Beeld: YouTube
Meloni's overwinning toont conservatieve kleuren Italië
De resultaten van de recente verkiezingen bevestigen dat Italië in wezen een conservatief land is met rechtse wortels, ondanks de herhaalde pogingen van links om de controle over de regering te grijpen door de uitkomsten bij de stembusgang te overschrijden. De enige winnaar was de leider van de centrum-rechtse coalitie, Giorgia Meloni, en de belangrijkste verliezer was de leider van het linkse blok, Enrico Letta.
Terughoudende overwinningsvreugde
De overwinning van centrumrechts was van historische proporties: 235 van de 400 congresleden en minstens 112 van de 200 senatoren wonnen hun race. Maar de sfeer van triomfalisme die eerdere rechtse overwinningen in 1994, 2001 en 2008 kenmerkte, ontbrak. Was dat een politieke strategie van Giorgia Meloni, die zich nuchter wilde presenteren om de internationale markten gerust te stellen? Dat kan het ook geweest zijn, maar het was vooral het besef, zowel aan de top als aan de basis van centrum-rechts, van een zorgelijke situatie voor ons land, dat in de komende maanden geconfronteerd wordt met een ernstige economische crisis, tegen de achtergrond van een stormachtige internationale context.
Geen Europese focus
Sinds haar overwinning heeft Giorgia Meloni informeel contact met president Sergio Mattarella en met premier Mario Draghi, die de politieke en economische teugels van de vorige regering aan haar zal overdragen. Draghi is vaak voorgesteld als de belichaming van de internationale financiële belangen, en dat is hij zeker. Maar in plaats van de ideologie van de grootmachten is het "Draghisme" eigenlijk een vorm van neo-pragmatisme. Giorgia Meloni weet heel goed hoeveel invloed de internationale druk heeft gehad op het einde van de regering Berlusconi in 2011 en op dat van de regering Lega-Cinque Stelle in 2018. En ze begrijpt ook dat, als de Europese Unie een vrij zwakke, zij het hinderlijke, entiteit is, de Verenigde Staten met China de belangrijkste wereldmacht blijven. In die zin hebben waarnemers die haar eerder als een "Atlanticist" dan als een Europeanist beschouwen, gelijk; en het zou moeilijk voor haar zijn om met dit standpunt te breken.
Lees ook: Giorgia Meloni's echte uitdaging
Franse bemoeienis
De Franse premier Elisabeth Borne verklaarde na de overwinning van Giorgia Meloni dat Frankrijk "aandachtig" zal toezien op "eerbiediging" van het recht op abortus in Italië, waarmee ze een controverse over de anti-abortusstandpunten van de leider van de Broeders van Italië opnieuw aanzwengelde, die volledig uit eigenbelang was. Abortus is geen fundamenteel mensenrecht, maar een misdaad waar miljoenen mannen en vrouwen over de hele wereld zich tegen keren, zoals de feiten tijdens de verkiezingen hebben aangetoond.
Pro-life overwinning in links gebied
Het meest opmerkelijke symbool van die verschuiving in de recente verkiezingen vond plaats in het uitgestrekte senatoriale district Roma 1, een bolwerk van links, waar - na 46 jaar in het parlement - pro-abortus icoon Emma Bonino werd verslagen door een kandidaat van Broeders van Italië, Lavinia Mennuni, die als een prioriteit van haar platform "de bescherming van de ongeborenen vanaf het moment van conceptie" definieerde. De nederlaag van Emma Bonino - die in 2016 op schandalige wijze door paus Franciscus werd geprezen als een van de "vergeten grootheden" van Italië - toont aan dat de cultuur van de dood kan worden verslagen.
Secularisatie en abortus
Abortus, en het systematisch vermoorden van het Westen, hebben altijd deel uitgemaakt van het platform van links. Dit werd duidelijk in wat kan worden beschouwd als haar eerste politieke manifest genaamd ‘Fransen, nog een poging’, van de "burger" Donatien-Alphonse-François de Sade (1740-1814), secretaris van de beruchte Jacobin Sectie des Piques tijdens de Franse Revolutie. Maar als in het begin van de twintigste eeuw een linkse politieke leider abortus onder zijn campagnebeloften had opgenomen, zou zijn carrière onmiddellijk beëindigd zijn. Dit toont aan hoe ver het secularisatieproces van de samenleving is gevorderd en dat de te volgen weg vandaag de dag niet die van de oprichting van een anti-abortus politieke partij is, maar veeleer die van het inspelen op de publieke opinie, zoals in de Verenigde Staten is gebeurd, met als resultaat de vernietiging van Roe v. Wade.
‘Anti’ partijen gedoemd tot verlies
De Italiaanse verkiezingsuitslag heeft ook bevestigd dat het geen zin heeft de illusie te koesteren een "anti-systeem" partij binnen het systeem op te richten. Sommige activisten verwachtten een opmars van de "antivax"- en "pro-Poetin"-partijen, maar geen van hen slaagde erin de drempel van 3 procent te halen die nodig is om tot het parlement toe te treden. Er is betoogd dat de resultaten anders zouden zijn geweest als deze partijen hun krachten hadden gebundeld en hun persoonlijke verschillen hadden overwonnen. Maar een geheel van partijen, elk geboren uit verzet tegen iets, zonder intellectuele samenhang, is onvermijdelijk gedoemd tot versplintering.
De grote uitdaging van Meloni
De interne twisten van de "anti-systeem" wereld zijn echter van weinig belang. De strijd zal zich de komende maanden vooral afspelen op internationaal vlak, waar steeds donkerder wolken aan de horizon verschijnen. De Italiaanse verkiezingen vielen samen met de illegale referenda in de door de Russen bezette gebieden van Oekraïne, terwijl op 27 september het nieuws kwam van explosies en gaslekken uit Nord Stream in de Oostzee, vrijwel zeker als gevolg van sabotage. In deze omstandigheden is Giorgia Meloni geroepen een van de stemmen te zijn van het Westen dat niet opgeeft: niet het Westen van de burgerlijke pseudo-rechten, maar het Westen dat de christelijke wortels van een bedreigde beschaving verdedigt.
Troost in verdrukking
In de internationale strijd die plaatsvindt tussen Washington aan de ene kant en Moskou en Peking aan de andere kant, ontsnappen de gebeurtenissen vaak aan de controle van degenen die ze ontketenen, zoals gebeurde tijdens de Franse Revolutie en de twee wereldoorlogen. Maar wat er ook gebeurt, wij weten dat niets ontsnapt aan Degene die elke gebeurtenis bestuurt en regelt, van eeuwigheid af aan: De Goddelijke Voorzienigheid, die de enige regisseur en grote macht in de geschiedenis is.
Dit artikel verscheen eerder op thecatholicthing.org.
Laatst bijgewerkt: 20 oktober 2022 16:08