Henri: ik probeerde te doen wat iedereen in die omstandigheden zou moeten doen. (Beeld: screenshot TF1)
Henri, de katholieke held van Annecy
Er was een jonge katholieke held van slechts 24 jaar voor nodig om de verschrikkelijke criminele aanval op onschuldige kinderen in Annecy in de Savoie te verijdelen. Hoewel de persoon in kwestie er niets van wil weten dat hij een held wordt genoemd. Hij ziet zichzelf slechts als een echte Fransman en een praktiserend katholiek. We nemen deze regels over uit zijn even bescheiden als buitengewone getuigenis aan BFM.TV.
Toen de verschrikkelijke gebeurtenis plaatsvond van een man die kinderen begon neer te steken in een park in het mooie Alpenstadje, zegt de jonge pelgrim, Henri genaamd, die de levens van deze kleintjes redde: "Ik was niet alleen aan het wandelen. Ik was op een negen maanden durende reis door Frankrijk, van kathedraal naar kathedraal. En het gebeurde dat ik, op weg naar de kathedralen, helaas op de weg van het bloed stuitte en, geconfronteerd met de aanval, probeerde ik te handelen zoals elke Fransman zou moeten handelen. Ik volgde mijn instinct en probeerde die kinderen te beschermen".
De journalist roept uit: "Maar dat is buitengewoon! En eerlijk gezegd zijn we allemaal erg ontroerd door wat je hebt weten te doen."
"Ik kwam langs. Eerst dacht ik dat het een overval was, maar toen hij de kinderen op het plein begon aan te vallen, zag ik dat het een echte aanval was. Op dat moment schakel je je hersenen uit en gedraag je je als een instinctief dier. Het was voor mij onmogelijk om ernaar te kijken zonder te reageren. In feite is het onmogelijk voor de Fransen om dit te zien zonder te reageren. Ik was niet de enige die reageerde".
En, verwijzend naar de Syrische bommenlegger met de Zweedse nationaliteit, voegt hij eraan toe: "Onze blikken ontmoetten elkaar en ik realiseerde me dat dit geen jongen in zijn normale doen was, dat er iets heel slechts in hem zat en dat dit iets heel slechts absoluut gestopt moest worden. En zo was het. Dus ik werd gedreven, gedreven door iets heel sterks in mij."
"Henri," vraagt de interviewer, "je hebt die rugzak bij je en het was praktisch je enige wapen. Opnieuw handelde je uit instinct. Je greep de rugzak om te proberen hem te stoppen."
"Ja, absoluut. Als het nodig is, doe je wat je kunt met wat je hebt. Het was mijn kleine rugzak die ik voor me droeg. Ik had mijn grote rugzak van 20 kilo op mijn rug. Ik probeerde te rennen met mijn grote rugzak, aanvankelijk in het park achter hem. Maar toen realiseerde ik me dat hij sneller zou zijn dan ik. Dus liet ik de grote rugzak vallen en bleef hem achtervolgen met de kleine rugzak... als je erover nadenkt, is het stom, maar je probeert te doen wat je kunt met wat je op dat moment hebt. En veel andere mensen om me heen deden ook wat ze konden. Ik herinner me een gemeentetuinman die van rechts naderde met een grote plastic schep om te proberen hem te raken."
De journalist: "Hmm. Dus, zoals ik al zei, je gebruikte deze rugzak als wapen. Ik bespeur veel bescheidenheid bij je. Het is natuurlijk allemaal dankzij jou, op dit soort momenten telt elke seconde en jouw interventie heeft uiteindelijk ongetwijfeld een veel ernstiger afloop voorkomen."
"Misschien, ik weet het niet. Ik heb gewoon gehandeld zoals de Fransen doen, zoals elke Fransman zou hebben gedaan. En inderdaad, als er een les te leren valt uit mijn actie, dan is het simpelweg om mensen te vertellen dat alles mogelijk is als je stopt met passief proberen te zijn tegenover deze aanvallen, richt dan je hoofd op en kijk naar wat groots en mooi is. Op dit moment ben ik de kathedralen van Frankrijk aan het bezichtigen. Het is een manier om inspiratie op te doen uit wat groots en mooi is in dit land, en het gaf me zeker inspiratie toen ik in actie kwam. Dus iedereen is in staat om te handelen, zodra ze besluiten hun blik op te heffen en dit niet langer te accepteren.
