Manifest van Cultuur onder Vuur

Een waarschuwing – hoe Nederland ten prooi dreigt te vallen aan links-ideologisch misbruik van de coronacrisis – en wat het antwoord van de christelijke beschaving is.

We beleven een van die momenten die de geschiedenis markeren en de toekomst van de komende generaties zullen bepalen.

De pandemie van het coronavirus kan, afgezien van het medische aspect, de grootste veranderingen teweegbrengen die de mensheid in de tweeduizend jaar van het christendom heeft doorgemaakt.

Verschillende veranderingen worden al doorgevoerd. Terwijl bijna niemand die grondig analyseert en een algemene visie presenteert die de publieke opinie kan waarschuwen. Het zijn veranderingen die men met berusting aanvaardt om een ramp te voorkomen die als van apocalyptische omvang wordt voorgesteld:

‘Universeel basisinkomen’, ‘wereldwijde herverdeling van inkomens’, ‘versnelde klimaattransitie’, ‘vermogensbelasting’, enzovoort. Zeggen dat de wereld ‘niet meer hetzelfde zal zijn’ is de nieuwe slogan die in politiek-correcte kringen wordt gebezigd. Niet alleen in Nederland, ook in andere landen en supranationale verbanden als de Verenigde Naties.

Zeggen dat de wereld ‘niet meer hetzelfde zal zijn’ is een nieuwe slogan geworden die in verschillende sociale kringen wordt herhaald. Een meer ‘egalitaire’, ‘ecologische’ en ‘postindustriële’ wereld.

Deze ‘nieuwe wereld’ zou volgens de profeten echter niet bestaan uit een correctie van fouten uit het verleden. Al helemaal niet uit een terugkeer naar de maatschappelijke orde op basis van het natuurrecht en de principes van een organische samenleving. De nieuwe wereld van de radicale ecologen en wereldregeringsbestuurders is eerder een utopie. Een hemel op aarde. In de realiteit zal het eerder een hel zijn.

Tegen dit gevaar presenteert de campagne Cultuur onder Vuur zijn manifest over de coronacrisis. Dit doet de campagne samen met zustercampagnes van over de hele wereld, die aangesloten zijn bij de beweging Traditie, Familie en Privé-eigendom. Deze eerste analyse van de risico’s waarmee we op dit kritieke moment worden geconfronteerd is geïnspireerd door het werk De ongemerkte ideologische omkering (*), gepubliceerd door prof. Plinio Corrêa de Oliveira in 1965.

Een dergelijke analyse zal gebaseerd zijn op de principes van de Sociale Leer van de Heilige Kerk, waaraan nu meer dan ooit herinnerd moet worden, omdat die in zoveel bisschoppelijke leerstoelen die besmet zijn met het bevrijdingstheologie-virus tot zwijgen wordt gebracht.

Het zijn deze principes van de traditionele leer van de Katholieke Kerk die in deze tijd van verwarring en relativisme de noodzakelijke richting zullen geven aan een mensheid die al haar vertrouwen in de moderne technologie en wetenschap heeft gesteld en plotseling in onzekerheid is ondergedompeld, nu zij geconfronteerd wordt met een onzekere en bedreigende toekomst.

1. Het ware concept van het algemeen belang

In naam van het ‘algemeen belang’ heeft de zorg voor de lichamelijke gezondheid een monopolie gekregen op het publieke debat. Het algemeen belang (de katholieke leer spreekt liever van het bonum commune of het gemeenschappelijk goede) is echter niet beperkt tot de utilitaire en seculiere betekenis die het in moderne democratieën heeft. De volle betekenis van het ‘algemeen belang’ is het scheppen van de voorwaarden voor mensen tot “het vollediger en sneller bereiken van hun eigen volmaaktheid”.

Uit het Compendium van de Sociale Leer van de Kerk:

“164: (…) In zijn primaire en algemeen aanvaarde betekenis duidt het algemeen welzijn op “het totaal van die sociale voorwaarden, waardoor zowel groepen als enkelingen hun eigen volmaaktheid vollediger en vlugger kunnen bereiken”. (…) Net zoals het moreel handelen van een individu wordt gerealiseerd in het doen van het goede, komt het sociaal handelen tot volle wasdom door het algemeen welzijn tot stand te brengen. Het algemeen welzijn kan in feite worden begrepen als de sociale en gemeenschappelijke dimensie van wat moreel goed is.”

