Onder de hoede van Emmanuel Macron wordt Frankrijk diepgaand omgevormd door de islam. (Foto: WORLD ECONOMIC FORUM/swiss-image.ch/Photo Michele Limina)
Bush, Macron en de monumentale mislukking van klimaatpolitiek
Als we terugkijken op 2018, laten drie recente gebeurtenissen in drie verschillende landen precies zien hoe het succes van klimaatpolitiek is afgenomen.
George H.W. Bush en klimaatpolitiek
De eerste gebeurtenis was de dood van George H.W. Bush, eenenveertigste president van de Verenigde Staten. Zijn overlijden op 30 november, op 94-jarige leeftijd, resulteerde in uitingen van sympathie vanuit de hele wereld. Op veel manieren was hij een symbolisch persoon. Net als miljoenen anderen uit zijn generatie, gehoorzaamde hij aan de oproep tot militaire dienst gedurende de Tweede Wereldoorlog. Nadat hij had gediend als marinepiloot in de Stille Oceaan, begon hij een levenslange carrière van dienstbaarheid aan de samenleving, zowel binnen als buiten de overheid.
Bush senior was niet conservatief
Hij was typerend voor een periode in de Amerikaanse geschiedenis van strijdende staatsmannen en ‘noblesse oblige’, waarvan we bijna waren vergeten dat die had bestaan in onze tijd van seksschandalen en grove politieke tirades. Weinig Amerikanen herinneren zich echter, dat president Bush niet even conservatief was als de Reagan-revolutie die hem hielp vicepresident te worden in 1980. Eén van de meer belangrijke standpunten die hij deelde met links was zijn steun voor de moderne milieubeweging en haar kernidee: de door mensen veroorzaakte opwarming van de aarde.
Klimaatretoriek
In een campagnespeech op 31 augustus, 1988, zei Bush: “Zij die denken dat we machteloos zijn om wat te doen aan het ‘broeikaseffect’ vergeten het ‘White House effect.’ Tijdens mijn eerste jaar als president, zal ik een wereldwijde conferentie in het Witte Huis organiseren. De Sovjets, de Chinezen zullen er deel aan nemen… De agenda zal duidelijk zijn. We zullen het hebben over het broeikaseffect.”[1]
Het hoogtepunt van de internationale klimaatpolitiek
President Bush vloog naar Rio de Janeiro, Brazilië, voor de VN-conferentie inzake Milieu en Ontwikkeling van juni 1992, ook de “Earth Summit” genoemd. Rio ‘92 was zonder twijfel het hoogtepunt van internationale klimaatpolitiek. Het blijft de grootste samenkomst van regeringshoofden in de hele wereldgeschiedenis en was het gevolg van decennia van milieu-activisme binnen de VN.[2] Honderd-en-zeventien presidenten en eerste ministers kwamen samen op de stranden van Rio om de milieu-agenda van de VN te steunen. Deze leiders reisden niet naar Rio voor een fotosessie. Zij tekenden belangrijke documenten zoals de Rio-verklaring omtrent het Milieu en Ontwikkeling en Agenda 21 die nog steeds dient als het kader voor de internationale milieu-ideologie.
Rio de Janeiro
President Bush verdient wel erkenning voor het feit dat hij zich verzette tegen specifieke eisen voor de vermindering van CO2-uitstoot of andere maatregelen die de Amerikaanse economie schade zouden toebrengen. Voordat hij naar Rio vertrok op 11 Juni, 1992, bevestigde president Bush, “Ik ga naar Rio met de besliste overtuiging dat milieubescherming en een groeiende economie onscheidbaar zijn. Het is contraproductief om de één te promoten ten koste van de ander.”[3] Echter, hij geloofde wel dat de wereldwijde milieubeweging en haar onderliggende ideologie, in zijn woorden “nobel” was.
Herverdeling van de rijkdom
In de 25 jaar sinds Bush het Witte Huis heeft verlaten, heeft de milieubeweging zichzelf telkens meer geopenbaard als een politieke ideologie met socialistische doeleinden. Extreem-linkse klimaatactiviste Naomi Klein schreef in 2014: “Terwijl wij onze economieën herscheppen om binnen het globale koolstofbudget te blijven, moeten we minder consumptie…minder handel…en minder particuliere investeringen….zien. In dit alles ligt heel wat meer herverdeling besloten, zodat meer van ons comfortabel kunnen leven binnen de capaciteit van de planeet. Wat precies de reden is waarom als klimaatsceptici beweren dat het broeikaseffect een vooropgezet plan is om rijkdom te herverdelen, dit niet, (alleen), is omdat ze paranoïde zijn. Het is ook omdat ze goed opletten.”[4]
Klimaatgeloof
Amerikanen zijn wel of niet gaan geloven in het broeikaseffect in overeenstemming met hun politieke meningen. Slechts 15% van de conservatieve Republikeinen gelooft dat de opwarming van de aarde grotendeels veroorzaakt wordt door menselijk toedoen, in vergelijking met 79% van de liberale democraten.[5] Peilingen, als ze te vertrouwen zijn, zeggen dat het aantal Amerikanen dat gelooft dat door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde bestaat, lichtelijk is toegenomen sinds de jaren negentig met 40-50%.
