Prof. Plinio Corrêa de Oliveira (1908-1995).
Een voorstudie van Plinio Corrêa de Oliveira over de ongemerkte ideologisch omkering
Wat het overwicht van de preternatuurlijke factor in deze passiviteit ook is, het is zeker dat die heeft geleid tot een aanzienlijke angst onder de bevolkingen, waardoor zij beperkingen accepteren die ze normaal gesproken niet zouden accepteren.
Degene die deze manipulaties van de massa's het best best bestudeerde - niet vanuit een preternatuurlijk standpunt, maar psychologisch en ideologisch - was ongetwijfeld Plinio Corrêa de Oliveira in zijn essay Unperceived Ideological Transshipment and Dialogue - De laatste communistische kunstgreep om de wereldopinie te veroveren, gepubliceerd in Catholicismo nr. 178-179 (in oktober-november 1965).
In dit werk beschrijft de auteur het proces waarmee het mogelijk is om mensen die wars zijn van expliciete communistische prediking gunstig te stemmen en te transformeren in onschadelijke mensen, die op een impliciete manier handelen naar mentaliteiten, zonder dat de patiënten zich realiseren dat ze onderhevig zijn aan een psychologische inwerking.
Twee factoren maakten de westerse mentaliteit bijzonder kwetsbaar: angst en sympathie voor het communisme. Ogenschijnlijk tegenstrijdig, zijn echter beide tegelijkertijd werkzaam als een binoom, waarbij ze de patiënt aanvankelijk predisponeren tot een houding van gelaten traagheid tegenover de communistische opmars, die dan later zal veranderen in een gunstige verwachting en zijn laatste fase zal bereiken met de omvorming van het slachtoffer tot een overtuigde aanhanger.
Het was bijvoorbeeld een proces van ideologische omkering dat sommige Latijns-Amerikaanse katholieken ondergingen, die zich met katholieke actie bezighielden en die uiteindelijk aanhangers werden van de bevrijdingstheologie en vervolgens militanten van extreem-linkse groeperingen die geweld aanmoedigden.
Zonder dat de patiënt het zich realiseert, wordt hij warm gemaakt voor het communisme dat hij hekelt
De methode - legt de Braziliaanse denker uit - veronderstelt het vinden van een punt van verhoogde ontvankelijkheid; bijvoorbeeld, "een actueel schandaal, zoals honger of ziekte. Tegelijkertijd is het noodzakelijk om een punt van apathie te vinden, symmetrisch met het vorige (in ons geval zien we de paradox dat veel van degenen die vandaag de dag het leven van de door het virus bedreigde ouderen tot de hoogste waarde van de samenleving opvoeren, dezelfde zijn die tot voor kort het recht van deze zelfde ouderen op euthanasie opeisten en nu matiging van de wetten verdedigen, zodat opgesloten vrouwen thuis of buiten de termijn abortus kunnen plegen).
Een ander voorbeeld van een punt van apathie zou volgens prof. Plinio zijn de "ongevoeligheid voor het feit dat ook al moet men tegen honger of ziekte - hier beschouwd als sociaal kwaad - absoluut alles doen wat mogelijk is, toch op geen enkele manier het onmogelijke, het utopische moet proberen, omdat dit juist de kwaden die men wil overwinnen vroeger of later alleen maar zou verergeren.
Met profetische woorden waarschuwt de auteur dat het nodig is oplossingen toe te passen "met verdubbelde zorg om te voorkomen dat de natuurlijke vertraging van de genezing bijdraagt aan de te veroordelen vertraging door ons ongenoegen. Maar we moeten vaak afstand doen van het ongeduldige verlangen naar onmiddellijke resultaten. Deze wens stelt ons bloot aan het risico dat we in plaats van aan echte oplossingen de voorkeur geven aan gewelddadige en effectieve panaceeën die de demagogie aanprijst en alleen schijnbaar effectief zijn".
Dit alles had gisteren geschreven kunnen zijn over de overreactie op het coronavirus, en niet in 1965...
De rol van "talismanwoorden" en de methode om ze uit te drijven
Zodra deze eenzijdigheid is bereikt in de geest van de patiënt - Corrêa de Oliveira gaat verder - moeten de agenten van het proces een paar "talisman woorden" kiezen met een legitieme betekenis, maar geraffineerd gemanipuleerd om een constellatie van emoties, sympathieën en fobieën op te wekken, die gemakkelijk te exploiteren zijn in de publiciteit en die sterk kunnen worden geradicaliseerd.
Hier zijn enkele woorden die momenteel worden gebruikt en eindeloos herhaald door de media: "gedeelde verantwoordelijkheid", "wereldwijde solidariteit", "coöperatieve reacties", "wereldstrategie", "inclusieve bescherming", "universeel basisloon", "ecologische transitie", "gemeenschappelijk huis", "groot vaderland", enz.