En ook:

“170. Het algemeen welzijn van de maatschappij is geen doel op zich; het heeft enkel waarde in functie van het bereiken van de ultieme doeleinden van de persoon en van het algemeen welzijn van de ganse schepping. God is het ultieme doel van zijn schepselen en in geen geval mag het algemeen welzijn worden beroofd van zijn transcendente dimensie, die de historische dimensie overstijgt en ook voltooit. (…) Een zuiver historische en materialistische visie zou uitlopen op de transformatie van het algemeen welzijn in een simplistisch sociaal-economisch welzijn, ontdaan van elke transcendente doelstelling, dit wil zeggen van zijn diepste bestaansgrond.”

Net zoals je de zorg voor de economie niet kunt scheiden van andere aspecten van het menselijk leven, zo zou de zorg voor de lichamelijke gezondheid niet gescheiden mogen worden van de zorg voor transcendente behoeften. Wie die wel scheidt, schendt het algemeen belang.

2. Het algemeen belang is bovenal spiritueel

Het is een ernstige omkering van waarden en een ontkenning van het ware ‘algemeen belang’ om in deze tijd de kerken te sluiten. Daardoor wordt aan de gelovigen de toegang tot de sacramenten ontzegd.

De religieuze bediening is van duidelijk openbaar nut. Kerken moeten open blijven. De openbare eredienst moet worden voortgezet. De sacramenten moeten blijven worden toegediend, op voorwaarde natuurlijk dat de voorzorgsmaatregelen worden gerespecteerd om besmetting te voorkomen.

In alle omstandigheden moeten de priesters een volledig recht van vrije beweging hebben – analoog aan dat van de gezondheids- of openbare ordehandhavers – zodat ze de gelovigen, vooral de stervenden, in de ziekenhuizen of in de verpleeghuizen kunnen verzorgen.

Vanuit juridisch oogpunt mag de overheid, aangezien het hier gaat om een wettige activiteit die expliciet wordt beschermd door de grondwet, de uitvoering ervan niet verhinderen voor zover de normen van gezondheid en voorzichtigheid in acht worden genomen. En het is vooral aan de Kerk – en niet aan de Staat – om het laatste woord te hebben in deze zaak.

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò, voormalig nuntius in Washington, zei in een recent artikel: “Ik begrijp en deel de fundamentele bezorgdheid over de veiligheid en bescherming die de autoriteiten eisen voor de volksgezondheid. Net zoals zij het recht hebben om actie te ondernemen in zaken die ons lichaam aangaan, zo hebben de kerkelijke autoriteiten het recht en de plicht om te zorgen voor de gezondheid van de zielen. Ze kunnen de gelovigen niet het geestelijk voedsel ontzeggen dat ze in de Eucharistieviering ontvangen, om nog maar te zwijgen van het sacrament van de biecht, de H. Mis, enz.

Respect voor de religieuze praktijk wordt des te noodzakelijker wanneer bekend is dat het immuunsysteem van mensen, met name ouderen en mensen met ernstige ziekten, verzwakt wordt door paniek, psychologische depressie en moedeloosheid. Het ontberen van religieuze pastorale zorg kan niet zonder gevolgen blijven voor de volksgezondheid.

Kerkelijke autoriteiten verraden hun heilige missie als zij de gezondheidsregels nog strikter toepassen dan de overheid.

3. Het gemeenschappelijk belang vloeit voort uit de harmonisatie van verschillende belangen

Gezondheid is een van de belangrijkste elementen van het collectieve leven. Maar het is niet de hoogste waarde, noch een absoluut recht dat het morele goed terzijde schuift of het bestaan en de toekomst van een natie in gevaar mag brengen.

Nog steeds volgens het Compendium Sociale Leer van de Kerk:

“169: Om het algemeen welzijn te garanderen, heeft de regering van elk land de specifieke plicht om de verschillende deelbelangen op een rechtvaardige manier te harmoniseren. De juiste verzoening van het particulier welzijn van groepen en individuen is één van de meest delicate functies van de publieke autoriteiten. Bovendien mag men niet uit het oog verliezen dat in de democratische staat, waar beslissingen doorgaans door de meerderheid van de door het volk gekozen vertegenwoordigers worden genomen, de verantwoordelijken voor het bestuur het algemeen welzijn van hun land moeten interpreteren niet alleen in overeenstemming met de oriëntaties van de meerderheid maar ook in het perspectief van het effectief welzijn van alle leden van de gemeenschap, inclusief van de minderheid.”