Nadat Henri aan BFM.TV heeft verteld hoe hij, nadat de politie was gearriveerd en de bommenlegger had tegengehouden, de gewonden, een volwassene en een aantal kinderen te hulp schoot, voegt hij er heel eenvoudig aan toe: "Ik begon voor deze kinderen te bidden omdat ik praktiserend katholiek ben en ik echt geloof dat ik me op dat moment in handen moest geven van iets dat buiten mij lag en me over moest geven aan de Voorzienigheid. Dus bad ik tot de Heilige Maagd voor deze kinderen dat ze beter zouden worden en dat Christus hen te hulp zou komen."
"Vertel ons over deze tour langs kathedralen. Waarom doe je dat? En hoeveel zijn het er? Hoeveel plaatsen heb je al bezocht?"
"Ja, ik ben momenteel bezig met een grote rondreis langs Franse kathedralen. Het idee is om zoveel mogelijk kathedralen te bezoeken, de prachtige kathedralen die onze landschappen bezaaien. Er zijn er veel in Frankrijk, meer dan 170, en het idee is dat ik, tijdens een reis van negen maanden te voet en liftend, deze kathedralen zal bezoeken en ze zal laten zien aan iedereen die ze wil ontdekken, om de schoonheid van het Franse erfgoed te laten zien, om de rijkdom van dit architecturale, religieuze en artistieke erfgoed te laten zien en om te laten zien dat wat onze voorouders deden ons enorm kan voeden, een teken van eenheid en een teken van grootsheid voor ons land kan zijn".
De journalist vraagt: "Zoals je weet, Henri, beweert de man die de kinderen en volwassenen aanviel een christen te zijn, een oosterse christen. Wat zeg jij?"
Het verrassende antwoord van deze jongen komt als een echo van loyaliteit aan eeuwen van geloofsgeschiedenis en cultuur. "Ik weet niet wat hij beweert te zijn. Wat ik wel weet is dat het diep antichristelijk is om onschuldige, volkomen weerloze en zwakke mensen aan te vallen. De hele christelijke beschaving waarop ons land is gebouwd, is juist een ridderlijke boodschap van het verdedigen van de weduwe en de wees. Waarlijk, dit is de ware boodschap van het christendom. En ik begrijp niet hoe iemand kan beweren een christen te zijn, een volgeling van Christus, en kinderen op deze manier aanvallen. Hij is diep antichristelijk en ik geloof dat er juist iets heel erg mis met hem was."
De journalist dringt aan: "Vaak accepteren helden deze status niet en zien ze zichzelf als normale mensen die iets normaals hebben gedaan".
Henri antwoordt: "Ik heb de term nationale held vaak horen gebruiken. Maar het is niet waar. Het zou niet zo gezegd moeten worden, want in werkelijkheid heb ik gehandeld zoals elke Fransman zou hebben gedaan. Ik was gewoon ter plekke. Ik denk niet dat ik daar toevallig was, dat er misschien iets groters was dan ik dat me overweldigde en me ertoe aanzette om te handelen. Maar ik wil alleen maar zeggen dat iedereen het in mijn plaats zou hebben gedaan. En dat je alleen maar tegen jezelf hoeft te zeggen: hou ermee op en richt je blik omhoog. En iedereen is in staat om op elke straathoek iets soortgelijks te doen."
Henri, wat ga je nu doen, wanneer je terug op je kathedraaltocht bent?
"Ja, ik reken erop, ik reken erop omdat het voor mij zo belangrijk is om deze schoonheid van Frankrijk over te brengen die onze landschappen doordringt en ook onze cultuur en onze verbeelding moet en doet doordringen. Eerst ga ik een paar dagen vrij nemen om te bekomen van wat er net gebeurd is, kortom, deze gebeurtenis. Daarna, over een paar dagen, zal ik mijn tocht langs de kathedralen hervatten. (...) De Franse beschaving is opgebouwd rond kathedralen, door het ridderlijke ideaal en later door het universele ideaal dat ook dat van de katholieke kerk is. Dus ja, ik ben opgegroeid in deze omgeving, dus misschien ben ik door mijn geboorte wat gevoeliger. Maar mijn doel is om iedereen gevoeliger te maken voor deze schoonheid, die een echte schoonheid is, een echte schat die een beetje verborgen is. (...)
Henri sluit het interview af door te zeggen dat hij niet geïnteresseerd is in politiek, hij wil zich alleen richten op het wezenlijke, en het bewonderen van de schoonheid van de grote Franse monumenten maakt deel uit van dat wezenlijke dat Frankrijk nog steeds zijn levenskracht geeft.
Deze tekst is met toestemming overgenomen van atfp.it.
Laatst bijgewerkt: 24 juni 2023 06:36