Gevangen door de fascinatie van het 'talismanwoord', accepteren de patiënten "zonder meer, als opperste en vurig beleden idealen, de achtereenvolgens meer radicale betekenissen die het aanneemt". De auteur illustreert zijn punt met het woord "dialoog". Hij houdt dit verantwoordelijk voor alle capitulaties van de katholieke Kerk tegenover de fouten van de moderne wereld. Gisteren was het de dialoog met het communisme;, vandaag met de radicale ecologie, de plannen voor een volledig seculier wereldbestuur en met "een andere wereld is mogelijk" van radicaal links.
Zal deze lopende gigantische onderneming van social engineering en ideologische omkering slagen? Als aan de basis van het proces het binoom angst-sympathie ligt, is het onmogelijk om te ontkennen dat de mate van paniek van de bevolking over de verspreiding van SARS-CoV-2, naast de schijntroost en sympathie die zij ontlenen aan de beloften van de staat op het gebied van gezondheid en financiële bescherming, ook van dien aard zijn dat ze de strategen ter linkerzijde hoop geven dat ze miljoenen mensen ertoe kunnen brengen een "nieuwe wereld" te accepteren die zogenaamd minder hectisch en egoïstisch is en meer solidair en dichter bij de natuur staat, maar vooral meer gecontroleerd wordt door de ecologisch-socialistische Big Brother.
Maar die overwinning is niet onontkoombaar. Zelfs terwijl dat plan wordt uitgevoerd, als het als een ballon worden doorgeprikt, eenvoudigweg door de talismanwoorden "uit te drijven". Dit gebeurt door analyse, door hun betekenis op te helderen en zo de emotionele genieting van hun oneigenlijke betekenissen door de slachtoffers te verstoren.
Woorden als “dialoog” worden verdraaid. Ze transformeren in ‘talismanwoorden’
"Om het talismanwoord 'uit te drijven' en het magische effect ervan ongedaan te maken" - legt de Braziliaanse professor uit - "is het belangrijk om in de eerste plaats de mythe te ontdekken die er met zijn vele betekennissen in uitgebroed wordt" en de meest toegejuichte en stralende betekenissen te vergelijken met de natuurlijke en gewoonste betekenis om de inhoud van het woord te ontdekken “die verborgen zit in zijn mythische en radicale betekenissen”. Wie de verborgen mythe expliciet maakt en ontmaskert, "zal de slachtoffers van ongemerkte ideologische omkering voldoende middelen geven om hun ogen te openen voor de operatie die op hen wordt uitgevoerd, om te zien waarheen ze geleid worden, en om zich ertegen te verdedigen".
Een van de grootste moeilijkheden voor degenen die dit verlichtende en reddende werk op katholiek niveau willen doen, is dat Paus Franciscus en het Vaticaan dienen als fellow travelers van de promotors van de ideologische omkering in wording.
De rol van de religieuze factor in het proces van ideologische omkering naar de ‘nieuwe wereld’...
In de huidige operatie zijn er twee factoren: enerzijds de paniek voor Covid-19, en anderzijds de factor ‘sympathie’, in overeenstemming met het romantische streven om uit de stress en het individualisme van de moderne wereld te komen en terug te keren naar een wereld die meer ‘respect heeft voor de natuur’, meer ‘open’ en ‘ondersteunend’ is, waarin de ‘burgerlijke’ normen van luxe van de geïndustrialiseerde samenlevingen plaats maken voor de eenvoud en de soberheid van de arbeidersklasse.
In een maatschappij die zo materialistisch en hedonistisch is als de onze zou zo'n verandering in feite van zeer voorbijgaande aard zijn, als ze alleen maar door paniek werd gedreven, zoals Jacques Attali in de bovengenoemde tekst gelooft. De bevolking zou er zich echter permanent en meer diepgaand bij neerleggen, als zij de verandering als een geestelijke vooruitgang zou beschouwen, niet alleen maar als iets wat onvermijdelijk geacht wordt en waaraan men zich moet overgeven.
Een minderheid van de bevolking - die lagen van de middelste en hogere bourgeoisie die meer ‘modern’ en ‘progressief’ zijn en thuis in de kringen van het ‘salonsocialisme’, zouden een dergelijke motivatie in oosterse religies kunnen vinden , in de beoefening van yoga, vegetarisme, enz. Maar de verstandige meerderheid van de bevolking moet de stem van grote religieuze leiders horen. In het grotendeels katholieke Westen, is er geen betere stem dan die van de paus. Zeker als hij zich presenteert als een echo van die van Sint Franciscus, de Poverello de Assisi.
Dit is helaas het spel dat paus Franciscus speelt, met zijn herhaalde oproepen voor integrale ecologie, voor een nieuw model van globalisering en voor ‘volksbewegingen’ als het zuurdesem van de toekomstige samenleving.
Dit is deel 10 van een artikelenreeks over het misbruik van de coronacrisis. Het is ontleend aan de uitgebreide verklaring door Tradition, Family en Property (TFP), de Braziliaanse zusterstichting van Cultuur onder Vuur.
Laatst bijgewerkt: 3 januari 2024 07:32