Extreme lasten
Maar het is één ding om je instemming uit te spreken met een theorie, maar iets heel anders om bereid te zijn er daadwerkelijk moeilijkheden voor te ondergaan. Wat de peilingen ook zeggen, het valt simpelweg niet te ontkennen dat de overgrote meerderheid van Amerikanen, Canadezen, en Europeanen niet bereid zijn de extreme financiële lasten te dragen, waarvan milieuactivisten zeggen dat ze nodig zijn om een catastrofe te voorkomen, die hoogst discustabel is.
Amerika trekt zich terug
Het is deels om deze reden dat elk VN-verdrag om broeikasgasuitstoot te verminderen al bij aankomst in het congres overleden was. President Clinton tekende het 1997 Kyoto-protocol, maar durfde het niet door te sturen naar de senaat, omdat hij wist dat het geen kans had om voldoende stemmen te krijgen. President George W. Bush trok zich officieel terug uit het verdrag van 2001. President Obama tekende het volgende verdrag, het Parijs-akkoord in 2015, maar President Trump trok zich —om een belangrijke belofte vervullen— terug in juni 2017. Het Amerikaanse terugtrekken uit het verdrag was een overdonderende klap voor de wereldwijde klimaatpolitiek en alom betreurd door liberalen en de media.
Gele hesjes
De tweede recente gebeurtenis was de straatprotesten van de “gele hesjes” in Frankrijk. Vanaf 17 november, zijn honderdduizenden Fransen de straten ingetrokken om te protesteren tegen een nieuwe verhoging van de brandstofbelasting die opgelegd werd door de regering van president Emmanuel Macron. Het werd gebracht als een manier waarop Frankrijk de doelen t.a.v. broeikasgassenuitstoot kon bereiken zoals afgesproken in het Akkoord van Parijs. Het werd al snel een ‘bête noire’ voor de gewone Fransen afkomstig uit de arbeidersklasse. Frankrijk kent bovendien reeds de hoogste belastingen van Europa. De “gele hesjes”-protesten die hieruit volgden zijn de ergste straatprotesten geweest sinds 1968. Op 5 december, gaf president Macron eindelijk toe aan de druk en schafte de belasting af. De klimaatpolitiek leed een vernederende nederlaag in de gelijknamige stad van het beroemde Parijs-akkoord.
Polen
De derde gebeurtenis was de jaarlijkse VN-wereldklimaattop (COP24) die gehouden werd in Katowice, in Polen van twee tot vijftiend december. Honderden vertegenwoordigers van de VN, individuele overheden en non-gouvernementele organisaties kwamen samen in Polen om de groene vlam levend te houden. Ondanks al het geld, inspanning en mediapropaganda, was de conferentie niet in staat om tot enig betekenisvolle consensus te komen over de koolstofvermindering van het Parijs-akkoord. Meer dan 95% van alle ondertekenaars van de overeenkomst hebben gefaald om hun doelen te bereiken, vooral de grootste vervuilers zoals Canada, Duitsland, India en China. Met de gele hesjesprotesten die Frankrijk op zijn kop zetten, opende de bijeenkomst onder een duistere wolk van pessimisme.
Klimaatconferentie van Katowice
Sommige landen werkten actief tegen dat er daadwerkelijke resultaten uit de vergadering zouden komen. VN-bureaucraten kozen opzettelijk Katowice omdat het in het hart ligt van de kolen-producerende regio van Polen. Het thema van de vergadering was de afschaffing van “fossiele brandstoffen” specifiek kolen, voor energieproductie in de ontwikkelde wereld. Alsof ze de top belachelijk wilde maken, viel de Amerikaanse delegatie dit thema direct aan met een officiële presentatie over de voordelen van energie van kolen, olie, en natuurlijk gas. Veel commentatoren noemen de conferentie een “nederlaag” met geen duidelijk resultaat voor het voortbestaan van klimaatpolitiek.[6]
Publieke opinie tegen de destructieve klimaatagenda
Het was uiterst symbolisch dat George H.W. Bush, dezelfde president die met zo veel enthousiasme deel had genomen aan de 1992 Rio “Earth Summit”, stierf op het moment dat de moderne incarnatie ervan één van zijn meest vernederende nederlagen leed. De publieke opinie in de Westerse wereld heeft zich tegen de zelfdestructieve klimaatagenda gekeerd, en geen enkele apocalyptische retoriek kan dat feit voorlopig veranderen. Integendeel, als de VN, de Europese Unie, nationale overheden en de media overgaan tot nog meer radicale dreigementen en dictatoriale maatregelen om hun onpopulaire klimaatpolitiek op te leggen, kunnen we nog meer tegenbewegingen als de gele hesjes verwachten.
Dit artikel verscheen eerder hier.
Bronnen
- http://theconversation.com/geo...
- https://www.britannica.com/eve...
- https://www.c-span.org/video/?...
- Naomi Klein, This Changes Everything: Capitalism vs. The Climate, p. 92-93
- http://www.pewinternet.org/201...
- https://www.wsj.com/articles/d...
Laatst bijgewerkt: 12 december 2023 07:26