De wolf is een roofdier dat niet in Nederland thuishoort
De wolf is terug van weggeweest. Na 150 jaar afwezigheid wordt dit roofdier, dat in zoveel van onze legendes, sprookjes en gezegdes figureert, weer regelmatig in Nederland waargenomen. Steeds vaker zelfs. Oorspronkelijk onder gejuich van natuurvrienden, want hoeveel duidelijker bewijs wil je hebben dat de natuur zich in ons land aan het ‘herstellen’ is?
Herstel van ‘woeste natuur’
Natuurlijk vergrijpen die eerste wolven zich wel eens aan een schaap of een pony. Maar daar moet je niet over zeuren, vinden de wolvenliefhebbers, zeker de gedupeerde bezitters niet. Wat maakt dat ene schaap of die ene pony nu uit, tegen het terugkeren van de wolf, tegen het gedroomde herstel van ‘woeste natuur’ in Nederland? Maar onlangs trof een Drentse boer een van zijn koeien dood in de wei aan. Het karkas was uitgevreten. Hier was duidelijk weer een wolf aan het werk geweest.
‘Rustige, lieve koe’
Een woordvoerder van het Wolvenmeldpunt reageerde dat de koe dan wel verzwakt moest zijn: "Als een koe al met zijn hoofd naar een wolf zwaait, vertrekt hij." De boer stelde echter dat de koe niet ziek was, hooguit eenzelvig. "Dit was een hele rustige, lieve koe. Zo een die naar je toe komt om geaaid te worden en dan rustig blijft staan. Dat is haar nu fataal geworden." Enkele dagen later doodde de wolf ook nog eens een kalfje van de koe, dat naar zijn moeder op zoek was.
Goed werk
De reactie van het Wolvenmeldpunt is typerend voor de groene ideologie. Deze streeft immers naar herstel van een vermeende oertoestand, die men voor ‘goed’ houdt, terwijl landbouw en veeteelt verstorende, ‘slechte’ bezigheden zijn van de mens, die op de natuur 'parasiteert'. Daarin spelen ook darwinistisch-evolutionistisch denkpatronen mee. Het doden van wat zwak en ziekelijk is, is daarin positief. Dus als de koe toch al zwak was, heeft de wolf juist goed werk verricht.
Botsende utopieën
Het Nationaal Park De Hoge Veluwe denkt daar toch anders over en zette al in 2019 een hek om het reservaat. Zonder veel succes. Een wolf wist de gaten in het hek snel te vinden en vergreep zich aan het kostbare moeflonschaap. Deze Corsicaanse herkauwer is daar al in 1921 uitgezet als vermeend ‘oerschaap’ en heeft sindsdien in het natuurgebied gefloreerd. De pogingen een utopische natuurtoestand in Nederland tot stand te brengen dateren dus niet van gisteren. Maar naar nu blijkt, laat de utopie van het wilde schaap zich niet met die van de wolf verzoenen. Althans niet zonder bloedvergieten.
Huiskatten
Beelden op internet van een wolf die ’s nachts een edelhert aanvalt, maken dat maar al te duidelijk. De wolf weet het hert pas na lange strijd te doden. Natuur red in claw and tooth, zoals de Engelsen zeggen, ‘bloedrood in klauwen en tanden’. Zo’n strijd op leven en dood tussen wolf en hert onthutst ons, maar wat kun je anders van een wolf verwachten? Het is bovendien het topje van een ijsberg. Hoeveel vogels doden bijvoorbeeld huiskatten in Nederland in een enkel etmaal? Het is berekend op 50.000. We zien het niet, maar ‘natuur’ is moord en doodslag.
Creperen ‘hoort erbij’
Het imposante edelhert Hubertus legde onlangs het loodje, niet tegen een wolf maar tegen een rivaal. Nog niet helemaal dood, liet de leiding van De Hoge Veluwe het beest een genadeschot geven. Dit wekte de boosheid van ‘boswachter Tim’ Hogenbosch, bekend van televisie, die twitterde dat het creperen van het hert onder zijn verwondingen ‘erbij hoort’ en dat het afschieten een schending van de natuur was. Tegelijk hekelde hij de aanwezigheid van de allochtone moeflons. In de groene ideologie heeft de wolf een streepje voor.
