Amerika wordt geconfronteerd met problemen die weigeren weg te gaan
De filosoof George Santayana (1863-1952) merkte ooit op dat [wij] Amerikanen geen problemen oplossen; we laten ze liggen. Als er een idee is dat ons niet bevalt, doen we geen moeite om het te weerleggen, maar praten we gewoon over iets anders, en het oorspronkelijke idee sterft door verwaarlozing. We laten de problemen die ons dwarszitten liever in het verleden liggen dan ze rechtstreeks aan te pakken.
Wegloopstrategie werkt niet meer
Toen alles goed leek te gaan in ons welvarende verleden, zat er misschien enige waarheid in zijn opmerkingen. Deze wegkijkstrategie werkt echter niet meer. De moeilijkheden die ooit wegkwijnden uit verwaarlozing weigeren nu weg te gaan, ondanks alle tegengestelde inspanningen. Problemen die maar niet verdwijnen, veroorzaken nu dus onrust bij talloze Amerikanen. We zijn moe van zoveel catastrofes die tegelijkertijd op ons afkomen: COVID, inflatie, misdaad, burgertwisten, oorlog, en steeds bozere en fellere politieke tegenstellingen. Alles lijkt uit elkaar te vallen. We willen een gemakkelijke uitweg zodat we verder kunnen met ons leven.
Hoe Amerika problemen in het verleden aanpakte
Inderdaad, Santayana's oude manier om problemen "op te lossen" door weg te lopen domineerde het Amerika van de twintigste eeuw. Mensen geloofden dat ze elk belangrijk probleem konden smoren met genoeg geld, vermaak en optimisme. Ze gingen om met persoonlijke tragedies door naar het volgende huwelijk, huis of baan te gaan. Onze cultuur ondersteunde een waanzinnige formule voor geluk: vluchten voor problemen, plezier maken en hopen op het beste. Net als in een goede Hollywoodfilm zou alles goed aflopen.
Hoe meer we vluchten, hoe harder problemen terugkomen
Die formule werkte nooit goed omdat ze nooit problemen oploste, maar ze alleen verstopte. Vandaag de dag blijkt het desastreus te zijn als we de methoden van gisteren toepassen om de problemen van vandaag, die dringende aandacht vereisen, aan te pakken. Dus hoe meer we vluchten voor onze dringende problemen, hoe meer ze terugkomen. Ze weigeren weg te gaan. We kunnen niets afsluiten omdat de problemen eeuwig lijken te duren.
Lees ook: Hugo Bos bij Ongehoord Nederland: ‘Pandemiewet zet grondrechten op de tocht’
De aard van onze problemen
Amerikanen vragen zich dus af: wat er is gebeurd en hoe we hier terecht zijn gekomen? Ze verlangen naar de eenvoud van vroegere tijden, die in hun herinneringen als idyllisch worden beschouwd. Ze willen terug naar de tijd dat ze konden weglopen van problemen. Ze begrijpen niet dat deze vluchtmentaliteit ons heeft gebracht waar we nu zijn. Zij vergeten dat niemand volledig aan het lijden ontsnapt, zelfs niet als men wegloopt.
Waarom weglopen van problemen nu niet meer kan
In de loop der jaren zijn er drie dingen veranderd die ons er nu van weerhouden weg te lopen. Deze factoren hebben onze angst voor de toekomst vergroot. De eerste grote verandering is de omvang van onze problemen, die met het verstrijken van de tijd steeds groter en groter worden. In het begin van Santayana's observatie waren de moeilijkheden kleiner en eenvoudiger. Ze waren nog steeds ernstig en weerspiegelden een samenleving in decadentie. Maar de resterende krachten van de maatschappij maakten het gemakkelijker om ze te ontvluchten.
Abortusmentaliteit, gebroken gezinnen, lhbt-revolutie
Naarmate de samenleving echter in verval raakte, werden de problemen bij elke opeenvolgende golf van afnemende moraliteit ingewikkelder en groter. Zo leidde de seksuele revolutie van de jaren zestig tot de abortusmentaliteit van de jaren zeventig en verder. Echtscheiding en anticonceptie maakten van gebroken gezinnen al snel de norm voor de hele samenleving. De huidige lhbt-revolutie dringt zich nu op aan de hele samenleving, ondanks pogingen om aan haar bereik te ontsnappen. Zo zijn de problemen exponentieel gecompliceerd tot op het punt dat we ze niet langer kunnen wegwensen. Ze hebben fundamentele instellingen als het gezin en de gemeenschap aangetast. Ze zijn elk aspect van ons leven binnengedrongen.
Sociale structuren zijn verdwenen
De tweede reden waarom we niet langer kunnen vluchten voor onze problemen is dat de sociale structuren die ooit moeilijkheden enigszins onder controle hielden, zijn afgebroken. Onze alles-weg-cultuur heeft onze beste verdedigingslinie tegen ongeluk overweldigd. Grote problemen en tragedies werden in het verleden gemakkelijker verborgen of geabsorbeerd door sociale structuren en instellingen. Sociale gebruiken en tradities boden kaders die de schade van deze problemen hielpen beperken. Uitgebreide sociale vangnetten bevatten ook de elementen om veel problemen op te lossen die mensen weigerden onder ogen te zien.
