Corien Wortmann-Kool, hier nog als Europarlementariër, met haar socialistische collega Martin Schulz. (Foto: Flickr, CC BY-ND 2.0)
Zelfs pensioenfondsen kruipen voor klimaatlobby
‘Deugend’ kapitalisme, dat linkse doelen adopteert: zelfs pensioenfondsen maken een knieval voor de klimaatmaffia en stappen uit ‘fossiel’. Dus uit olie, gas en kolen. En maken daar goede sier mee.
Dat wil zeggen: bij de klimaatlobby. Gepensioneerden zullen vooral geïnteresseerd blijven in de winstgevendheid van hun fonds. Die zorg van de achterban zal ertoe hebben bijgedragen dat twee van de grootste pensioenfondsen, het ABP en PFZW, samen goed voor 800 miljard (nee, geen tikfout) euro aan beleggingen, zich vooralsnog terughoudend opstellen. Dat neemt de klimaatlobby hun niet in dank af. Het ABP heeft al een rechtszaak aan zijn broek. Na tegen Shell bij de rechtbank zoveel succes behaald te hebben, zijn de activisten tegen ‘klimaatopwarming’ niet meer te stoppen en voeren met welhaast sektarische ijver een ‘groene jihad’ tegen het bedrijfsleven.
‘Aan tafel blijven’
Dit is ongetwijfeld voor de vrouwelijke voorzitters van beide pensioenfondsen mede reden geweest om een interview te geven aan het Het Financieele Dagblad waarin zij zich nogal braafjes en defensief opstellen. Je voelt dat het klimaat ze weinig kan schelen, dat ze voor hun investeringen in feite heel andere (waarschijnlijk verstandiger) afwegingen maken, maar dat ze het zich niet kunnen veroorloven daar voor uit te komen. Dan krijg je zulke passages als: “Wij vinden het effectiever om invloed uit te oefenen, aan tafel te blijven, die kritische vriend te zijn van de bedrijven die we hebben uitgekozen, dan om daar nu helemaal uit te stappen.”
'Invloed uitoefenen'
Weet u dat ook weer: ABP en PFZW gaan door in fossiele brandstoffen te investeren, niet vanwege de goede rendementen (waar ze allereerst op dienen te letten), maar “om invloed uit te oefenen” ten gunste van minder CO2. Alsof een kolenmijn ooit zal sluiten vanwege de “kritische vriendschap” met de dames van twee Nederlandse pensioenfondsen.
Groene geloof
Corien Wortmann-Kool (ABP) en Joanne Kellermann (PFZW) willen in het gesprek vooral hun ‘groene’ goede trouw bewijzen. Zij benadrukken dat zij “hun CO2-voetafdruk drastisch hebben teruggebracht” en “wij” natuurlijk “allemaal de doelen van Parijs willen halen”, maar “iedereen neemt een eigen route daarnaartoe.” Ook de interviewer van Het Financieele Dagblad is helemaal in het groene geloof. Er blijkt uit de vraagstelling niet de minste reserve omtrent de oorzaak van klimaatopwarming en dat die bestreden dient te worden door minder ‘fossiel’. Het komt er kennelijk meer op aan te ‘deugen’ dan te denken. Daarom heeft het interview, vooruitlopend op de rechtszaak, eerder iets van een verhoor: de dames worden aan de tand gevoeld. Zijn ze wel ‘groen’ genoeg?
Reusachtige kluif
Wortmann en Kellermann blijven tijdens dat verhoor keurig in de pas lopen van Klaas Knot, de president van de Nederlandsche Bank (DNB) die in die kwaliteit ook toezicht op de pensioenen moet houden. Nu was het uitgerekend oud-Europarlementariër Corien Wortmann die vorig jaar nog waarschuwde dat de Nederlandse pensioenen gevaar lopen, doordat ‘Brussel’ en hebberige EU-lidstaten een oogje hebben op de reusachtige kluif die onze pensioengelden vormen. Daarmee zou je bijvoorbeeld zomaar de financiële gaten van zuidelijke EU-landen kunnen stoppen: een scenario waar Cultuur onder Vuur al sinds 2017 voor waarschuwt.
Modieuze hypes
Van een president van DNB zou je enige wijze terughoudendheid mogen verwachten. Daartoe is hij vanuit de statuten van de DNB overigens ook verplicht. Maar de praktijk is helaas anders: “Klaas Knot rent achter alle modieuze hypes aan (ook die van duurzaamheid en diversiteit)”, zoals een financiële expert op de website van Syp Wynia stelt. Dat hoeft niet te verwonderen: Klaas Knot is op zijn functie geparachuteerd door tussenkomst van niemand minder dan Rutte zelf, met als opdracht om vanaf die toppositie voor een “cultuurverandering” te zorgen. Vandaar het eenzijdig activistische en eurofiele beleid dat DNB sindsdien vertoont. Het is deugkapitalisme: van objectief toezicht op munt, economie en pensioenen – de eigenlijke taak van DNB - is nauwelijks nog sprake. Het vroegere gezag van DNB is daardoor zeer gecompromitteerd.
Knot is medeverantwoordelijk voor EU-beleid
De gevolgen van het meebewegen van DNB met de nationale en EU-politiek zijn bovendien zeer nadelig voor Nederlanders: denk alleen maar aan de kunstmatig laag gehouden rente die de huizenmarkt en onze economie steeds meer verstoort. Knot zit qualitate qua in het presidium van de Europese Centrale Bank en is zelf dus medeverantwoordelijk voor het huidige Europese monetaire beleid, inclusief het manipuleren van de rente.
