Amerika wordt geconfronteerd met de vloek van schommelende verkiezingen
De tussentijdse verkiezingen zijn voorbij. Tegen de verwachtingen in hebben de Democraten geen welverdiende afstraffing gekregen. De bezetting van het Huis van afgevaardigden wisselde met net genoeg zetels om de Republikeinen een kleine meerderheid te geven. De Republikeinen hebben de controle over de Senaat niet overgenomen. De overwinning van het Huis van afgevaardigden zal tenminste een einde maken aan zeer slechte wetgeving. Anderzijds zal president Biden zijn uitvoerende macht blijven gebruiken om zijn agenda door te drukken.
Wipwap-verkiezing
Bij deze verkiezingen waren er opnieuw veel races die binnen één of twee procentpunten spijkerhard waren, wat een zeer verdeeld en gepolariseerd Amerika weerspiegelt. Deze grillige beweging put kiezers uit die snakken naar normaliteit en leidt tot wat men de vloek van de ‘wipwap-verkiezingen’ zou kunnen noemen. Wipwap-verkiezingen zijn een cyclus die afwisselend door Democraten en Republikeinen worden gewonnen. Elke partij schildert de andere partij af als iemand die de natie naar de rand van de afgrond brengt en overtuigt vervolgens haar kiezers om de andere partij eruit te gooien. Naarmate de polarisatie toeneemt, groeit ook de afstand tussen de partijen met weinig raakvlakken. Deze schommeling lijkt niet te stoppen. Bij elke verkiezingsuitslag zakt het land dieper weg in een crisis. De resulterende patstelling zorgt ervoor dat er niets constructiefs kan worden gedaan.
De oorzaak van de schommeling
Sommigen zien de oorzaak van de wipverkiezingen in een botsing van wereldbeelden. Dat is echter niet helemaal juist. Het kan beter worden gekarakteriseerd als een botsing binnen een wereldbeeld dat Amerika verscheurt. De huidige crisis betreft een falend wereldbeeld, het liberalisme. De twee partijen vertegenwoordigen de interne tegenstrijdigheden binnen het liberalisme die van nature tot conflicten leiden wanneer ze tot hun logische conclusies komen. De twee partijen delen dezelfde uitgangspunten, maar vechten over de toepassing ervan. Op typisch postmoderne wijze bestaat de crisis niet alleen tussen twee partijen, maar gaat het ook om interne conflicten binnen individuen die met beide standpunten van de tegenstellingen sympathiseren. Deze factor maakt verkiezingen bijzonder vluchtig.
Lees ook: Brazilië: Lula won, maar Bolsonaro wellicht nog meer
Componenten van het liberale ideaal en zijn consensus
Het oorspronkelijke liberale ideaal, dat zich nu in een crisis bevindt, houdt in dat de overheid bestaat om ervoor te zorgen dat mensen de maximale vrijheid hebben om hun persoonlijke geluk na te streven zonder zich te mengen in de droom van een ander. Het liberalisme bevat echter ook praktische ordeningsinstrumenten die de maximale vrijheid beperken. Gedurende de geschiedenis van het land is er altijd een zekere spanning geweest tussen deze vrijheid en orde binnen het liberalisme. De sleutel tot het overwinnen van deze spanning was een grote universele consensus, een soort geestelijke lijm die het land bij elkaar hield, een waar iedereen het met elkaar eens was. Het stond een minimum aan regels en beperkingen toe om de orde te handhaven. Het was echter ook een flexibele en opzettelijk vage consensus die de neiging had om elke sterke gehechtheid aan religieuze, ideologische of universele tradities die verdeeldheid zou kunnen zaaien of in de weg zou kunnen staan van ieders voortdurende en immer ongrijpbare zoektocht naar volmaakt geluk, van tafel te vegen.
De onvermijdelijke valkuil
Het idee was dat iedereen elkaar op moreel neutraal terrein ontmoet om botsingen te voorkomen. Het politieke discours zou zich alleen moeten concentreren op het maximaliseren van vrijheid en het bereiken van persoonlijk geluk, niet op het bevestigen van verheven principes of het afdwingen van omslachtige moraal. Dit systeem van leven zonder objectieve principes heeft het ongemak dat het een steriel seculier leven creëert dat de moderne mens frustreert omdat het officieel alle geestelijke zaken verwaarloost. Het leidt tot een materialistische en individualistische maatschappij die morele decadentie en middelmatigheid bevordert.
