te voeden en zelfs opnieuw uit te vinden. De lijst kan nog wel even doorgaan.
Linksliberale ‘kaste’ gijzelt Italianen
De verschuiving is ook toegenomen als reactie op een politieke klasse die de Italianen al vele jaren niet toestaat zich naar de stembus te begeven en in de praktijk een "kaste" vormt die weinig of niets te maken heeft met het welzijn van het land. Zeer indicatief waren de verkiezingen van 2018, gewonnen door de twee "anti-systeem" partijen, Lega en M5S, een duidelijke indicatie wat betreft de trend van de publieke opinie. Welnu, er was slechts de zoveelste regeringscrisis voor nodig om het systeem weer de leiding te geven en een van hen, Mario Draghi, tot president te benoemen, met de steun van alle politieke krachten, met als opvallende uitzondering Giorgia Meloni, die nu de vruchten van die keuze plukt.
Charisma van Meloni draagt alles
In dit tempo heeft de leidster van Fratelli d’Italia, die bijna altijd het roer recht houdt, zich bijna in haar eentje opgeworpen als vertegenwoordiger van de antirevolutionaire reactie. Haar electorale steun is geëxplodeerd van 1,96% in 2013 tot de huidige 26,2%, wat de deuren naar Palazzo Chigi, de zetel van de Italiaanse regering, wijd open zet.
Nare nasmaak bij paus Franciscus
Zo zien analisten het. Om er maar twee te noemen: Le Monde waarschuwt zijn lezers voor een mogelijke centrum-rechtse overwinning en stelt dat Meloni "gevaarlijk is omdat zij de traditie, het gezin en de sociale waarden verdedigt". Il Riformista, het orgaan van Italiaans extreem-links, denkt er net zo over: "Als de adviseurs van Giorgia Meloni een beetje alert zouden zijn, zouden ze moeten weten dat de woorden 'God, Vaderland, Gezin' bij paus Franciscus een nare nasmaak geven. Omdat het verwant is aan dat ‘Traditie, Familie, Privé-eigendom’ in naam waarvan in Latijns-Amerika massamoorden op weerloze campesinos werden uitgevoerd, die alleen schuldig waren aan het niet willen verhongeren. En de bedenker, Plinio Corrêa, heeft onder deze vlag traditionalistische groeperingen verzameld die Jorge Mario Bergoglio goed kent".
Links denkt dat Meloni TFP is
Laten we de vuige en ongegronde laster over vermeende "slachtingen van weerloze campesinos" voor wat die is. Ik begrijp alleen dat links denkt dat Giorgia Meloni de idealen van Traditie, Familie en Privé-eigendom (TFP) vertegenwoordigt. Zal dit het geval zijn? Ik herhaal wat hierboven is gezegd: in de politiek is het niet zozeer van belang wie de kandidaat eigenlijk is, maar wat hij of zij vertegenwoordigt. Hoe bewonderenswaardig Meloni's persoonlijke kwaliteiten ook zijn, een analist is meer geïnteresseerd in het begrijpen in welke beweging van de publieke opinie zij meespeelt.
Italianen verwachten van Meloni einde aan revolutie
En hier komen we bij de kern. De centrumrechtse strategen zullen zich deze vraag moeten stellen. Ze staan voor een keuze die de geschiedenis van ons land voor vele jaren zal bepalen. Zullen zij verder weten te gaan dan de bagatelliseren van de micropolitiek en begrijpen dat de Italianen aan centrumrechts niet alleen de taak hebben toevertrouwd om te regeren, maar, meer nog, de historische missie om de revolutie een halt toe te roepen? Zullen zij een regeringsprogramma kunnen uitvoeren dat de verlangens van dit groeiende reactieve segment van de publieke opinie werkelijk vertaalt?
Snapt centrumrechts waar het op aankomt?
Zullen
ze bijvoorbeeld weten hoe ze morele waarden moeten verdedigen,
gebaseerd op het natuurrecht en het leergezag van de Kerk? Zullen zij
onze christelijke en Europese identiteit weten te beschermen? Zullen
ze weten hoe ze het gezin en onschuldig menselijk leven moeten
verdedigen? Zullen ze weten hoe ze onze kinderen en jongeren moeten
verdedigen tegen lhbt-propaganda op scholen? Zullen zij een echte
reactie op de Culturele Revolutie weten op te stellen, om er maar
over te spreken? Met andere woorden, zullen zij een regering vormen
die eenvoudigweg openbare zaken beheert, of een regering die ideeën
en waarden naar voren brengt?
Lees ook: Advies aan minister Kaag: laat middenstand maar failliet gaan
Meloni’s charisma is haar achilleshiel
Van het antwoord op deze vragen zal ook de veerkracht van de regering afhangen. Ik zal het uitleggen. Giorgia Meloni heeft een opvallende achilleshiel. Volgens de peilingen heeft FdI een "structurele stem" van slechts 19%, tegenover een "persoonlijke stem" van maar liefst 81%. Met andere woorden, onder de FdI-stemmers stemt 81% voor Giorgia, terwijl slechts 19% voor het partijprogramma stemt. Het charisma van een leider komt en gaat als een veertje in de wind. Wat overblijft zijn ideeën en waarden. Als centrumrechts zijn toekomstige regering uitsluitend baseert op het charisma van Meloni, dreigt het binnenkort weer in de oppositie te belanden. Vooral omdat centrum-links altijd zal kunnen rekenen op een structurele stem van maar liefst 74%.
Meloni kan draagvlak uitbouwen
Integendeel, voor zover centrumrechts, door het vervullen van de opdracht die het Italiaanse volk het heeft toevertrouwd, een geldig alternatief voor de revolutie weet voor te stellen, zal het een solide basis opbouwen waarmee het de stormen die zeker zullen komen, kan doorstaan. En het zal altijd kunnen rekenen op de steun van dit segment van de publieke opinie dat, groeiend en consoliderend in de loop der tijd, deze mooie overwinning op zondag 25 september mogelijk heeft gemaakt.
Laatst bijgewerkt: 29 september 2022 13:07