Het is niet voldoende om de wil van de minderheid of zelfs de meerderheid te volgen. Er moet rekening worden gehouden met het algemeen belang van het land.

Daarom moet er een evenwicht worden gevonden tussen de eisen die aan de bestrijding van de epidemie worden gesteld en de eisen die het collectieve leven stelt, dat zelfs in zijn meest fundamentele waarden niet ernstig kan worden bedreigd door beslissingen die door paniek zijn ingegeven.

Beslissingen die niet alleen kunnen leiden tot méér sterfgevallen door het virus, maar ook tot sterfgevallen en honger als gevolg van onvoorspelbare sociale en economische rampen.

Het is paradoxaal om internationale, ideologische en mediaorganisaties, die vurige verdedigers zijn van de opoffering van onschuldige slachtoffers door abortus en euthanasie, nu ineens gepassioneerd hun stem te horen verheffen voor het recht op leven als een unieke waarde. Hun hypocrisie toont aan dat hun ware motivatie het doorvoeren van een ideologische agenda is.

Voor sommigen is zo’n agenda de utopie van een nieuwe totalitaire wereldorde. Voor anderen, een ontbinding van de huidige beschaving en de reis naar een primitieve manier van leven, die verdedigd wordt door de aanhangers van de radicale ecologie.

4. Het algemeen belang vereist dat de beperkingen van de openbare vrijheden en de individuele rechten tijdelijk zijn

Een andere paradox is de opstelling van politiek links. Dezelfde mensen die altijd spreken over absolute vrijheid, zonder beperkingen, zijn vandaag de pleitbezorgers van extreme maatregelen om de bevolking onder controle te houden. Ze willen bovendien dat deze maatregelen voor onbepaalde tijd worden toegepast.

Sommigen pleiten zelfs voor internationale controlemechanismen om situaties zoals het coronavirus effectief te kunnen bestrijden.

Geregeld wordt het Chinese model geprezen, een model dat zich niet bekommerd heeft om de individuele rechten van zijn burgers.

Een verplicht isolement is in veel landen niet langer een ver-van-mijn-bed-show. Als gevolg van de pandemie zit al meer dan een derde van de wereldbevolking thuis.

In zijn boek Revolutie en contrarevolutie bevestigt prof. Plinio Corrêa de Oliveira dat het noodzakelijk kan zijn om een zware crisis het hoofd te bieden met tijdelijke vrijheidsbeperkingen en ingrijpende noodmaatregelen door een machtige overheid.

Om legitiem te zijn, noemt hij echter enkele voorwaarden. Waaronder:

1. “De opschorting van de rechtsorde dient om de orde te beschermen, niet om die omver te werpen. Met orde bedoelen wij niet slechts materiële rust, maar de inrichting van de zaken volgens hun bestemming en in overeenstemming met hun respectievelijke waardenschaal” (…)
2. “Deze opschorting dient per definitie tijdelijk te zijn en ervoor zorg te dragen dat de omstandigheden voor een terugkeer naar orde en normaliteit zo snel mogelijk geschapen worden. Een dictatuur die goed is maakt zichzelf daarmee overbodig, omdat zij de reden voor haar bestaan opheft. Het ingrijpen van de publieke macht in de verscheidene sferen van het nationale leven dient op zo’n wijze te geschieden dat elke sfeer zo snel mogelijk weer de noodzakelijke autonomie kan verkrijgen.”

Een machtige overheid, dat wil zeggen een die het Westen wil ontkerstenen: “…die het eigen voortbestaan tot doel heeft, ware rechten geweld aandoet en in alle maatschappelijke sferen doordringt om ze door middel van de vernietiging van het gezinsleven, het achterstellen van de oorspronkelijke elite, de omverwerping van de maatschappelijke hiërarchie, de verspreiding van utopische ideeën en wanordelijke ambities onder het volk, de uitdoving van waarlijk bestaand maatschappelijk leven en de onderwerping van alles aan de staat – met één woord, door de verbreiding van de Revolutie – te verwoesten.”

Het principe dat in de huidige noodsituatie moet prevaleren, is dus dat de omvang en de duur van de beperkingen van de openbare vrijheden en het normale leven zo beperkt mogelijk moeten zijn, en niet het tegenovergestelde.