Wat zonder bewaking sociale structuren?
Alles wordt ingewikkelder en onoplosbaar zonder instellingen als het gezin en intermediaire groepen. Bovenal heeft de crisis binnen de Kerk morele verwarring gecreëerd die de onmogelijkheid vergroot om te ontsnappen aan moeilijkheden die steeds groter worden. Zonder de essentiële bewaking van sociale structuren valt de samenleving uiteen. De problemen stapelen zich op en weigeren te verdwijnen.
Lijden tot elke prijs vermijden
Een derde factor komt in de vergelijking die onze benarde situatie verklaart. Het is een fundamenteel misverstand over de rol van lijden in ons leven. We hebben het verkeerde idee dat een wereld zonder lijden mogelijk is. Onze Hollywood-cultuur leert ons vanaf onze geboorte dat lijden koste wat het kost moet worden vermeden. We worden aangemoedigd om een materieel paradijs om ons heen te creëren waarin we kunnen genieten van elk legitiem (en illegitiem) genot. Eigenbelang is de norm in onze samenleving - het "nastreven van geluk" is onze valse god. Alles is gericht op het maximaliseren van genot.
Lees ook: Abortus voor het klimaat: “heel gezonde reactie op een extreme situatie”
Weglopen van problemen
Wanneer problemen deze regeling bedreigen (en dat doen ze altijd), worden we aangemoedigd om ervan weg te lopen. Bovendien stigmatiseert onze cultuur alles wat lijden, wrok of tragedie kan veroorzaken. Velen bestempelen lijden als een onrecht dat hun niet zou mogen overkomen. Zij voelen zich gerechtigd tot remedies, schikkingen en uitkeringen waarvan zij (ten onrechte) geloven dat ze hun lijden zullen compenseren en uitwissen.
Struisvogelpolitiek in ieder aspect te vinden
Deze weglopen-van-het-lijden mentaliteit is overal. Als een huwelijk niet werkt, maakt een scheiding zonder schuld een nieuw huwelijk mogelijk. Als een ongeboren kind ongemak veroorzaakt, wordt een chemische of chirurgische abortus als oplossing geboden. Als sociale structuren instorten, eisen mensen overheidsprogramma's om hen te helpen. In onze Facebook-wereld moet iedereen ten minste doen alsof hij van het leven geniet (alsof hij is weggelopen), ook al is hij innerlijk verwoest. Wat nu veranderd is, is de onmogelijkheid om van alles weg te lopen. Terwijl de wereld vergaat en de problemen zich opstapelen, ervaren mensen het lijden van het verwoed vermijden van alle lijden.
Het kruis van Christus omarmen
Onze huidige crisis weerspiegelt een culminatie van enorme problemen die niet verdwijnen, maar zich alleen maar opstapelen. Dit is wat iedereen op dit moment voelt. Of we veranderen ons verkeerde perspectief op het ontkennen van lijden, of we zullen ongetwijfeld overweldigd worden door de realiteit van de tragedies van het leven. Een ware visie op lijden erkent dat de gevallen mensheid nooit vrij zal zijn van ongeluk, verdriet en gezwoeg. Tragedies zullen ons altijd bezoeken en groot lijden en verdriet brengen. De beste manier om dit lijden onder ogen te zien is door het te omarmen en er niet voor weg te lopen. Deze benadering vereist ernst, de zware taak om de dingen te zien zoals ze werkelijk zijn en ze vervolgens tot hun uiteindelijke consequenties te brengen. Het betekent het aanvaarden van beproevingen die op ons pad komen om onszelf te verbeteren en te werken aan onze heiliging.
Lijden van de kruisweg is vruchtbaar
Wie deze veeleisende levenswijze aanneemt, wordt beloond met de enorme voldoening van een goed uitgevoerde plicht en de troost van een rein geweten. Een samenleving die doordrongen is van deze aanvaarding van het lijden zit vol met mensen die zich opofferen voor anderen. Hun vrijgevigheid schept een cultuur van deugdzaamheid, charme en naastenliefde. De christen moet inderdaad de kruisweg van Christus navolgen. Wanneer wij ons lijden verenigen met het lijden van Christus, kunnen onze offers verlossend zijn en onszelf en anderen ten goede komen. Dit lijden is vruchtbaar. Het dient om ons te transformeren in plaats van te verbitteren, wanneer het vreugdevol wordt gedaan uit liefde voor Christus.
Omarmen van het kruis is de enige uitweg
De huidige crisis heeft het punt bereikt dat het omarmen van het kruis de enige uitweg is. We kunnen niet meer weglopen en "doorgaan met ons leven". Santayana's formule heeft nooit echt gewerkt, omdat we allemaal moeten lijden in dit tranendal. Onze problemen werden nooit opgelost. Ze stapelden zich alleen maar op. Het Amerikaanse systeem breekt af, en dwingt ons de confrontatie aan te gaan met de problemen die weigeren weg te gaan. We kunnen deze crisis aan. Het enige wat nodig is, is een verandering van perspectief, het omarmen van Christus' kruis.
Dit artikel verscheen eerder op returntoorder.org
Laatst bijgewerkt: 6 juni 2023 12:16