Waarom steriel nationalisme ons niet zal redden van het globalisme
Nationalisme is een van die vage termen die de kop opsteken wanneer een sociale orde niet verankerd is in morele zekerheden. De term kan vele betekenissen aannemen, sommige goed, andere slecht, want als niets zeker is, ontstaat er een klimaat van angst dat het nationale debat verstoort.
Dit klimaat vinden we terug in de uitgeputte moderniteit van vandaag, die nu bol staat van verdeeldheid en twijfel. Men vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen en waar het heen moet.
Een ontmoetingsplaats voor individuele levenswensen
Dit is niet van de ene dag op de andere gebeurd. De moderniteit heeft lange tijd de natuurlijke instellingen uitgehold die individuen nodig hebben om zekerheden te ontwikkelen en hun hartstochten te beheersen. De liberale orde van de moderne tijd roept de vrijheid van individuen op om te zijn wat ze willen zijn - of nu zelfs wat ze niet kunnen zijn. Het resultaat is dat alles buiten het individu wordt gereduceerd tot middelen voor een einddoel dat zich steeds maar blijft vernieuwen.
In de woorden van Alasdair MacIntyre is de sociale orde "een ontmoetingsplaats geworden voor individuele levenswensen, elk met een eigen reeks houdingen en voorkeuren en die de wereld uitsluitend opvatten als een arena voor het bereiken van hun eigen bevrediging".
Zo kan een individu bijvoorbeeld het gezin gebruiken als een kanaal voor materiële welvaart en genegenheid. Dezelfde persoon kan dan gaan scheiden wanneer een huwelijk niet langer bevredigend is en later een andere verbintenis aangaan. Hetzelfde gebeurt met andere basisgemeenschappen en -instellingen wanneer persoonlijke bevrediging de hoogste waarde is.
Omgekeerde subsidiariteit
De aanval van de moderniteit op de christelijke sociale orde is een geleidelijke uitholling van de sociale instellingen, beginnend bij de kleinste en naar boven toe werkend. Het is een soort omgekeerde subsidiariteit waarbij de functies van de kleinere instellingen, nadat zij eenmaal vernietigd zijn, worden overgenomen door de grotere. Met elke opeenvolgende verovering voelt het individu minder directe gebondenheid, maar wordt hij onderworpen aan toenemende controle.
Zo vernietigden echtscheiding en de seksuele revolutie het gezin als de enige echte sociale norm voor de samenleving. Plaatselijke gemeenschappen en de kerk werden overgelaten aan de tragische gevolgen van de liberale ongeremdheid die het gezin vernietigt. Op hun beurt werden de lokale instanties omvergeworpen door het verval van de sociale banden. De staat nam maar al te graag de verantwoordelijkheden van alle betrokkenen op zich met een enorme leviathan van bureaucratische en socialistische voorschriften.
Een parallel proces kan worden waargenomen in de economische consolidatie van de lokale producent tot de massale nationale netwerken die de controle over de nationale economie hebben overgenomen.
Een overgangsklimaat
De volgende fase in dit omgekeerde subsidiariteitsproces is de vernietiging van de enig overgebleven sociale band van het individu - de natie-staat. De globaliserings- en integratiemachine beschikt reeds over de middelen om de functies van de natie over te nemen en tracht nu een globaal bestuur op te leggen dat alle aspecten van het leven, de cultuur en de economie controleert.
Vandaag bevindt de natie zich in dit verschrikkelijke overgangsklimaat. Individuen zijn overweldigd door de enorme afstand tussen henzelf en de massale regeringssystemen die er zijn. Zij beschuldigen de globalistische pseudo-elites ervan dat zij het contact met de realiteit van het dagelijks leven van de meeste burgers verloren zijn. De individuele vrijheid van individuen wordt in een keurslijf gedwongen door verlammende regelgeving, hoge belastingen en politieke correctheid die zich uitstrekt tot over de landsgrenzen.