5. Zelfs in noodsituaties vereist het algemeen belang dat het subsidiariteitsbeginsel wordt geëerbiedigd

Terwijl de overheid het hoofd van het maatschappelijk lichaam vertegenwoordigt en een essentiële richtinggevende rol speelt, is het leven in de samenleving het resultaat van de activiteit en de energie die door alle cellen van het maatschappelijk lichaam wordt ontwikkeld.

Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van de staat, maar ook van het maatschappelijk middenveld om bij te dragen aan de bestrijding van de pandemie. Een gevecht waarvan de activiteiten niet zomaar door de overheid kunnen worden gemonopoliseerd onder het voorwendsel van een nationale noodsituatie.

Zowel het privé-eigendom als het vrije ondernemerschap en de rechten van ouders en bedrijven moeten zoveel mogelijk worden gerespecteerd, en wanneer het nodig is om deze te beperken, moeten zij eerlijk en tijdig worden vergoed voor de veroorzaakte schade.

Ook uit het Compendium van de Sociale Leer van de Kerk:

“185: Subsidiariteit is een van de meest constante en kenmerkende richtlijnen van de sociale leer van de Kerk, aanwezig sinds de eerste grote sociale encycliek. Het is onmogelijk de waardigheid van de persoon te bevorderen zonder zorg te dragen voor het gezin, de groepen, de verenigingen, de lokale territoriale realiteit, met andere woorden, die samengevoegde groepsuitdrukkingen van economische, sociale, culturele, sportieve, recreatieve, professionele, politieke aard die mensen spontaan in het leven roepen en die een effectieve sociale groei mogelijk maken. Dit is de sfeer van het maatschappelijk middenveld, opgevat als het geheel van relaties tussen individuen en middenvelden, die op een originele manier en dankzij de ‘creatieve subjectiviteit van de burger’ worden uitgevoerd. Het netwerk van deze relaties stimuleert het sociale weefsel en legt de basis van een echte gemeenschap van mensen, waardoor de erkenning van hogere vormen van gemeenzaamheid mogelijk wordt.”

In deze tijd van quarantaine mogen we de middelgrote en kleine ondernemers, de vrije beroepen, de zelfstandigen en hun gezinnen niet vergeten, die nog steeds een rest vertegenwoordigen van het organische leven in de geglobaliseerde samenlevingen waarin we leven. Ze zullen hard worden getroffen door de economische crisis waarvan we nu de eerste symptomen zien.

Het beste in Nederland zijn de gulle, ijverige en innovatieve mensen.

Deze kenmerken – die voortvloeien uit de morele en transcendente waarden die de Goddelijke Voorzienigheid zo goed is geweest ons te geven – hebben ons land diep getekend en lopen ook in de huidige crisis ernstig gevaar.

Vanuit praktisch oogpunt is respect voor deze subsidiariteit des te noodzakelijker omdat het bekend is dat het particuliere initiatief veel sneller reageert en flexibeler is in het vinden van oplossingen dan het zware en bureaucratische staatsapparaat. Haar bijdrage is dus onontbeerlijk; niet alleen om de epidemie het hoofd te bieden, maar vooral ook vanwege de nationale wederopbouwinspanningen die zullen volgen, aangezien het land onvrijwillig zal worden geconfronteerd met een werelddepressie die misschien wel de grootste van de laatste eeuwen is.

6. Het algemeen belang vereist de versterking van de nationale soevereiniteit

De epidemie van het coronavirus heeft de kwetsbaarheid van de geglobaliseerde en onderling verbonden wereld aan het licht gebracht, gebaseerd op het sirenenzang van een mercantilisme dat ‘korte ketens’ van productie en consumptie opoffert ten gunste van ‘lange ketens’ die niet bestand zijn tegen de verschillende eventualiteiten van het menselijk leven (natuurrampen, geopolitieke veranderingen, enz.).

De onthulling van deze kwetsbaarheid – die de afhankelijkheid van een groot deel van de wereld van de grillen van de autoriteiten van het communistische China heeft aangetoond – zou moeten leiden tot een poging om Nederland te herindustrialiseren en een beleid van handelspartnerschappen die onze economie minder afhankelijk maken van China en meer gericht zijn op het bevredigen van de behoeften van de nationale consumptie.

Om dezelfde reden moeten we ervoor zorgen dat de bloei van onze industrie, ons land en onze nationale rijkdom, die door de komende depressie wordt gedevalueerd, niet in handen komt van dubieus buitenlands kapitaal, met name van grote Chinese bedrijven, die allemaal door de staat en de communistische partij worden gecontroleerd.