Vernietiging van de consensus
De Amerikaanse consensus viel uiteen in de jaren zestig. Daarvoor in de plaats kwamen twee tegenstrijdige visies op hetzelfde liberale ideaal. De ene kant gaf de voorkeur aan maximale vrijheid, de andere aan het handhaven van een schijn van orde. Zo beweerde liberaal links dat de christelijke moraal haar streven naar ongebreidelde vrijheid beperkte en haar geluk in de weg stond. Conservatieven betoogden dat morele chaos en anarchie het geluk in geordende vrijheid verstoorden. Deze botsing leidde tot de brute cultuuroorlog die nog steeds woedt. Ieder beweerde terecht het liberale ideaal te verdedigen. Elk beweerde ook dat de ander het liberale ideaal verraadde, ook al opereerden beiden binnen dat ideaal. In een dergelijk klimaat twijfelen individuen voortdurend tussen het steunen van een anarchistische vrijheid en het aanvaarden van de beperkingen van een geordende vrijheid. Dit gepolariseerde Amerika levert deze schommelende verkiezingen op.
De huidige stand van zaken
De huidige fase van het debat heeft een meer dramatische wending genomen nu de tegenstellingen afglijden naar zelfvernietiging. Liberaal links heeft zijn verlangen naar maximale vrijheid naar een onvoorstelbare diepte van verdorvenheid gebracht. Zij is niet langer tevreden met het vernietigen van de christelijke moraal, maar behoudt zich het recht voor de werkelijkheid te veranderen. In haar streven naar een utopie vertrapt links de liberale beginselen van democratie, rechtsstaat en talrijke natuurlijke vrijheden om haar doelen te bereiken. Zo eisen de abortus- en transseksuele revoluties het recht op om de biologie te veranderen. Kritische-ras-theorie herschrijft de geschiedenis. Voorleesmomenten van drag queens eisen het recht op om de onschuld van kinderen te vernietigen. De cancel-cultuur legt de oppositie het zwijgen op. Het reguliere satanisme eist het recht op om de realiteit van Gods soevereiniteit over de mensheid en de schepping te ontkennen. Tot nu toe was het debat een strijd binnen het liberalisme. Maar tegenover een dergelijk extremisme kunnen sommige conservatieven niet langer de liberale standaard dragen die wordt gebruikt om hen op te heffen en te vernietigen. Links bestempelt elke poging om de orde te bevestigen als autoritair en ondemocratisch.
Buiten het liberalisme kijken
Deze strijd is het nadeel van conservatieven, die gedwongen zijn dezelfde gebrekkige uitgangspunten te gebruiken als links. De enige manier om te overleven is buiten het liberalisme te kijken. Dit houdt in dat de moreel-neutrale uitgangspunten van het liberalisme moeten worden verworpen en dat men zich moet wenden tot normen van moraliteit, objectieve waarheid en natuurrecht zoals die in de christelijke beschaving te vinden zijn. Bovenal moeten de Amerikanen het steriele secularisme verwerpen en hun toevlucht nemen tot God om de kracht te vinden de komende crisis vastberaden en vol vertrouwen tegemoet te treden.
De toekomst van het land
Wil de natie overleven, dan moeten de wipwap-verkiezingen veranderen van een verwarde interne strijd binnen het liberalisme in een duidelijker strijd tussen twee afzonderlijke idealen: De ene liberaal en de andere christelijk, de ene destructief en de andere regeneratief. Het debat moet veranderen in een afspiegeling van deugd en werkelijkheid, niet van relativisme en fantasie. Zo niet, dan zal Amerika de vloek van nog meer wipwap-verkiezingen en het tragische spookbeeld van de uiteindelijke ondergang tegemoet zien.
Dit artikel verscheen eerder op TFP.org
Laatst bijgewerkt: 21 november 2022 13:22