Deze situatie heeft geleid tot verzet en reactie. Individuen voelen het natuurlijke verlangen om de controle over hun leven terug te krijgen. Deze crisis wekt in hun harten een oprechte en legitieme liefde voor het land, die nu wordt aangevallen. Het kan er zelfs toe leiden dat mensen hun toevlucht nemen tot een hogere macht, God, die elke wereldmacht ver overstijgt.
Terugkeer naar het begrip van een natie
Dit verwarrende klimaat van massale wereldwijde netwerken tegenover geïsoleerde individuen bevordert het verschijnen van vage termen als nationalisme en populisme. Mensen redeneren dat als mondiale netwerken en egoïstische, valse elites de natie vernietigen, zij natuurlijk een stap terug moeten doen en de natie-staat moeten herstellen tot zijn rechtmatige plaats in de harten en geesten van de burgers. Er is niets mis met dergelijke sentimenten, maar ze zijn vaag, ongedefinieerd en onvolledig.
Het ware begrip van een natie is langdurig uitgehold door een liberale orde waarin eigenbelang lange tijd de overheersende levensnorm is geweest. Zo associëren sommigen het begrip natie alleen met datgene wat het eigenbelang van het land bevordert en niet met het veiligstellen van het algemeen welzijn, wat het werkelijke doel van nationale eenheid is. Zij geloven dat de natie moet worden geleid als een bedrijf en dat de maatstaven voor het meten van het herstel van de natie gericht moeten zijn op materiële of politieke grootheid, persoonlijke voordelen en niet op morele waarden.
Een juist begrip van de natie
Wat nodig is, is een juist begrip van de natie. Een natie is geen economische maar een morele entiteit. Een natie ontstaat wanneer informele groeperingen van individuen, families en intermediaire verenigingen zich verenigen tot een kenmerkend geheel. Een natie vormt een culturele, sociale, economische en politieke eenheid die in geen enkele andere eenheid kan worden opgenomen. Het doel van deze nieuwe sociale eenheid is niet alleen het bevorderen van het welzijn van elk lid, maar het algemeen welzijn van allen. Dit gemeenschappelijk goed moet morele beginselen omvatten die de vrede van de gemeenschap verzekeren, een deugdzaam samenleven mogelijk maken, en het materiële en geestelijke welzijn van allen in de gemeenschap bevorderen.
Daarom moet elk herstel van de natie de wederopbouw omvatten van die groepen, families en verenigingen die de natie vormen, cultuur scheppen en welwillendheid en eenheid bevorderen. Zonder deze dynamische elementen wordt het begrip natie gereduceerd tot vage sentimenten van politieke en economische grandeur, die vaak los staan van de werkelijkheid. Het zal onvermijdelijk een steriel herstel worden, gebaseerd op het verleden, aangezien de instellingen van familie, gemeenschap en geloof, die op natuurlijke wijze de voorwaarden scheppen voor de bloei van de natie, buiten beschouwing worden gelaten.
Lees ook: Hoe links vrijheid in tirannie veranderde
Met andere woorden, de samenleving moet opnieuw verankerd worden in morele zekerheden. Zij moet gegrondvest zijn op objectieve noties van natuurrecht, gezin en sociale orde, die zo goed door de Kerk zijn gedefinieerd en zo bevorderlijk zijn voor sociale harmonie. Naties worden niet mechanisch georganiseerd zoals bedrijven, maar ontstaan organisch (zoals gezinnen) wanneer hun onderdelen gezond en principieel zijn.
De eerste stap naar dit herstel is de erkenning dat gedeeltelijke oplossingen niet voldoende zijn. Vage termen die van alles kunnen betekenen, lossen geen problemen op. Een echte oplossing moet het hele sociale weefsel omvatten, verankerd in morele zekerheden. Zij moet ook een beroep doen op een Almachtige God die alle dingen kan doen.
De eenvoudige terugkeer naar de natiestaat zal immers de overname door de globale Moloch niet verhinderen. Het zou zelfs een andere Moloch kunnen creëren.
Dit artikel is vertaald en verscheen eerder op returntoorder.org onder de titel: "Why Sterile Nationalism Won’t Save Us From Globalism"
Laatst bijgewerkt: 23 november 2023 15:07