7. Het Chinese model van sociale controle

Het coronavirus is geboren in China. Nu, in een enorme publiciteitsstunt, bieden de Chinezen maskers aan om ons te beschermen tegen het virus. De pers noemt deze actie al “mondkapjes-diplomatie”.

In deze wereld waar de valse interpretatie van het algemeen belang zijn ware betekenis verdringt, zijn veel regeringen bereid om het Chinese communisme te negeren – met inbegrip van de systematische veronachtzaming van de individuele rechten van de bevolking, gereduceerd tot slavenarbeid – om hulp te krijgen in deze tijd van pandemie.

Dit is een enorme inbreuk op de ideologische barrières die overal ter wereld bestaan, zonder dat de meeste mensen zich dat realiseren.

In dit verband is het niet verwonderlijk dat de Chinese president zelfs president Trump heeft gebeld om “hulp te bieden”.

China wordt niet alleen gepresenteerd als een modelland in het stoppen van het virus – ondanks de inperking van de individuele vrijheden – het is ook bekend geworden om zijn vermogen tot sociale controle door middel van nieuwe digitale technieken van tracking, gezichtsherkenning, enz.

Over China zijn overigens geen betrouwbare gegevens beschikbaar. Zowel de pers als het internet worden gefilterd door de Chinese autoriteiten, die beweren dat het land het coronavirus tot staan heeft gebracht.

Er is echter iets wat de Chinese Communistische Partij zelf op grote schaal meldt, namelijk haar vermogen om de modernste technologie te gebruiken om mensen te identificeren en op te sporen.

Door middel van gezichtsherkenning op mobiele telefoons – die de locatie van hun gebruikers aangeven – zijn de Chinese autoriteiten in staat om elk individu te lokaliseren en te bepalen met wie ze contact hebben gehad.

Niets lijkt op dit moment nuttiger en verleidelijker, maar tegelijk meer in strijd met de authentieke individuele vrijheden, die in een organische samenleving op basis van het subsidiariteitsbeginsel aanwezig zijn.

Is er geen nieuw model van een ver doorgevoerde, geglobaliseerde, gesocialiseerde samenleving in wording in een sterke staat die telkens meer egalitair word?

8. Het gevaar van eendrachtige dictatuur

Het coronavirus is reëel en het gevaar ervan moet niet worden onderschat; maar men kan niet, in naam van een gevaar voor de volksgezondheid, in naam van een verkeerd begrepen algemeen belang, waarden opofferen, ideologische barrières ten opzichte van het communisme doorbreken, een ‘paradigmaverandering’ accepteren voor een nieuwe wereld die een antithese van het christendom zal zijn.

Bovendien is er nog een andere dictatuur in de maak. De dictatuur van het ‘politiek-correcte eenheidsdenken’, die probeert al degenen het zwijgen op te leggen voor wie de mens niet alleen een lichaam is, voor wie de economie niet alleen over geld gaat, en voor wie het ware algemeen belang nooit aan morele waarden voorbijgaat.

In deze tijd waarin deze ideologische barrières uit angst voor een virus neergehaald worden, is het belangrijker dan ooit om de sociale beginselen van de katholieke leer in herinnering te brengen.

9. Ongemerkte ideologische omkering

In november 1965 publiceerde Plinio Corrêa de Oliveira in het tijdschrift Catolicismo zijn studie over het thema van de ongemerkte ideologische omkering.

De illustere katholieke denker en leider beschrijft daarin de manoeuvre waarmee een hele bevolking onbedoeld kan worden verleid tot het veranderen van haar manier van kijken naar een bepaalde werkelijkheid.

Plinio Corrêa de Oliveira richtte zich op het gevaar dat het internationale communisme destijds vertegenwoordigde, zonder het nucleaire gevaar te veronachtzamen, en vestigde de aandacht op andere soorten manoeuvres, die veel discreter en diepgaander waren.

Aan het einde van het proces zou de “patiënt” van standpunt zijn veranderd.

Zou de huidige druk op de publieke opinie, die angstaanjagend veel doden veroorzaakt en afwijkende meningen vervolgt, geen manier zijn om de samenleving waarin we leven te veranderen onder het mom van een volksgezondheidskwestie?

Zouden we niet getuige zijn van een grote ideologische manoeuvre van onbedoelde bokkensprongen, waarvan wij ook het slachtoffer worden?