Geen deugdelijke alternatieven
Daar blijft het niet bij. Als centrale bank is DNB de bank voor de andere banken. Voor leningen aan die banken, wat eveneens tot de opdracht van DNB behoort, legt Knot sinds kort eveneens ‘groene’ maatstaven aan. Het is angstaanjagend dat een toezichthoudend instituut als DNB zo de focus verliest en in de greep raakt van de klimaatideologie. “Bij DNB staat verduurzaming hoog op de agenda”, staat nu op de website van DNB te lezen. “Wij adviseren de overheid en nemen het op in ons toezicht, onze beleggingen en onze bedrijfsvoering.” En DNB voegt daaraan toe. “De tijd dringt, want hoe langer we wachten, hoe groter de onzekerheid en de kans op economische schokken.” Dit terwijl iedereen weet dat bijvoorbeeld de huidige, dramatisch stijgende energieprijzen juist een gevolg zijn van het afstoten van fossiele energiebronnen, zonder daar al deugdelijke alternatieven voor zijn. De klimaatagenda zorgt dus juist voor toekomstONbestendigheid.
Vermeende dreiging
De groene agenda is in feite een rode agenda, zoals Cultuur onder Vuur heeft laten zien in het boek Groen is het nieuwe rood. Het socialisme probeert door middel van een vermeende dreiging van wereldomvattende proporties – klimaatopwarming – alsnog zijn agenda van nivellering, bestrijding van privé-eigendom en economische groei, alsmede van basisinkomen en wereldbestuur door te drukken. Dat verklaart het enthousiasme van de socialistische vicevoorzitter van de Europese Commissie, Frans Timmermans (PvdA), maar niet waarom nationale banken, grote pensioenfondsen en industrieën daaraan zo grif meewerken.
Klimaatnarratief gehoorzamen
Toch werd die trend naar deugkapitalisme in de jaren negentig al gesignaleerd. Twee Franse sociologen, Boltanski en Chiapello, beschreven toen in The New Spirit of Capitalism hoe uit de vakliteratuur voor managers viel af te leiden dat het kapitalisme in de periode van 1968-1995 bezig was geweest de linkse kritiek van de jaren zestig en zeventig zoveel mogelijk te absorberen en onschadelijk te maken: dat deed het door het activisme een stap voor te blijven en de doelstellingen ervan, de ‘waarden’, aldus de onderzoekers, over te nemen. If you cannot beat them, join them. Vandaar de gretigheid waarmee het bedrijfsleven, banken en pensioenfondsen thans aan het klimaatnarratief gehoorzamen. Zelfs DNB heeft het ‘in zijn toezicht opgenomen’, zagen we net nog. Als er al reserves zijn, zoals beide hierboven aangehaalde dames laten zien, gieten ze die nog in de termen van dat narratief. Natuurlijk willen ook zij “de doelstellingen van Parijs halen” maar “wij vinden het effectiever om invloed uit te oefenen.”
Nieuwe kapitalistische geest
Dat het bedrijfsleven en grote financiële partijen als banken en pensioenfondsen linkse doelen adopteren, kan op het eerste gezicht nogal verrassen. Toen in 1989 de Muur viel, het IJzeren Gordijn werd neergehaald en in 1991 de Sovjet Unie werd opgeheven, leek het of het communisme dood en begraven was. In die historische, marxistisch-leninistische verschijningsvorm was dat misschien zo. Maar niet iedereen liet zich daardoor bedriegen. Binnenkort publiceert Cultuur onder Vuur de Nederlandse vertaling van Revolutie en Contrarevolutie, het klassieke werk van prof. Plinio Correa de Oliveira. Dit dateert uit 1959, maar de auteur vulde het in 1992 aan met enkele commentaren. Volgens prof. Plinio was na de Val van de Muur in 1989 slechts een fase van de revolutie voorbij en was een nieuwe aangebroken. “De communistische partijen van de westerse landen zijn na de eerste aardverschuivingen in de USSR natuurlijk verdwenen”, erkende hij kort voor zijn overlijden in 1995. “Maar nu al beginnen verschillende van hen zich te reorganiseren onder nieuwe etiketten. Is deze etiketverandering een wederopstanding? Een metamorfose? Ik neig bij voorkeur naar de laatste hypothese.”
Sociaal kredietpuntensysteem
Dit nieuwe getransformeerde communisme lijkt China als model te nemen: een imperialistische, atheïstische dwangstaat en ‘volksrepubliek’ die ongekend rijk en succesvol geworden is dankzij het kopiëren en stelen van kapitalistische methodes en patenten, maar die zijn burgers uitsluitend laat werken en consumeren, hun geen centimeter meer vrijheid toestaat dan noodzakelijk is en die hen in het gareel houdt met een sociaal kredietpuntensysteem. En die last but not least het christendom onderdrukt. In plaats van een ‘communisme met een menselijk gezicht’ waarvan de jaren zestig droomden, zien we in het spoor van China dit ‘communisme met een kapitalistisch gezicht’ nu ook in het Westen opkomen. Dankzij het kapitalistische ingrediënt is het misschien welvarender dan het oude, maar verder geen haar beter.
Laatst bijgewerkt: 25 januari 2023 13:38