Wilde voorvader
Biologen hebben de wolf lang proberen voor te stellen als een schuwe wilde hond die in onze natuur thuishoort. We zouden blij moeten zijn over zijn terugkeer, zoals we blij waren met de terugkeer van de ooievaar nadat die in de jaren zestig bijna uit Nederland verdwenen was. Maar helaas is de wolf een heel ander verhaal. Hij is een roofdier, dat in Nederland niet (meer) past. Een wolf is immers geen hond, maar diens wilde voorvader. De bijtkracht, het uithoudingsvermogen en de intelligentie van de wolf zijn vele malen groter dan die van de beste honden. Voor een wolf is elke hond een schoothondje.
Hitler gefascineerd door wolven
Waarom zou de roofzucht van de wolf zo spreekwoordelijk zijn, als hij enkel een wilde hond was? Les loups sont entrés dans Paris luidt een beroemd chanson over het binnenvallen van de nazi’s: ‘De wolven zijn Parijs ingegaan’. Hitler – een voortrekker van de groene ideologie, zoals milieuactivist Carl Amery aantoonde in zijn Hitler als voorloper - was gefascineerd door wolven. Hij noemde zijn hoofdkwartier in de Ardennen de Wolfsschlucht (‘Wolfskloof’) en zijn oostelijk hoofdkwartier in Polen (waar de mislukte aanslag van 20 juli 1944 op hem werd gepleegd) de Wolfsschanze ('Wolfsschans'). In onze tijd noemen extremistische Turken die streven naar herstel van het Ottomaanse Rijk zichzelf de Grijze Wolven, een fascistoïde en paramilitaire organisatie die nauw verstrengeld is met criminele organisaties.
Geen wreedheid jegens dieren
Uit de wreedheid van de natuur volgt overigens niet dat een mens een dier onnodig mag laten lijden. Het christendom is niet sentimenteel, maar veroordeelt wel wreedheid, ook jegens dieren. Het bijbelboek Deuteronomium gebiedt: ‘Gij moogt een rund bij het dorsen niet muilbanden’, met andere woorden, laten werken voor jouw voedsel, zonder dat hij daar zelf van kan meeprofiteren. Je mag dieren dus – letterlijk en figuurlijk – wel voor je karretje spannen, maar je moet er dan ook voor zorgen. “De rechtvaardige kent de noden zelfs van zijn vee, Maar het hart der bozen is zonder erbarmen”, zegt het Boek der Spreuken.
Wolf van Gubbio
Het meeste beschavingswerk in dit opzicht is door de kloosters gedaan. Middeleeuwse heiligenlevens “vertegenwoordigen een van de treffendste pogingen van het christendom om gevoelens van vriendelijkheid en mededogen voor de dierlijke schepping op te wekken”, aldus een onderzoeker. De zachtmoedigheid van heiligen strekt zich gewoonlijk ook tot dieren uit. Sint Franciscus is het klassieke voorbeeld, die volgens een legende daarmee zelfs de roofzuchtige wolf van Gubbio tot betere gedachten wist te brengen.
Tafeltje-dekje voor wolf
Maar wolven ‘bekeren’ zich alleen in legendes. Echte wolven blijven roofdieren die bij het uitkiezen van hun prooi de weg van de minste weerstand kiezen. Het is voor hem gemakkelijker jagen in het luilekkerland dat schapen in een omheinde weide vormen, dan op een hert dat snel is en in het bos bovendien alle kanten uit kan. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de wolf in landen als Duitsland, België en Nederland zich zo snel vermeerdert: het is daar tafeltje-dekje. En als het aan de milieumaffia ligt, blijft dat zo. Het is nu slechts wachten op het moment dat een wolf of een roedel wolven een kind grijpt.
Laatst bijgewerkt: 23 november 2023 12:57