Hoe lang nog voordat het Klimaatakkoord omvalt?
Het Klimaatakkoord brokkelt met de dag verder af. En met reden.
Klimaatakkoord
De inzet van ‘biomassa’, weten we nu, leidt tot enorme kaalslag van bossen. Voor huiseigenaren blijkt het ‘verduurzamen’ van hun woning met isolatie en warmtepomp onbetaalbaar en bovendien onrendabel: de investering kan niet op acceptabele termijn terugverdiend worden. De overheid lukt het bovendien nauwelijks om woningen van het gas te krijgen, aldus de Algemene Rekenkamer. De uitvoering van het Klimaatakkoord, in 2019 gepresenteerd (zie foto), is nu al een aanfluiting.
Peperduur
Het Klimaatakkoord is gebaseerd op het Verdrag van Parijs, dat ervoor zorgen moet dat er in 2050 nauwelijks nog COs2-uitstoot plaatsvindt. Los van de vraag of CO2 überhaupt verantwoordelijk is voor de klimaatschommelingen, met de huidige lage gasprijs zullen weinig huizenbezitters genegen zijn over te stappen op de onzekere en peperdure warmtepomp, zolang zij hun huis goedkoop en behaaglijk met gas kunnen verwarmen. Zelfs het Planbureau voor de Leefomgeving moest dat onlangs toegeven.
Warmtewet
Ook puur technisch wil het Klimaatakkoord maar niet vlotten: burgers lopen steeds vaker te hoop tegen de lelijke en overlast bezorgende windmolens, de exploitatie van aardwarmte komt niet uit de luiers en vergt enorme investeringen, maatschappelijke organisaties protesteren tegen de warmtewet die grote warmteaanbieders bevoordeelt, CO2-opslag onder de Noordzee maakt alleen kans met reusachtige subsidies en ten slotte blijkt het stroomnet niet berekend op het – overigens wiebelende – aanbod van al die zich explosief vermenigvuldigende windturbines en zonnepanelen.
Onderonsjes
Klimaatpaus Ed Nijpels springt nu voor zijn troetelkind in de bres. Om het tanende draagvlak voor het Klimaatakkoord te redden, pleit hij voor ‘burgerpanels’, bij wijze van participatie achteraf. Dat is echter de omgekeerde wereld: draagvlak construeren onder plannen die eerst in achterkamertjes zijn bekokstoofd en parlementair al zijn doorgedrukt. “De burger die eerst moest toezien hoe achter gesloten deuren in onderonsjes tussen belanghebbenden voor zijn rekening peperdure ‘klimaatafspraken’ werden gemaakt, zou nu moeten tolereren dat activisten het ‘lokale draagvlak’ voor de uitvoering gaan bouwen.” Dat gaat niet werken schrijft jurist en publicist Lucas Bergkamp. “Het klimaatbeleid zelf moet op de schop, als je draagvlak wilt.”
(Semi-)staatsbedrijf
Brokkelt het maatschappelijk draagvlak voor het Klimaatakkoord dus zienderogen af, omvallen doet het nog lang niet. Op dit moment zijn in de Tweede Kamer nog maar drie partijen, PVV, FvD en SP, echt tegen het Klimaatakkoord. “Wij hebben het nooit gesteund, omdat het huishoudens en het midden en kleinbedrijf op kosten jaagt”, aldus Sandra Beckerman namens de SP tegen de Telegraaf. De socialisten willen de energievoorziening ontprivatiseren. Terug naar het (semi-)staatsbedrijf dus. Het polderoverleg leidt volgens de SP niet tot echte consensus vanwege het overwicht daarin van de grote bedrijven. „Bij polderen lijkt het alsof iedereen wat te zeggen heeft, maar dat is niet zo”, aldus Beckerman. De spanning tussen de uitkomst en het werkelijke maatschappelijke draagvlak “levert juist weerstand op tegen klimaatbeleid.”
Relatief onopgemerkt
Journalist Syp Wynia vat de stand van zaken rond het Klimaatakkoord op zijn website als volgt samen: “Overspannen pretenties, torenhoge kosten, contraproductieve maatregelen. Nu het kabinet richting verkiezingen gaat, blijft er van het klimaatbeleid vooral een spookhuis over: maatregelen worden stiekem ingetrokken en kernenergie – tot dusver taboe – wordt besmuikt uit de kast gehaald om het gezicht te redden.” Dat deze “chaos”, aldus Wynia, relatief onopgemerkt blijft, is uitsluitend te danken aan het feit dat momenteel het geblunder van Rutte III in het coronabeleid nóg groter is.
Laatst bijgewerkt: 3 januari 2024 06:46