Laten we even stilstaan bij wat de beroemde redacteur Renaud Girard, die gespecialiseerd is in geopolitieke kwesties, op 6 april in de Parijse krant Le Figaro schreef onder de sprekende titel Lock down: een remedie die erger is dan de kwaal:

“De sterfgevallen veroorzaakt door Covid-19 zullen de honderdduizend mensen overstijgen. Dit zal het lijden van honderdduizenden gezinnen veroorzaken, wat uiteraard zeer triest is. Maar het gezond verstand moet de overhand hebben. Lang voor het verschijnen van de Sars-CoV-2 doodden klassieke obstructieve longziekten al veel mensen. In 2016 veroorzaakten ze volgens de WHO drie miljoen levens. Dit jaar is de economie van de planeet echter niet gestopt.”

“Verkeersongevallen hebben vorig jaar meer dan een miljoen mensen over de hele wereld gedood. Maar we hebben het verkeer niet verboden. Gelukkig is het aantal verkeersdoden verminderd door gerichte acties (snelheidslimieten, strafrechtelijke maatregelen tegen alcohol achter het stuur, airbags in auto’s, verbeteringen van de wegen, etc.). Er moeten ook gerichte acties worden ondernomen tegen Covid-19 (massale screening, isolatie en verzorging van besmette personen, ziekenhuisapparatuur met beademingsapparatuur, enz.) Dit alles in afwachting van de ontwikkeling van een vaccin.”

“De wereldwijde sterfte zou echter sterk kunnen toenemen als gevolg van de desorganisatie van de wereld die veroorzaakt wordt door langdurige algemene lock down. Het middel kan erger zijn dan de ziekte. Economische recessies verlagen de levensverwachting. (…)”

“In Covid-19 is het meestal de overreactie van het immuunsysteem die de patiënt uiteindelijk doodt. Laten we deze fout van de natuur niet reproduceren in de geopolitiek! Laten we kalm blijven en ons onthouden van radicale politieke maatregelen, die gevaarlijk zijn voor de middellange toekomst van onze hele planeet!”

10. Conclusie

In de huidige noodsituatie is het belangrijk om de blik te richten op de gebeurtenissen en deze vanuit een langetermijnperspectief en op een hoger niveau te bekijken.

Omdat God alwetend en almachtig is, zou het absurd zijn om ons voor te stellen dat Hij buiten deze pandemie staat, die zich over de hele wereld heeft verspreid, of dat Hij alleen maar bezig is ons geestelijk te sterken om gevaar en pijn onder ogen te zien, en alsof Hij niet in staat zou zijn om de loop der gebeurtenissen radicaal te veranderen.

In zijn oneindige wijsheid liet God ‘tweede oorzaken’ toe om de pandemie te ontketenen. Het is niet onredelijk om de vraag te stellen of Hij in Zijn ondoorgrondelijke bedoeling alleen het verlangen zou hebben om onze deugdzaamheid op de proef te stellen, of dat Hij niet ook, en vooral, het verlangen zou hebben om onze ondeugden en zonden te corrigeren, zoals een goede Vader die niet wil dat Zijn kinderen voor altijd verloren gaan.

Maar hoeveel wetten zijn er in de laatste decennia niet aangenomen die in strijd zijn met Gods geboden! Godslasteringen worden toegelaten en zelfs gesteund vanuit de overheid. Hoeveel onschuldige slachtoffers zijn er door abortus opgeofferd?! Hoeveel zedelijke neergang door seksuele perversies. Het heilig recht op privé-eigendom wordt geschonden met torenhoge belastingen en onterechte klimaatmaatregelen.

Net als bij Nineve in het Oude Testament, is wil God als goede Vader niet de dood van ons, maar bekering en boetedoening; niet alleen individueel, maar als natie.

De voorzorgsmaatregelen van sociaal isolement en hygiëne zijn niet voldoende om het coronavirus effectief te verslaan. Het is vooral noodzakelijk om God om hulp te vragen via Onze-Lieve-Vrouw, met een oprecht doel van bekering. Daarbij denkend aan de belofte die Onze-Lieve-Vrouw in Fatima, Portugal, gegeven heeft: “Uiteindelijk zal mijn Onbevlekt Hart triomferen!”

Teken nu het manifest >>>

* Baldeação ideológica inadvertida, de originele Portugese tekst van de eerste editie is gepubliceerd in Catolicismo, Nr. 178-179, oktober-november 1965, pag. 1-12.